De kus kent meer verschijningsvormen
Over het kiezen van wethouders is niets wettelijk geregeld.
Gewoonte is, dat men de wetsartikelen in kieswet en gemeentewet, die gaan over het aanstellen van raadslieden, als leidraad volgt. Dat betekent, dat kandidaat-wethouders, net als kandidaatraadsleden, hun geloofsbrieven aan de raad dienen over te leggen. Als de geloofsbrieven door de raad zijn aanvaard, is de zaak van dan af aan eigenlijk een formaliteit.
Afgestemd kan hij of zij immers nauwelijks nog worden. Want de kandidaat kan immers op z’n minst op evenveel stemmen rekenen als de coalitie in z’n geheel. En dat is meerderheid in de raad. Daar is de coalitie immers voor gesloten.
Interne keuze
Mochten er binnen een fractie twee kandidaten voor hetzelfde wethouderschap zijn, dan wordt er intern een keuze gemaakt, waarna de fractie als eenheid naar buiten treedt met één kandidaat.
Tenminste zo ging het tot voor kort in gemeentelijk Nederland.
Maar medio mei werd er in Rotterdam ‘staatsrechtelijke geschiedenis’ geschreven.
Kandidaat-wethouder mevr. Hoogveld (Leefbaar Rotterdam) werd ’gewipt’ door een heuse tegenkandidaat, de heer Schneider (eveneens Leefbaar Rotterdam)! De laatste won de verkiezing met 28 tegen 17 stemmen. Deze bepaald ongebruikelijke actie was verzonnen door de fractievoorzitters van de oppositiepartijen SP en PvdA met stilzwijgende instemming van de heer Schneider. De oppositie heeft het hier als het ware ‘zijn eigen’ wethouder benoemd.
Een succesje voor links, maar dan toch een, dat bepaald meer van doen heeft met Machiavelli dan met bezield socialisme.
Drieëntwintig zetels
Het college van B &W in Rotterdam bestaat nu uit Leefbaar Rotterdam (veertien zetels), D66 (zes zetels) en het CDA (drie zetels). Drieëntwintig zetels van de 45 dus.
Eén dissident en het college valt.
Leefbaar Rotterdam blijkt, zo toont de affaire Hoogveld aan, over liefst zes dissidenten te beschikken. Dat belooft niet veel goeds.
Want er zit namelijk nóg een problematische kant aan dit college.
De heer Eerdmans, aanvoerder van Leefbaar Rotterdam, is nu wethouder Veiligheid.
Hij wil zich met veiligheid sterk profileren. Dat zal niemand bevreemden. Het begrip Leefbaar in de naamgeving van Leefbaar Rotterdam heeft namelijk weinig te maken met ‘groen’, maar alles met veiligheid. Eigenlijk zou deze politieke groepering Veilig Rotterdam moeten heten. Dat zou de lading beter dekken.
Dat profileren van Eerdmans móet hem wel vroeg of laat in conflict brengen met de burgemeester, die nu eenmaal van oudsher Openbare Orde & Veiligheid in de portefeuille heeft.
Déjà vu
Hier doet zich een déjà vu voor. In 2002 claimde Leefbaar Rotterdam ook al de portefeuille Veiligheid. Mevr. Rabella de Fariah werd de nieuwe wethouder.
Naast burgemeester Opstelten bleek er voor mevr. de Fariah weinig ruimte.
Tot de driehoek - OM, Burgemeester, Commissaris van Politie - werd zij niet toegelaten.
En sowieso, Ivo Opstelten was en is zelf een doorgewinterde Law & Order-man. Die had, wat dat betreft niemand naast zich nodig. Zijn huidige optreden als Minister van Veiligheid en Justitie (en niet andersom) bewijst dat eens te meer. Om van zijn handlanger, staatsecretaris Teeven, maar te zwijgen. Die ‘jurist’ zegt, zo lijkt het wel, zowel het begrip ‘Rechtsstaat’ als het begrip ‘Mensenrechten’ helemaal niets.
Afgeserveerd
Mevr. de Fariah werd vervolgens afgeserveerd als incompetent… door haar eigen partij.
Leefbaar Rotterdam is zonder genade voor vrouwen, zoveel is zeker.
Vlak voordat mevr. de Fariah de raadszaal inging voor de vergadering die haar politieke ondergang zou betekenen, werd zij voor het oog van de camera’s gekust door de heer Sörensen, toenmalig fractievoorzitter van Leefbaar Rotterdam thans PVV-senator.
Even later zette hij haar af.
,,Tja, die kus, dat was eigenlijk een soort van judaskus...’’ zo verkondigde hij verbazend openhartig na afloop tegenover de pers.
Een judaskus. Dat was het inderdaad.
Het wachten is inmiddels op een andere kus. En te vrezen valt dat dit wachten niet lang gaat duren... de doodskus voor dit wankele, nieuwe College van B&W.
.gif)
