Veelzijdig mens Cees van Wijk overleden

De Rotterdamse oud PvdA-voorzitter Cees van Wijk is maandagmorgen 27 augustus 2012 op 68-jarige leeftijd overleden. Zijn gezondheid ging de laatste jaren hard achteruit, maar hij koos ervoor om zijn ongeneeslijke ziekte niet te laten behandelen.

Veel mensen wisten dat Cees al enige tijd leed aan longkanker. Toch kwam de mededeling van Dilia van der Heem voor mij als een schok. Cees was voor mij immers een echt maatje. Een decennium lang waren ‘Dick en ik’ in het (toen nog) gewest Rotterdam een begrip.
Cees woonde vanaf 1965 in Rotterdam, aanvankelijk in het Oude Westen en sedert 1974 in het pand ‘Het Eigendom’ (hoe toepasselijk voor een PvdA’er) in de Witte de Withstraat. Begin jaren ’70 was hij opbouwwerker bij de gemeente. In die hoedanigheid maakte hij de bekende rassenrellen in de Afrikaanderwijk mee. Hij was toen al (sinds 1969) lid van de Partij van de Arbeid, maar werd pas na enige jaren actief als gewestelijk voorzitter. Ook was hij lid van de Rijnmondraad en Provinciale Staten van Zuid-Holland.

In zijn jaren als gewestelijk voorzitter (tot 1986) drukte Cees een duidelijk stempel op de plaatselijke partij. Cees was van het type ‘alleskunner’. Erudiet en creatief wist hij snel oplossingen te vinden voor de meest uiteenlopende problemen. Hij vormde de aanvankelijk nog sterk bestuurlijk ingestelde ‘oude’ Rotterdamse partij (waar de wil van de mastodonten wet was) om tot een open en transparante club. Allerlei groepen - of het nu bewonersorganisaties waren of vluchtelingen, vertegenwoordigers van buitenlandse werknemers of aanhangers van buitenlandse politieke partijen - zij vonden altijd een open oor bij het gewestelijk bestuur aan ‘de Willem Smalthof’.
Een beetje perfectionistisch was hij óók. Zo bereidde hij bezoeken van buitenlanders altijd met zorg voor. Hij sloeg er de encyclopedie op na en leerde alle kenmerken van het betreffende land uit z’n hoofd. Zo kwam hij altijd beslagen ten ijs. Behalve die ene keer dan dat we een groep uit Uruguay op bezoek hadden en hij alles van Paraquay uit z’n hoofd had geleerd. Dat leidde tot enige verwarring (hoezo? welke mijnbouw?), maar hij redde zich er snel uit.

Argeloos
Zo precies als Cees was in zijn politiek handelen, zo argeloos kon hij zijn in zijn persoonlijke leven. Hij had regelmatig zijn persoonlijke administratie niet op orde. Maar hij had een grote vriendenkring, van binnen en buiten de politiek. Die vrienden staken dan de koppen bij elkaar en brachten gezamenlijk de zaken weer op orde.
Dat men vaak zo veel overhad voor Cees kwam vooral omdat hijzelf eveneens zo veel overhad voor anderen. Hij was meer dan eens de steun en toeverlaat van jonge homoseksuelen die in problemen waren gekomen en het leven niet meer zagen zitten. Hij organiseerde hulp van instanties en bood hen onderdak om op adem te komen.
Na zijn actieve PvdA-leven ging Cees bepaald niet op zijn lauweren rusten. Hij werd actief in allerlei maatschappelijke en culturele organisaties. Zo werd hij in 1990 voorzitter van het COC en voorzitter van de Raad van Toezicht van de Vara (met Marcel van Dam als Vara-voorzitter) en trad hij als secretaris toe tot het podium voor kunst, cultuur en debat Arminius en als voorzitter van kunstatelier Roodkapje.

Emotionele stap
Begin 2002 verliet hij na 33 jaar de partij. Voor hem een emotionele stap. Hij had zich vooral gestoord aan de uitspraken van Melkert over Fortuyn. Zelf zei hij daarover in een interview: ,,Ik ben absoluut niet LPF, maar ik kon niet meer bij de PvdA blijven als er zoveel onzin wordt uitgekraamd.” En: ,,Mijn rotsvaste geloof in de maakbare samenleving heb ik definitief verloren. De PvdA ligt volledig op zijn gat, is in mijn ogen reddeloos verloren. In Rotterdam hebben ze nog maar tweeduizend leden. Dat is dramatisch. Er is geen perspectief, geen leiding. Er zijn te veel mensen met boter op hun hoofd. Daar reken ik mezelf trouwens ook toe.” Cees kende Pim Fortuyn goed: ,,Ik zei wel eens tegen mijn partijgenoten dat ze moesten nadenken over wat Pim zei. Dat was volstrekt ondenkbaar. Je was meteen verdacht.”
Cees en ik waren in de jaren ’70 en ’80 voor velen ‘twee handen op één buik’, maar bij bovenstaande analyse scheidden onze politieke wegen. Gelukkig leden onze persoonlijke verhoudingen geenszins onder zijn door mij en vele anderen betreurde stap, die er niets aan kan afdoen dat ik met waardering en genegenheid terugdenk aan deze markante Rotterdammer.

(Dick Pettinga is Oud-gewestelijk secretaris PvdA-Rotterdam)