Provocatie of toch kunst in ‘Garage’

06 juni 2016 door Marcella Deen

Een galerie met allure en momenteel met een tentoonstelling over de dood en/of het hiernamaals. Is er meer dan wij weten of geloven? Is de dood tot kunst verheven? Het was in ieder geval druk op de opening. Bekijk je eigen toekomst door de ogen van ‘The Fortune Teller’ in Garage Rotterdam. De tentoonstelling is nog te zien tot en met 17 juli 2016.

Prachtige locatie, zeer ‘levendig’ publiek op het moment van de opening. Een prachtige ontvangst door twee jonge mooie dames die er de dienst uit maken onder andere. Eva's? Zelfs de curatoren zijn van de vrouwelijke zijde.
Achttien kunstenaars zijn zorgvuldig geselecteerd en uitgenodigd om hun interpretatie van de dood weer te geven in deze galerie. Zelfs Boymans heeft een ‘dodelijk’ kunstwerk te leen gegeven.

Eigen verhaal
Je moet er geweest zijn om het te begrijpen denk ik. Voor iedere kunstenaar is het gevoel rondom de dood een eigen verhaal. Zo zag ik bij binnenkomst een pracht kunstwerk op de vloer gemaakt door Passang Tobgay. 'Perfect balance of imminence and transcendence'.

Wit zand uitgestrekt over de vloer met een mooi verhaal erin verwerkt. De fragiliteit van het leven. Uit schuldgevoel door het doden van een dier in zijn jeugd iets willen teruggeven in de vorm van kunst.
Ik had een zware tentoonstelling verwacht over de dood en wat er na de dood te wachten staat, maar het viel mee. Het was luchtig en mooi maar dat is aan u te beoordelen.
Galerie Rotterdam geeft u per kwartaal geen hedendaagse kunst maar artistieke nadenkertjes in een prachtige ruimte.

Rituelen
We weten nooit hoe lang ons leven zal duren. De rituelen rondom de dood zijn zachtjes uit ons bestaan geslopen en als het zover is zijn we er niet klaar voor.
Er heerst een gemis aan voorbereiding op de dood als natuurlijke punt achter ons leven. De groepstentoonstelling ‘The Fortune Teller’ gaat over het ongewisse van het einde van ons leven.
Wie kijkt er niet nieuwsgierig uit naar wat de dood ons zal brengen? Het feit dat we niet weten wat ons na het leven te wachten staat is de grootste onzekerheid in het menselijk bestaan en tevens een belangrijke katalysator van ons handelen. Deze onzekerheid krijgt gestalte in ‘The Fortune Teller’.

Garage Rotterdam, Goudsewagenstraat 27, 3011 RH Rotterdam, 010 7370875, www.garagerotterdam.nl
Rotterdam is geopend woensdag t/m zondag van 12.30-17.30 uur.
De tentoonstelling ‘The Fortune Teller’ in Garage Rotterdam is nog te zien tot en met 17 juli 2016.
 

* * *

Overpeinzingen van de auteur...

De dood is niet erg als je erin geloofd, de dood is niet eng, dood, echt niet, dood kan zomaar fijn zijn. De dood is mooi, soms.
De dood. Het mooiste is uit ouderdom, al is dat niet voor iedereen weggelegd. Althans een mooie rustige dood wanneer het genoeg is.
Dood, het klinkt zo definitief maar voelt niet altijd zo. Dood, het woord maakt ons treurig en onze daden ook vaak in een rare roes handelend. Ineens voelen wij verdriet (soms ook wel een opluchting afhankelijk van de dode) maar waarom. Om de dode zelf of onszelf.
Vaak het laatste denk ik want de dode heeft er geen weet van, of wel. De een geloofd in de hemel of de hel (echt hè) de ander in reïncarnatie. Wie kan het weten. Ons omhulsel blijft achter en onze ziel stijgt op. Waar naar toe dan. Het witte licht. En wat is daar dan.
Ooit was ik in een ziekenhuis op bezoek en een patiënt ging dood. Ik zag werkelijk een oranje gloed vanuit diegene opstijgen, meen ik, zoveel mensen heb ik niet ter plekke zien gaan.

Ook zo bizar, de dood is duur. Verzekering, kist, graf, bloemen, koffie en cake, rouwkaarten, auto, aflegging etc. etc. Ik kan in het park gratis mijn vlees op de BBQ gooien en later de kolen deponeren in een prullenbak maar als ík de oven in ga kost mijn restant duizenden euro's.
Dood is dood, sommige huilen, sommige maken er een feest van en sommige voelen zich schuldig. Het leven gaat gewoon door. Maar waarom intrigeert de dood ons. Dood kan rust geven maar ook angst, verdriet maar ook hoop. Moslims, christenen, joden, hindoes, atheïsten. Allemaal hebben wij onze eigen fantasieën over de dood... en dan. Ik ben meer bezig me af te vragen waarom ik in godsnaam in het heden ben. Wat is het doel van mijn bestaan behalve voortplanting.

Ik ben verzekerd voor mijn dood, een giller toch. Na 45 jaar betalen was mijn polis premievrij. Ik vroeg aan de verzekering... nu heb ik zeker gouden handvatten. Nee hoor, ik kwam geld tekort. Alsof het mij kan schelen, want dan ben ik toch dood, maar ja, ik heb ook nabestaanden en volgens de wet draaien die dan op voor de kosten.
Welke kosten. Ik wil opgebaard worden in mijn eigen huis, naakt in een laken. Jazz muziek uit mijn eigen stereo, mijn eigen gekochte kaarsen aan en voor iedereen zoveel wijn als ze opkunnen. Na 4 dagen rouwen of plezier is het toch wel klaar dacht ik. Hup de auto in, 2 uurtjes in de oven, restant in een potje voor degene die er waarde aan hecht en klaar. Hoeft echt niet veel te kosten, wat een onzin.
En dan reïncarnatie?
Waarom zou ik dan überhaupt moeten dood gaan als ik later toch weer terug kom. Hemel, hel. Tsja, zou zomaar kunnen, niemand heeft het mij ooit kunnen vertellen. En dan zijn er mensen die met de doden kunnen praten, ik geef toe, soms lijkt het net echt en ben ik jaloers dat ik niet even met mijn vader een onderonsje kan hebben.

Trouwens, hij heeft zijn eigen dood geregisseerd. 19 mei om kwart over 1. Ook zoiets met de dood. Nou pa, ik wens je een prettige vlucht naar waar dan ook.
Zoals wij eindeloos kunnen praten over onze eerstgeborene en het leven wat nog komen moet, denken wij later na over hoe te sterven. Het blijft een dingetje. Als het tijd is, dan is het tijd. Prima, wel in goede gezondheid dan.

De een zijn dood is de ander zijn brood, ook al zijn het kunstenaars met een boodschap. R.I.P.