Marokkanen en Turken zoeken vaak ‘eigen kring’
Dat blijk uit een landelijk rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP). Dat heeft afgelopen week veel aandacht gekregen in de Nederlandse media vanwege de over het algemeen heersende aversie tegen de Islamitische Staat (IS).
Geen begrip
Het merendeel van de Turkse en Marokkaanse Nederlanders (meer dan 90- procent) heeft géén begrip voor uitreizigers en religieus geweld. Als dat gebeurt op grond van hun geloof dan is er een groter begrip onder de Turkse en Marokkaanse jongeren. Van de Turks-Nederlandse jongeren is er één op de zeven die dat heeft en van de Marokkaans-Nederlandse jeugd één op de negen.
Maar de belangrijkste conclusie, die ook voor Rotterdam geldt, is dat 20 procent van de Turkse en 15 procent van de Marokkaanse Nederlanders vooral contacten heeft in eigen kring en dat ongeveer de helft van hen zich overwegend Turks of Marokkaans voelt. Men voelt zich geen of slechts in geringe mate Nederlander.
Wel heeft dit deel (de helft van het totaal dus) frequent sociaal contact met autochtone Nederlanders maar daarover denkt men relatief vaak negatief. Zij vindt voorts dat de autochtonen in het algemeen niet positief staan ten aanzien van migrantengroepen. Aan het gevoelen van mensen valt uiteraard weinig te veranderen. Dat zijn langdurige processen in de samenleving als geheel.
Uitsluiting
Overigens ook onder de
jongeren heeft de overgrote meerderheid geen begrip voor IS en religieus
geïnspireerd geweld. Zij hebben echter wel meer begrip dan oudere
herkomstgenoten. Onder de jongeren van Turkse en Marokkaanse komaf leeft
wél een sterk en breed gedeeld gevoel van uitsluiting. Jongeren voelen
zich apart gezet: ze worden niet als individuele burger gezien, maar
alleen als lid van een migrantengroep en als moslim.
Maar in het
ellenlange rapport staan ook passages waarmee de ware Rotterdammers uit
de voeten kunnen. ,,Als ik naar Turkije ga,’’ zei een jonge
multiculturele vrouw uit Rotterdam, dan begin ik mij daar na twee weken
te vervelen.’’ En toen zag zij in dat land opeens een Chinees, een
Surinamer en iemand van Arabische afkomst. ,,Ik voelde mij daar thuis.
Dus, ik kan meer zeggen dat ik mij gewoon een Rotterdammer voel. Meer
‘multiculturaliteit’. En het belangrijkste natuurlijk: mijn geloof, de
islam.’’
De studie van het SCP gaat voorts uitgebreid in op de
verbondenheid met Nederland. Alle jongeren voelen zich in meer of
mindere mate verbonden met Nederland.
Eentje zei letterlijk: ik ben Turk en Nederlander. ,,Mijn ouders zijn uit Turkije gekomen. Ik ben hier geboren. Ik praat Turks met mijn ouders, ook met vrienden. Maar ik ben ook Nederlander. Ik spreek Nederlands met mijn broertje. Ja eigenlijk zijn we echt een mix. We praten ook echt in een ‘mixtaal’. We beginnen zinnen in het Nederlands en dan maken we het af in het Turks of beginnen Turks en dan maken we het af in het Nederlands.’’
Een ander (een levitische vrouw) heeft een iets andere opvatting. ,,Als ik er zo bij stilsta, ben ik meer Turks als ik eerlijk moet zeggen, want ik eet meer Turks. Ik praat ook meer Turks. Ik ga ook meer met m’n eigen cultuur om.’’
Het lijken wel Nederlandse emigranten naar Australië, de Verenigde Staten en Canada. Dus voor degenen die pessimistisch blijven over de integratie in de toekomst, de kinderen van deze Turkse en Marokkaanse jongeren zullen zeker meer de nadruk gaan leggen op het Nederlanderschap zoals wij nu ook weten dat vele kinderen van emigranten tegenwoordig veel en veel meer Australisch, Amerikaans of Canadees zijn geworden. De ‘Hollandse’ afkomst is alleen een cultureel sentiment.
Pijn
De Turkse en Marokkaanse
jongeren voelen zich nu in het algemeen nogal pijnlijk getroffen door
bijvoorbeeld opmerkingen van vooraanstaande politici als premier Rutte
en burgemeester Aboutaleb.
Rutte heeft een keer gezegd dat
allochtonen jongeren zich moeten invechten op de arbeidsmarkt. Aboutaleb
ging na de moordaanslag begin dit jaar in Parijs op Charlie Hebdo zelfs
zover dat bepaalde Islamitische personen moeten ‘oprotten’. Een
uitspraak waarvoor hij heel veel handen op elkaar heeft gekregen. Ook
van redacteuren van deze site.
Echter veel Marokkaans-Nederlandse
jongeren zien dat als een uiting van de burgemeester dat zij kennelijk
nog niet tot de Nederlandse samenleving behoren. Zij vinden dat politici
met dit soort harde uitspraken over de ruggen van hun groepen carrière
proberen te maken.
Het is hen opgevallen dat je als politicus met
een moslimachtergrond blijkbaar kunt scoren door je te distantiëren van
je geloofsgenoten. Aboutaleb moet volgens hen ook de burgemeester zijn
van alle inwoners van Rotterdam.
Het SCP-rapport heet Werelden van verschil. Over de sociaal-culturele afstand en positie van migrantengroepen in Nederland. De publicatie is verkrijgbaar bij de (internet)boekhandel of gratis te downloaden via de website van het SCP.
.gif)
