Leeftijdsdiscriminatie oudere werkloze
Werkloze 50-oplussers komen heel moeilijk aan een baan. Dat is in de regio Rotterdam, waar vaak hoger opgeleide banen voor het oprapen liggen, eveneens het geval. Verslaggever Theo Jongedijk van de Rotterdamse redactie van De Telegraaf (zijn laatste baan) kreeg herhaaldelijk, sinds hij op 31 december 2013 werkloos werd, te horen dat hij niet in het profiel van de nieuwe potentiële werkgever past.
Ongeletterde of laagopgeleide werklozen zijn echter vaak blij met een uitkering (WW of zelfs bijstand) omdat zij niet meer willen werken of omdat zij rotwerk moeten doen.
De altijd op werk gerichte hoger opgeleide Theo Jongedijk denkt daar heel anders over. Hij wil per se aan de slag, maakt hem niet uit in welke baan die in zijn functieprofiel enigszins past en ondanks zijn afvloeiingsregeling (veel minder dan voorheen) bij De Telegraaf in december 2013.
Niet onbelangrijk is dat hij een echtgenote heeft die hij omschrijft als een soort ‘Dijsselbloem’ (minister van financiën) die alle eindjes aan elkaar weet te knopen. Dus in de bijstand zal hij niet gauw geraken.
Boekje
Jongedijk stelt in zijn boekje, te lezen in het magazine van het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekering (UWV), ‘weg baan, weg collega’s, weg dagelijks ritme, weg inkomen, weg toekomst’. Hij waarschuwt ervoor dat werkloos worden, je in een soort achtbaan brengt. ,,Dat heeft grote impact. Er staat je wel wat te wachten. Niets om bang voor te zijn.’’
Talloze sollicitatiebrieven heeft hij sinds het begin van zijn werkloosheid geschreven. Daar is de titel van het boek ‘U past niet in het profiel’ op geschreven. ,,Boven de zestig - en al veel jonger - ben je gewoon te oud. Niet omdat we op die leeftijd fysiek en geestelijk op zouden zijn. Helemaal niet. Werkgevers zijn kortzichtig. Ze willen je niet meer. En daar hebben ze een doorzichtig pseudoniem voor,’’ aldus Jongedijk. Hij stelt bikkelhard dat ‘niemand gewoon zegt dat je te oud bent, uit angst voor leeftijdsdiscriminatie’.
Eigen bril
Jongedijk spaart de journalistiek niet. ,,Ik weet dat iedereen de wereld bekijkt door zijn eigen bril. Een bril waarvan de glazen zijn bepaald door wie je ouders waren, waar je wieg stond, hoe je opvoeding was, bij wie je in de klas zat en wie je tot je vrienden wist te maken.’’
Lezers zoeken volgens hem massaal de weg naar gratis informatie. ,,Adverteerders hebben zich afgekeerd van de traditionele media die vaak zelf van alles en nog wat zijn gaan verkopen via hun eigen webshops. Dat heeft veel journalisten de baan gekost.’’
Over zijn werk bij De Telegraaf (hij was onder meer correspondent in Berlijn). ,,Wat is er mooier dan overal je nieuwsgierige neus in te kunnen steken en er nog goed voor betaald te worden ook? Enig aanzien te genieten en te mogen werken met veelal wat jongere, plezierige collega’s?’’ Het opschuiven van de AOW-leeftijd van 65 naar 67 jaar was voor hem géén punt.
Op zijn laatste dag was zijn bureau op de redactie in Rotterdam al tot de laatste paperclip opgeruimd.
,,Wie in dit land echt aan de slag wil, vindt altijd wel een baan. Hoe vaak heb ik dat niet in de loop der jaren anderen voorgehouden? Werklozen die niet aan de slag komen, heb ik nooit als ‘labbekakken’ weggezet. Een werkgeversvoorzitter deed dat wel in een kranteninterview.’’
Persoonlijk
Het is een persoonlijk verhaal geworden van journalist Theo Jongedijk. Desgevraagd geeft hij nog een paar aanvullingen over zijn financiële situatie. Hij en zijn vrouw moesten maandelijks rondkomen van zijn werkloosheidsuitkering van ruim 1700 euro. In januari 2017 komt zijn eerste AOW. Zijn vrouw krijgt die deze maand voor het eerst. Zijn hypotheeklasten heeft hij dankzij zijn spaargeld kunnen terugbrengen tot het niveau van een sociale huurwoning. Zijn spaargeld slinkt wel hard. Hij schat dat hij per maand 1000 euro heeft ingeteerd. ,,En dan doen we nog niet eens gekke dingen.’’
In zijn bijdrage maakt hij één foutje zoals velen vaak doen. Hij schrijft dat hij ten volle heeft meebetaald aan de vervroegde uittredingsregeling VUT (is overigens al vele jaren terug vanwege de hoge kosten en het niet meer werken volgens het oorspronkelijke doel afgeschaft) zonder dat Jongedijk ervan heeft kunnen profiteren.
De VUT, ooit in de haven van Rotterdam bedacht door werkgevers en vakbonden, kent een omslagpremie die direct wordt uitgegeven aan ouderen die eerder uit het arbeidsproces stapten om jongeren de kans te geven. Het is dus géén recht, maar een sociale voorziening. Velen hebben daarvoor betaald zonder ooit daarop recht te krijgen.
Het verhaal is hier helemaal te lezen.
.gif)
