Fellini live (2)
Boven mijn kop in mijn woonhuis begint nu een traumahelikopter te cirkelen. Voor mijn deur dus een jongeman die uit liefdesverdriet zelfmoord wil plegen. En via mijn achtertuin komt nu een hele brigade arrestatieteam met bivakmuts naar mijn keukendeur. Echt bizar.
Kort daarvoor zag ik nog net door mijn deurraampje twee andere hoofdrolspelers op het toneel komen. Gedragspsychologen die als buiksprekers vlak achter elkaar de jongeman aan het bewerken waren. ,,Je hebt nog een heel leven voor je,’’ zo sprak de voorste. En de tweede herhaalde dit als een papegaai. Zo kwamen zij voetje voor voetje dichter in de richting van de jongeman met zijn poging tot zelfmoord. Vanuit zijn polsen vloeide al wat bloed en met hetzelfde stuk glasscherf had hij reeds een kras gemaakt op zijn keel.
Reeds eerder had ik zelf willen ingrijpen en hem met een judogreep om zijn arm willen uitschakelen. Hij stond immers slechts anderhalve meter van mijn voordeur. En door hem onverwachts van achteren aan te vallen had ik het grote voordeel van de verrassing. Zou ik slagen dan was ik voor even de held. Maar als het écht mis ging, dan was ik in alle opzichten de gebeten hond. Bij een dodelijke afloop van de jongeman zou ik het mijzelf niet kunnen vergeven. Een groot dilemma, dat slechts in enkele seconden door je heen schiet.
Uit ervaring wist ik dat je zo’n actie in een spontane intuïtie moet doen. Afhankelijk natuurlijk van de omstandigheden en de kans van slagen. Bij de geringste twijfel dus zeker niet ingrijpen.
Voor beschadiging van mijzelf was ik niet bang. Maar de grote ‘stophand’ van de politieman aan de overkant naar mij toe maakte aan elke twijfel bij mij definitief een eind. Vooral ook omdat hij met zijn gebaar mij sommeerde mijn voordeur te sluiten. Achteraf was ik daar eigenlijk blij mee.
Intussen verwelkomde ik bij mijn achterdeur het arrestatieteam. Zes man sterk. ,,Beter laat dan nooit,’’ zo sprak ik hen gemoedelijk aan. De voorste met een stootram in zijn handen antwoordde in de bloedhitte met een grijns door zijn bivakmuts: ,,Staat het bier koud dan?’’ Zelf dacht ik: ,,Nog een geluk dat ik thuis ben. Anders hadden ze met die ram mijn achterdeur ingeramd.’’
De overige vijf bivakmutsen stonden thans om mijn werktafel. Sommigen bewapend met automatische wapens, zoals stenguns. En dat allemaal voor één dreigende zelfmoordenaar. Opvallend detail: naast hun professionele bovenkleding met kogelvrije vesten en al, waren zij allen gekleed in spijkerbroek met gympen daaronder. De leidinggevende, waarschijnlijk een brigadier, zei om mij gerust te stellen: ,,U kunt wel naar uw bovenverdieping gaan.’’
,,Geen sprake van,’’ antwoordde ik ad rem. Ik wilde immers de afloop direct vanaf de scene meemaken. In plaats daarvan dus gaf ik hen instructies hoe zij mijn deurslot aan de binnenkant geruisloos konden openen. Het moment suprême was nu gekomen. Met zes man, vlak achter elkaar, stonden zij nu in mijn smalle gang. Met mij daar vlak achter.
Ik wilde nog zeggen: ,,Ik geef jullie wel rugdekking!’’ Maar bang dat zij anders in de lach zouden schieten, dacht ik dit alleen. Wijselijk!
Toen mijn deur inderdaad geruisloos openging kwam de deceptie. Gelukkig maar. De jongeman had zich op het laatste moment over gegeven aan de ‘buiksprekers!’ Huilend lag hij op hun schouders. Pas nu zag ik dat mijn hele straat aan beide kanten was afgezet met daarachter nieuwsgierige menigten. Verder wemelde het van de politiepetten, van zeer hoog tot laag.
Intussen werd de jongeman per politiebus afgevoerd. Geboeid met z’n handen op de rug, dat wel!
Drie dagen later kreeg ik via een agent een mooi boeket bloemen aangereikt. De ware helden waren voor mij toch alle betrokken politiemensen van Politie Rotterdam-Rijnmond.
Chapeau!
.gif)
