Krijsende ‘stadswachten’

15 september 2015 door Jim Postma

Bij mijn favoriete haringstalletje aan het Eudokiaplein vlak bij de Bergweg neem ik laat in dit seizoen nog drie Hollandse nieuwe. Ze zijn nog drie voor vijf euro en mijn immer goedlachse ‘haringdames’ weten precies hoe ik ze wil hebben. Altijd zonder uien en met een los broodje erbij. Je kan de haring dus ook krijgen in een broodje, maar dan gaat de staart er vanaf.
En voor mij de lol.

Haring hoor je te happen aan de staart. En daar tussendoor eet ik een stukje van het broodje. Zo ook nu. Het weer is guur, bijna herfstachtig, reeds half september. Ik had nu nog een half broodje over naast drie haringstaartjes. Boven mij, in de gure wind, hoorde ik de meeuwen krijsen.

Daarom nam ik deze keer de restanten in het plastic haringbakje mee naar een prullenbak op de Noordsingel. Het broodstukje scheurde ik in drie stukken en gooide die met de staartjes op het trottoir. Het lege bakje deponeerde ik keurig netjes in de afvalbak.

Hoopvol keek ik thans naar boven of de meeuwen het hadden gezien. Maar in plaats van meeuwen zag ik tot mijn schrik twee stadswachten. Die kwamen als bij toverslag vanachter een reclamezuil driftig naar mij toe.
Ik stond in dubio om de staartjes en brokjes brood op te rapen en alsnog vlug in de prullenbak te gooien. Alleen was ik al te laat. De grootste stadswacht zei: ,,Zo meneer, afval op straat gooien in plaats van in de afvalbak kost u een boete!''

Ik was volkomen uit het veld geslagen. Want ik had in dit geval geen poot om op te staan. De waarheid vertellen, dat ik dit deed voor de hongerige meeuwen zou worden afgedaan met: ,,Dat soort smoesjes kunt u ons besparen.''
Met een schuine blik naar boven zag ik echter mijn reddende ‘engelen’.

,,U heeft volkomen gelijk,'' zo sprak ik hen ontwapenend tegemoet tredend. En vervolgens: ,,Maar nu moet u hier eens komen kijken,'' en ik wees naar de haringstal. Daarbij liep ik doelbewust enkele meters van de prullenbak weg om hen van het bewijsmateriaal weg te leiden. Toen zij nieuwsgierig met mij meeliepen doken vier meeuwen plots naar beneden. En in een flits waren mijn restanten op de grond verdwenen in de lucht!

Juist op het moment dat de stadswachten omkeken naar de 'plaats delict' krijsten de nog laagvliegende meeuwen. Van plezier of uit dankbaarheid.

Ik lachte schalks met hen mee.