Een ketelbinkie in krantenland (17)

01 mei 2016 door Geert-Jan Laan

- Dallas voorbij. Op de keien met kerst -

Geert-Jan Laan vertelt: De fax met de boodschap dat het project voor een nieuwe krant in Nederland was stopgezet kwam niet de dag voor kerst 1990 maar op zondag 16 december 1990. De inhoud was conform de voorspelling. Bankrekeningen geblokkeerd, geen huur meer betalen voor het kantoor en ontslag voor mij per direct.

Maar gelukkig had ik dankzij die waarschuwing in september in Londen toch wat verdedigingsmaatregelen kunnen nemen. Ik had Maarten Hartsuiker van Intomart deelgenoot gemaakt van de sombere vooruitzichten.
Hij verwachtte ook zoiets en was druk bezig in dat geval via een management buy-out met een aantal mensen Intomart zelf over te nemen. Ik vroeg hem om mij voorlopig naar Nederlands recht in dienst te nemen, gezien de onzekerheden van de overeenkomst met Maxwell. Dat deed hij direct.
Verder had ik adviseurs die voor bepaalde werkzaamheden moesten worden betaald gevraagd vooraf een rekening te sturen die dan vooruit werd betaald.

Zodoende kon ik Robert Maxwell direct een klaarliggende fax terug sturen: ,,U staat onder de verkeerde boom te blaffen. Wanneer u mij wilt ontslaan moet u naar Nederlands recht een ontslagvergunning aanvragen. Dat kan bij de rechter of bij het Arbeidsbureau. Dit moet worden vergezeld van een passende vergoeding.”
Mijn zaak werd zeer professioneel ter hand genomen door een van de beste ontslagadvocaten van Nederland mr. Duk en er trad een radiostilte van enkele maanden in. Overigens had het marktonderzoek en de proefkrant duidelijk laten zien dat er zeker een markt was in Nederland voor een krant op half formaat. Het feit dat nu vrijwel alle Nederlandse kranten op dat formaat verschijnen zegt genoeg.

Ik maakte een persbericht dat maandag 24 december 1990 in de Volkskrant, AD en Het Vrije Volk verscheen. In die tijd hield ik een dagboek bij en noteerde die avond dat de berichtgeving in alle kranten ‘zakelijk en fair’ was.
Met dat dagboek was ik begonnen nadat op 19 april 1989 Krul en ik van ook toen onze commissaris H.W.E. Van de Velde te horen hadden gekregen dat ingrijpende maatregelen nodig waren.
Toen Krul en ik terugliepen van de Westblaak naar Het Vrije Volk zei ik tegen hem: ,,Besef je wel dat wij gevraagd zullen worden om de krant die SDAP-leider Pieter Jelles Troelstra in 1900 heeft opgericht, voor de emancipatie van de arbeiders, ten grave te dragen?” Krul kauwde daar even op en zei: ,,Misschien is die missie wel geslaagd en zijn we nu overbodig.”

Omdat ik vermoedde dat ik als directeur voorlopig weinig meer aan schrijven zou toekomen besloot ik voor de komende periode een dagboek bij te houden. Verslag van een fusie noemde ik het.

Volgens datzelfde dagboek kwam ik op zaterdag 22 december 1990 de oud-collega's Frits van Someren en Jim Postma bij Timmer tegen en vertelde ze op voorhand het nieuws. Niet wetend dat ik jaren later met Jim een project zou beginnen dat nu nog steeds Vandaag & Morgen heet.
Een kopie van dat dagboek ligt overigens al een aantal jaren voor iedereen ter inzage bij Het Nederlands Persmuseum in Amsterdam waarvan ik ook zo'n 15 jaar voorzitter ben geweest.

En dus opnieuw de vraag: Wat nu? Na ongeveer drie maanden had mr. Duk een aardig bedrag voor mij weten los te krijgen. Misschien maar eens een tijdje voor mezelf werken. Het geld was genoeg om een eigen nieuwe BV te financieren die ik noemde de G.J. Laan Advies & Communicatie bv.

Op dat moment was ik al actief als pr-adviseur bij de Rotterdamse Havenwerkgeversclub Scheepvaart Vereniging Zuid die een staking in de haven uitvochten met de vervoersbond FNV.
Gezien mijn traditionele achtergrond, zowel mijn vader als mijn grootvader waren bestuurders geweest van onder meer de havenarbeiders, een opmerkelijke stap. Toch heeft niemand, ook uit die kring, me dat kwalijk genomen. De kost moet worden verdiend.

Ik kwam wel terecht in een geheel andere wereld. Er valt in die sector behoorlijk veel geld te verdienen. Ook nu regent het nog klachten over duurbetaalde adviseurs. Maar je leert zo'n omgeving wel van binnenuit kennen.
Ik zal nu vast zeggen dat ik het ongeveer drie jaar heb gedaan. Maar ook daar maak je opmerkelijke dingen mee.


(De serie 'Ketelbinkie in krantenland' zal gedurende vier weken eenmaal per week verschijnen).