De subsidiecultuur voor een mogelijk poppodium
De subsidiecultuur in Rotterdam heeft voor veel weerstanden én onvrede gezorgd. Dat laatste slaat op het besluit van cultuurwethouder Adriaan Visser (D66) om geen grootstedelijke subsidie te geven aan een nieuw poppodium in Rotterdam zoals de Amsterdamse toptenten Ziggo Dome en Paradiso.
De discussies daarover bereiken een hoogtepunt in de kranten, op radio/tv en op sociale media.
Eén niet onbelangrijk aspect daarvan is dat wordt ingebracht waarom wél subsidie aan opera, het Rotterdams Philharmonisch Orkest, andere cultuurtempels en NIET aan bijvoorbeeld een poppodium óf, om een dwarsstraat te noemen, de profvoetbalorganisatie Feyenoord die met een beetje goede wil onder valt te brengen in het wekelijks cultuurproeven van de Rotterdammers?
Durf
Het verschil tussen de ene cultuuruiting en de andere laten we aan de politieke partijen over die hierin danig van mening kunnen verschillen.
Met alle subjectiviteit van dien kan de wethouder wel durf worden aangewreven omdat hij een voorlopig ‘nee’ zegt nadat elf voorstellen voor een of andere vorm van een nieuw popodium was ingediend.
Het meeprofiteren uit de ruif van de regionale overheid is tegenwoordig bon ton zonder dat de meeste profiteurs beseffen dat deze gelden worden opgebracht door dezelfde burgers in regionale belastingen. Daarom is het stellen van een limiet aan subsidies zeker aan te bevelen waarbij subjectiviteit zeker ook zal gebeuren. Zoals erg veel in onze samenleving.
Vroeger was het eigenlijk veel simpeler. De gemeente (en zeker ook de nationale overheid) had collectieve verplichtingen van infrastructuur, ambtelijk apparaat, bepaalde gemeenschappelijke voorzieningen en voor een heel klein deeltje het in stand houden van cultuur die zich niet zelf kan bedruipen.
Collectief
Langzaam maar zeker is dat laatste steeds meer een kwestie geworden van groepen die door het collectief (de burgers dus) in stand moeten worden gehouden en waaraan veel te veel mensen een goedbetaalde boterham verdienen. Een subsidiecultuur dus die in Rotterdam heeft toegeslagen.
Vandaar dat deze D66-wethouder een aantal piketpaaltjes heeft geslagen in de geldstroom naar een poppodium wat hem niet in dank is afgenomen door bepaalde partijgenoten in de regio Rotterdam.
Een van onze redactieleden heeft wel eens geopperd dat bijdragen van een gemeente als Rotterdam aan kunsten bitter noodzakelijk zijn om de creativiteit van mensen (in muziek, toneel, beeldende kunst) te stimuleren. We kennen uiteraard ook de uitspraak dat cultuursubsidies onmisbaar zijn voor de ontwikkeling van een moderne samenleving als de onze.
Toch vragen we ons af of subsidies nodig zijn als de kunstuitingen zichzelf kunnen bedruipen. Zodra een kunstenaar of musicus meer kan verdienen dan de bijstandsnorm moet het eigenlijk gedaan zijn met de subsidiestromen. Met als gevaar dat kunstenaars net blijven hangen in de vroegere Beeldende Kunstenaars Regeling (BKR) omdat die anders dan de bijstand geen werkverplichtingen kent.
Doorgaan
Wat moet er met de gemeentelijke subsidies gebeuren die zijn bestemd voor bijvoorbeeld het Rotterdams Philharmonisch Orkest, musea, toneelgezelschappen en amateurkunst? Gewoon mee doorgaan, zolang het geen ‘luxe’ voorzieningen worden. En de laatste komen helaas in toenemende mate voor. De schilder Rembrand uit de gouden eeuw is pas ver na zijn dood beroemd geworden en er worden honderden miljoenen betaald voor zijn werk. Geld waarvan hij zelf maar een schijntje heeft teruggezien.
Het is een algemeen bekend gegeven dat de bezoekers van De Doelen en de concerten van het RPO gemiddeld genomen toch al over hogere inkomens beschikken. Misschien moet de prijs van het kaartje daarvoor nog meer verhoogd worden. Voor een popconcert betaalt men ook al gauw meer dan 50 euro en op de hoofdtribunes van Feyenoord is men minstens hetzelfde kwijt voor een topwedstrijd.
Daarmee willen we niet zeggen dat de ene kunst gelijk is aan de andere. Hoe dan ook kan men stellen dat een bepaald soort creativiteit enige ‘stroomlijning’ van overheden behoeft. Zodra dat meer wordt dan een inkomen groter dan het minimumloon dan zal de kunstenaar of musicus zijn eigen broek moeten ophouden.
Verminderen
Met andere woorden, als leden van het RPO mede door hun schnabbels elders goud geld verdienen dan kan het deel dat wordt betaald dankzij de subsidies best verminderd worden of zelfs helemaal verdwijnen.
Want welke Chinese muren zijn er eigenlijk tussen de subsidiegever (lees uiteindelijk dus de burger), de organisatie van een orkest en de beloningen van de betrokken creatieve mensen?
Dezelfde normen kan men aanleggen voor toppopartiesten die goud geld verdienen en topvoetballers die jaarlijks in de bloei van hun carrière miljoenen opstrijken. Met alle respect een commerciële ontspanningsorganisatie als Feyenoord (eveneens Excelsior en Sparta) verdienen geen directe subsidies. De nieuwe Kuip, als die er komt, zal uiteindelijk de gemeenschap wel wat geld kosten. Evenals de voorzieningen voor de amateursport. Hetzelfde kan worden gezegd van een eventuele nieuwe concertzaal voor popmuziek.
De politieke partijen in de gemeenteraad gaan daar uiteindelijk over. We zijn blij dat we hierin geen verantwoordelijkheden hebben. Want je doet het nooit goed. Is het niet voor de ene bevolkingsgroep dan is het wel voor de andere.
We zijn dan ook benieuwd naar de reacties van de lezers van deze analyse waarin wij alleen maar wat uitgangspunten hebben gesteld.
.gif)
