Zuiderburen

Over het algemeen vertoef ik graag in het land van onze zuiderburen. Ik ben er ook vaak geweest. Met vakantie, maar ook wanneer mijn journalistieke arbeid dat noodzakelijk maakte. In vooral de Vlaamse steden is het goed toeven.

Antwerpen bijvoorbeeld waar soms hordes Nederlandse jongeren zich bijzonder ongeliefd kunnen maken.
En Brugge, meer een groot museum dan een functionerende stad. Mijn favoriete stad is Gent. Oud, maar met een moderne levendigheid. Bruisend van de activiteiten op allerlei gebied.

In een in jenever gespecialiseerde kroeg in Gent vroeg ik de kastelein waarom tussen zijn rijk gesorteerd assortiment zich zo weinig Hollandse jenevers bevonden. ,,Meneer," sprak hij streng: ,,We verkopen hier JENEVER."
,,Maar wat doet die Groningse jenever Hooghoudt hier dan," was mijn wedervraag.
,,Meneer," sprak hij wat minder streng: ,,De firma Hooghoudt heeft Vlaamse vertegenwoordigers in dienst."

Er is een tijd geweest dat in Nederland de zogenaamde Belgenmoppen gretig verteld en doorverteld werden.
Omgekeerd gebeurde dat ook maar dat ging dan meestal over de spreekwoordelijke Nederlandse zuinigheid of zelfs gierigheid.
Deze hoorde ik van een Belgische collega. Wat doet een Nederlander wanneer hij op de Antwerpse Keizerlei dorst krijgt?
Dan gaat hij voor de etalage staan van een winkel met Belgische chocola en bonbons. En dan laat hij het water in zijn mond lopen.

Er zijn ook behoorlijke culturele verschillen.
Mijn (helaas overleden) vriend en collega Jan Gerritsen was halverwege de jaren zeventig correspondent in Brussel. Hij vestigde zich met zijn gezin in een buitenwijk van die stad waar kort daarna in de vooravond werd aangebeld.
Een keurig geklede heer meldde dat hij werkzaam was op het belastingkantoor dat zijn toekomstige aangifte in ontvangst zou nemen. Gaarne zou hij, tegen een schappelijke vergoeding, behulpzaam zijn bij het invullen van die aangifte zodat hij zodra die binnen was zou kunnen zeggen: ,,Dat is op deskundige wijze ingevuld. Een stempel. Goedgekeurd."
Ik geloof dat mijn vriend dat maar gedaan heeft onder het motto ‘ ‘s Lands wijs, 's Lands eer’.

In die periode was ik ook met een aantal andere Nederlandse verslaggevers bij de tewaterlating van een nieuw vrachtschip van de Holland-Amerika Lijn op een werf net buiten Antwerpen. Tegen het einde van de plechtigheid, toen spijs en drank in ruime mate de ronde deden, benaderde een Belgische collega mij met de vraag: ,,Collega, krijgen we nog een enveloppe?" ,,Hoezo, waarom," vroeg ik verbaasd.
,,Voor de vergoeding van onze reiskosten,' sprak hij. Ik zei hem dat zoiets in Nederland niet gebruikelijk was. De krant betaalt de eigen reiskosten.
,,Awel," zei hij: ,,Dan worden het in onze gazetten maar kleine stukskes."