Een ketelbinkie in krantenland (18)
- Graaien? Maar ook betalen -
In december 1991 begon ik als zelfstandig PR-Adviseur/Freelance journalist voor mijzelf te werken. Als adviseur kon ik een bedrag per uur van tussen de twee honderd en twee honderd vijftig gulden vragen. Exclusief toen nog 18,5 procent BTW.
Ook toen was er, net als nu, sprake van ‘graaiende adviseurs'. Ik heb mijn aanslagen inkomstenbelasting, maar ook zakelijke aanslagen vennootschapsbelasting uit die periode van de onderste plank in een kast er maar eens bij gepakt.
Ik moet zeggen, ik heb in die periode aardig tot soms goed verdiend maar ‘het grote graaien’ ben ik toch niet tegengekomen.
Geert-Jan Laan vertelt: Mijn eerste grote klant was de havenwerkgeversclub SVZ. Na afloop van de staking waarvoor ze me hadden ingehuurd bleven ze gebruik maken van mijn diensten. Zo schreef ik in concept de nieuwjaarsrede van de voorzitter. Ik zag dat ik daar zes uur voor rekende. Dus in guldens 1.350,-. En daar kwam dan nog een uurtje overleg bij.
De Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ) vroeg mij om als werknemersafgevaardigde te bemiddelen in een conflict tussen de redactie van het Nieuwsblad van het Zuiden en de werkgever het VNU-concern. De VNU had als bemiddelaar een hoogleraar van de economische faculteit van de Universiteit van Tilburg gevraagd en samen gingen we aan de slag.
Het conflict ging over het feit dat de directie de regionale kranten in Tilburg en Den Bosch wilde laten fuseren en daar was de redactie in Tilburg tegen in opstand gekomen.
Uiteindelijk brachten we advies uit waar iedereen, alle partijen dus, bijzonder boos over werden en dus hadden we de zaak wel raak getypeerd.
Dankzij mijn vorige baas in Londen, Robert Maxwell, kon ik in november 1991 nog een aardig bedrag verdienen omdat hij op 5 november van dat jaar in de buurt van de Canarische Eilanden van zijn jacht was gesprongen en zelfmoord had gepleegd. Achtervolgd door torenhoge schulden maakte hij op die manier een einde aan zijn leven.
Zijn zoon Kevin werd later nog veroordeeld voor het ongeoorloofd plunderen van enkele pensioenfondsen van het personeel. En ook de rest van een stinkende beerput ging open.
Volgens mijn toch redelijk betrouwbare eigen notities leverde een artikel voor de toen net verschenen Krant op Zondag over hem zo'n twaalfhonderd gulden op.
Bij de Krant op Zondag liepen de kosten ook aardig uit de hand en ik werd – voor een dag in de week - ingehuurd om besparingssuggesties te doen, voor een bedrag van 1000 gulden per dag.
Maar lucratieve klanten waren twee universiteiten. Eerst de Technische Universiteit Eindhoven, waar de hoofdredacteur van het universiteitsblad was geschorst omdat hij in een bepaalde affaire iets had geschreven waar het College van Bestuur kwaad om was geworden.
Dat ging via het adviesbureau Rijnconsult dat natuurlijk van elk uur van mij ook een graantje meepikte. Mijn contactpersoon was de Rotterdammer Boon met wie ik het later ook goed kon vinden.
Daarna kwam de Technische Universiteit Delft waar iets soortgelijks speelde. Omdat zij mijn toptarief van fl 250,- per uur graag wilden betalen vond ik twee dagen in de week wel genoeg.
In 1992 betaalde mijn bv mij een bruto salaris van fl 60.153 per jaar. Een brutoresultaat van fl 73.641 bleef in de bv. De vennootschapsbelasting was 40%. Dus mocht ik direct fl 31.012 inleveren. Aan inkomstenbelasting betaalde ik dat jaar fl 17.258,- Aardig verdiend, maar toch geen graaien.
Dat het kan verkeren bewees het jaar 1993. Het resultaat in de bv was gezakt tot fl 41.671,23 waarover fl 16.668,00 aan vennootschapsbelasting moest worden betaald.
En dat niet alleen. Ik begon de krant, eigenlijk elke krant, steeds meer te missen. En dat bleek al eerder.
Op zondagavond 4 oktober 1992 was mijn zoon Ivo bij mij, zijn gescheiden vader, in Rotterdam. We keken naar tv en zagen de Bijlmerramp zich ontvouwen. Ik stond op en zocht naar mijn schoenen.
,,Waar ga je naar toe?” vroeg hij.
Ik zei: ,,Ik moet naar de krant.”
Hij zei: ,,Pa, je hebt helemaal geen krant.”
(De serie 'Ketelbinkie in krantenland' zal gedurende vier weken eenmaal per week verschijnen).
