Mijmeringen over de nieuwe woningnood
Wethouder Sven de Langen wil de Rotterdammers meer begrip leren opbrengen voor daklozen. Nu loopt de buurt meteen te hoop als er om de hoek een opvang dreigt te komen want mensen zonder huis of haard zijn bij voorbaat verdacht.
Zo krijgt de uitspraak van wijlen Jan Schaefer, ¨In geouwehoer kun je niet wonen¨, een nieuwe dimensie.
Mijn huidige woning stond al een maand of wat leeg, toen ik er in 1995 tegenaan liep. Ze was door een renovatie net boven de huurgrens gekomen zodat gegadigden nooit in aanmerking konden komen voor huursubsidie. En een Schiedammer die het kon betalen, zou nooit voor dát geld in een multiculturele jaren vijftig wijk als de mijne gaan wonen. Ik kreeg geloof ik nog een maand huur cadeau ook.
Ondertussen zag je hoe overal om mij heen flatgebouwen uit de late jaren vijftig en vroege jaren zestig werden afgebroken omdat er zogenaamd geen vraag meer naar bestond. Ze werden vervangen door dure laagbouw. Dat proces gaat nog steeds door. Het onzalige plan om in Rotterdam nog even twintigduizend betaalbare woningen af te breken past in dat schema.
privatisering
Het is allemaal begonnen tijdens het derde kabinet Lubbers. Toen maakte staatssecretaris Enneüs Heerma van het vloekwaardige CDA (De PvdA zat ook in dat kabinet en haalde de WAO onderuit, ik weet het), toen maakte Heerma dus een begin met de privatisering van de woningbouw.
Het resultaat zien we nu: wonen begint een onbetaalbare luxe te worden, alleen bereikbaar voor paren met een dubbel inkomen. En dat is het nog maar al te vaak. kiele kiele. Mijn ouders moesten destijds acht jaar geduld oefenen voor zij in aanmerking kwamen voor een sociale huurwoning. In het rijke en gelukkige land van de eenentwintigste eeuw is die wachttijd l a n g e r. Nu zou een appartement als het mijne – mocht hij nog op de huurmarkt komen – geen seconde leeg staan. En zeker voor meer als duizend euro in de maand worden aangeboden. Dichtbij twee metrostations en de tram en zo.
oud vuil
Ooit spraken politici over de woningnood als volksvijand nummer een. Nu zijn ze daar te laf voor. Zij negeren het problemen. Ze houden lulpraatjes over de middenklasse. Ze zitten opzichtig met de handen in het haar. Ze wijzen volkstuincomplexen aan als toekomstige bouwlocaties. En ze vragen begrip voor daklozen.
Die worden verder als oud vuil behandeld. Volgens een artikel in het AD dienen ze – als ze ´s-morgens vroeg de nachtopvang uit worden geschopt – onmiddellijk de wijk te verlaten om de mensen die nog behoorlijk kúnnen wonen, niet te verontrusten.
Nóg kunnen wonen, dat besef leeft te weinig.
tekort
Rotterdam heeft snel betaalbare huisvesting nodig. Anders keert de wal het schip want de huidige situatie leidt er ook nog eens toe dat Rotterdam geen woonstee meer gunt aan politieagenten, leerkrachten en zorgmedewerkers. Dat leidt nu al tot onoplosbare personeelsproblemen in deze voor het welzijn van de bevolking wezenlijke sectoren. Waarom zou je een uur in het openbaar vervoer zitten om voor de klas te staan als dat bij jou in Moerkapelle ook kan? De stad zal zo haar positie van hot spot voor jong talent snel verliezen als dat geen onderkomen meer kan vinden.
Vandaar dat er snel en op grote schaal gebouwd moet worden, om te beginnen noodwoningen net als vlak na de oorlog. Van de markt valt in dit opzicht niets te verwachten. Projectontwikkelaars hebben daar te weinig belang bij. Die zingen liever hun sleetse loflied op de zogenaamde middenklasse. De gemeentes zullen het zelf aan moeten pakken. Wie zal dat betalen?
geen wil
Er liggen in Nederland miljarden en nog eens miljarden aan spaargeld te verpieteren tegen rentes die nog net niet negatief zijn. In de jaren vijftig schreef de regering een enorme obligatielening uit voor de woningbouw. Zo konden mensen hun spaarcenten extra laten renderen en ook nog eens het gevoel krijgen dat ze een goede daad verrichten. In december werd geadverteerd met deze obligaties: was dat geen prachtig cadeau aan kleinkinderen voor hun studie later? Met al die rente op rente?
Ik bedoel: het kan allemaal wel maar de wil is er niet. Ook het vakbekwaam personeel niet overigens, want de aannemers hebben in de kwade tijd van de crisis hun vakmannen massaal de straat op geschopt. Die hebben nu ander werk gevonden. Zij hebben leergeld betaald en hun kinderen ook.
Gaaf land.
Foto midden: Gallerijflat (Bron foto: Wikimedia Commons)
Onderste foto en uitsnede bovenaan: Veel vakmanschap verloren door industriebouw jaren 60-70 (Bron foto: Wikimedia Commons)
_2-S.jpg)
