Met ouderenpartijen weet je 't nooit

25 augustus 2013 door Manuel Kneepkens

Vorige week werd ik opgebeld door een ijverig journalist van een dagblad alhier op zoek naar een primeur. Hij wenste de naam van de beoogde lijstrekker te weten van de Rotterdamse ouderenpartij in oprichting.
Het zou gaan om een ouder iemand, die al eerder actief was geweest in de gemeentepolitiek. ,,Bent u dat niet, meneer K.?’’

Zeker, ik ben de 65 gepasseerd en, inderdaad, ik heb in een recent verleden in de gemeenteraad van Rotterdam gezeten voor de Stadspartij.
Toch moest ik deze journalist teleur stellen. Ik ben Heintje Davids niet. Het is mooi geweest.
Mijn politieke toekomst ligt achter me.

Poëzie
Want eindelijk kan ik mij nu geheel wijden aan mijn ‘core business’, namelijk: schrijven. Met name poëzie. Dat heb ik eigenlijk heel mijn leven al uitgebreid willen doen. Maar daar kwam het natuurlijk niet van. Want van poëzie kan de schoorsteen niet roken. Maar sinds mijn pensionering kan ik mij ongestoord aan mij hobby wijden. En dat doe ik dus ook.
Mensen hebben nu eenmaal hobby’s. ‘Zeg mij uw hobby , en ik zeg u wie u bent!’ Soms hebben mensen zelfs een heel bijzondere hobby. Jan Nagel is zo iemand. Diens favoriete hobby: politieke partijen stichten.

Het begon met de lokale partij Leefbaar Hilversum. Toen dat een electoraal succes werd, wenste Jan Nagel gesecondeerd door Henk Westbroek van Leefbaar Utrecht, landelijk door te stoten met Leefbaar Nederland.
Ik heb nog bij de heren aan tafel gezeten namens de Stadspartij Rotterdam, samen met vertegenwoordigers van allerlei andere lokale partijen. Leefbaar Nederland zou namelijk een nieuw soort landelijke partij worden.

BON-principe
Politiek zou bedreven worden op grond van het BON-principe. Besturen Op Nivo. Lokaal: de lokale partij, provinciaal: de provinciale partij en landelijk: Leefbaar Nederland. Dus ‘bottom up’, en niet ‘topdown’ en… in een los vast verband.
Dit in tegenstelling tot de gevestigde partijen, die landelijke partijen zijn met plaatselijke afdelingen, waarbij het zwaartepunt dus in ‘Den Haag’ ligt.
Het drama is overbekend. Leefbaar Nederland koos Pim Fortuyn tot lijsttrekker.
Hoogste tijd voor mij om bij LN te vertrekken, want ik kende Pim, helaas, al te goed van de periode dat wij beiden verbonden waren aan de Erasmusuniversiteit. Nog staat mij levendig Professor Pims Openbare les voor ogen - hij bekleedde als buitengewoon hoogleraar de Albeda-leerstoel - waarin hij beweerde dat Nederland wel met 200 ambtenaren bestuurd kon worden. De rest kon ontslagen. Een grappenmaker. Een provocateur.
Maar een zinnig politicus? Met opvattingen die de toetsen van rationaliteit en vooral van humaniteit konden weerstaan?

Onbehoorlijk
Overigens, een ding is zeker. Pim is op de Erasmusuniversiteit onbehoorlijk behandeld. Al zijn werk werd doodleuk van ‘wetenschappelijk te laag nivo’ verklaard. En vervolgens werd hij ontslagen.
Dat kwam hard aan. Want eigenlijk mocht Pim sindsdien de professorstitel niet meer voeren, waar hij nu juist zo blij mee was. ‘Kale nepprofessor’ was zijn spotnaam sindsdien.
Maar in feite wilde het College van Bestuur hem kwijt omwille van zijn libertijnse levenswandel. Ook toen al ging het aan de EUR ongelofelijk preuts toe. Er hing bv. kunst aan de muur, maar nooit een naakt. Dat houdt maar van het studeren af, vond het College van Bestuur.

Zeventien jaar later mocht ik als beeldend kunstenaar het zelf ervaren. Zeven van mijn werken (waaronder ‘Bokito’s wife’ en ‘The Bull of Pamplona’, naakten dus ) werden door de plaatselijke Soepnazi, de lokale cateraar, ‘entartet’ verklaard en van de muur van de ‘Facultyclub’ verwijderd. En het College van Bestuur o.l.v. van ‘Thatchertante’ Paulien de Meer Mohr en Rector Magnificus ‘Herr’ Schmidt – nota bene de echtgenoot van de kunstenares Gea Schmidt – keurden dit gedrag zonder meer goed. Maar… als je het gedrag van soepnazi’s goedkeurt, dan ben je zelf op z’n minst een soepfascist! Het is niet anders.

Ruzie
Wat Leefbaar Nederland betreft, Fortuyn en Nagel kregen prompt ruzie. Dat zat er natuurlijk dik in, want beiden immers (voormalig rooie) Haantjes! Fortuyn werd Leefbaar Nederland uitgezet en begon voor zichzelf... en werd vermoord. Zijn partij , de LPF, bleek een zootje.
Ook met Leefbaar Nederland liep het slecht af. Ook opgeheven.
Als reliek mogen we heden de voormalige lijsttrekker Fred Teeven koesteren, thans VVD (!) en sinds de Dolmatov-affaire staatsecretaris aan een bedenkelijk dun draadje.
Jan Nagel troostte zich in 2005 met een nieuwe partij. De Partij voor Rechtvaardigheid, Daadkracht en Vooruitgang – PRDV - toevallig ook de initialen van de beoogd lijsttrekker, misdaadverslaggever Peter R. de Vries. Het initiatief bloedde dood, omdat de laatste uit peilingen meende op te maken, dat hij onvoldoende electorale steun zou verwerven.

Geen nood. In 2005 kwam Jan met ‘Ook U’, later omgedoopt in ’50 plus’. Die partij kwam na verkiezingswinst in de provinciale statenverkiezingen zowaar met één zetel in de Eerste Kamer. En vervolgens kwam 50plus na de Tweede Kamerverkiezingen van 2012 de Tweede Kamer in met zelfs twee zetels, met als lijsttrekker Henk Krol.

Gezeglijk
In de peilingen staat de partij momenteel s op… 10 zetels. Het ziet er naar uit dat het Jan Nagel ditmaal gaat lukken. Henk Krol is immers een meer gezeglijk type dan Fortuyn. Het moet mogelijk zijn zonder ruzie de eindstreep te halen. Alhoewel, met Ouderenpartijen weet je het nooit…
Het succes van ‘50 tinten grijs’ heeft inmiddels lokale gevolgen. Ouderenpartijen schieten weer als paddenstoelen uit de grond. In hun verhouding tot de ‘moederpartij’ 50plus gebaseerd op het BON-principe. Zie hierboven.
In Rotterdam gaat die partij ROP heten, Rotterdamse Ouderenpartij.
Dat haalt het natuurlijk in de verste verte niet bij OPA, Ouderenpartij Amsterdam of OMA, Ouderenpartij Maastricht.

OPA en OMA, dát zijn pas namen die de lading dekken!