Samenwerking is beter dan kinnesinne
Een Amsterdammer woont al twaalf jaar in Rotterdam. Hij kan dus het beste beoordelen hoe het is om van Amsterdam naar Rotterdam te verhuizen. In kranten en op internet is daarover een hele discussie gaande. Het verhaal van onze gastauteur Jan Gajentaan. (Foto: De gastauteur uit Amsterdam komt tegenwoordig regelmatig in De Kuip.
Twaalf jaar woon ik, als 10e generatie Amsterdammer, met mijn gezin alweer in Rotterdam. Inmiddels hebben we ons aardig aangepast. De meeste gezinsleden, mezelf incluis, zijn meer voor Feyenoord dan Ajax en de Rotterdamse ‘niet lullen maar poetsen’ mentaliteit spreekt ons meer aan dan Amsterdams elitair geneuzel.
Toch blijft er een gevoel van nostalgie als ik aan Amsterdam denk of mijn oude stadje weer eens bezoek. Ja, dat stemt mij altijd een beetje melancholisch, maar het is misschien meer heimwee naar het Amsterdam van mijn jeugd dan naar het Amsterdam van nu. Amsterdam is natuurlijk behoorlijk veranderd en dan heb ik het niet alleen over het grote aantal islamitische migranten maar ook over de almaar toenemende toeristeninvasie of de befaamde ‘grachtengordel’, waarvan de bewoners vaak meer aan het Gooi doen denken dan aan het oude Amsterdam zoals ik het kende.
Ook in de politiek zie je de verschillen. Terwijl in Rotterdam partijen als Leefbaar Rotterdam of PVV hoge scores halen, lijkt Amsterdam nog steeds een PvdA/D66/GroenLinks bolwerk te zijn. Zwarte Piet is er verbannen door PvdA-bobo’s met als gevolg teruglopende toeschouwersaantallen bij de Sinterklaasintocht, toch een familie dingetje. Opa Gajentaan haalde in 1955 als Amsterdamse Sint 800.000 bezoekers bij de intocht en dat is daarna nooit meer verbeterd.
Ik erger me aan linksradicale Amsterdamse raadsleden als Peter Kwint (SP) of Rutger Groot Wassink (GL) met hun anti-Israël geblèr, lieden die trouwens zelf helemaal niet uit Amsterdam komen. Maar goed, bij zulke overwegingen trek ik mijzelf aan mijn denkbeeldige kraag want ‘opgestaan is plaatsje vergaan’. Dus veel recht van spreken heb ik niet meer. Geef mij maar Rotterdam, denk ik dan.
Mijn eerste herinnering aan Rotterdam is die van een schoolreisje aan onze havenstad met toen nog grootste haven van de wereld. Het zal 1970 zijn geweest. We reden als Amsterdamse kindertjes in de metro, toen nog een hele attractie en we kregen een mooie presentatie over de haven.
De dag werd afgesloten in een speeltuin en toen werd het bijna matten met een groep Rotterdamse kinderen. De aanleiding weet ik niet meer precies maar het had in ieder geval met Feyenoord en Ajax te maken en wie de beste was. Had Feyenoord toen niet net als eerste de Europa Cup gewonnen?
Toen wij in 2004 verhuisden naar Rotterdam (Hoogvliet) had dat met mijn toenmalige werk als personeelsmanager bij een logistieke dienstverlener te maken. Het hoofdkantoor stond in Rotterdam en na twee jaar heen en weer reizen uit Amsterdam was ik het zat en waagden we de sprong.
Bij dit bedrijf was er wel kinnesinne of irritatie tussen de Rotterdamse vestiging en het Amsterdamse kantoor op Schiphol, waarbij ik als Amsterdammer in Rotterdam vaak voor oliemannetje speelde om de onderlinge plooien glad te strijken en dat ging me vrij goed af, al zeg ik het zelf.
Samenwerken is altijd beter dan kinnesinne. Als voorbeeld haal ik vaak het Nederlands elftal aan uit 1974. Nadat de ‘lampenkappen’ uit Eindhoven op instigatie van Cruijff naar huis waren gestuurd stond er een puur Feyenoord/Ajax elftal op het veld en al verloren we de finale nipt, naar mijn idee is dit Nederlands elftal van het WK in 1974 nog steeds het beste Oranjeteam dat we ooit gehad hebben.
De voorhoede had een hoog Amsterdams gehalte met Cruijff, Rensenbrink en Rep, hoewel Rensenbrink en Rep eigenlijk Zaankanters zijn. Het middenveld bestond uit de Feyenoorders Van Hanegem en Jansen (de twee Wims) aangevuld door toen nog Ajacied Johan Neeskens. De achterhoede was een Feyenoord/Ajax gelegenheidscombi met daarachter oer-Amsterdammer Jan Jongbloed als vliegende kiep.
De Rotterdammers en Amsterdammers in dat geweldige elftal respecteerden elkaar. Wijlen Johan Cruijff en Wim Jansen zijn altijd bevriend gebleven en de ironie van het lot wil dat Mr. Feyenoord Wim Jansen zijn rijke spelerscarrière afsloot bij Ajax en Johan Cruijff die van hem bij Feyenoord.
Gelukkig is men ook in de politiek en in het bedrijfsleven ervan doorgedrongen dat samenwerken beter is dan kinnesinne. Zo besloten de havenbedrijven van Rotterdam en Amsterdam in 2015 hun samenwerkingsovereenkomst uit 2010 te verlengen en de samenwerking op een aantal punten te intensiveren.
De concurrentie met havens als Antwerpen of Hamburg is groot en hetzelfde geldt voor luchtvracht en vliegverkeer. Door als Rotterdam en Amsterdam samen op te trekken in commercieel opzicht en de onderlinge synergie waar mogelijk te benutten kunnen beide steden elkaar versterken in plaats van verzwakken.
Dit gezegd zijnde, ben ik altijd meer een voorstander van goede samenwerking dan van vergaande integratie. Zo kijk ik ook aan tegen Europa. De huidige EU wil daar veel te veel een eenheidsworst van maken terwijl culturele diversiteit juist de kracht is van Europa, mits je er verstandig mee omgaat.
Hetzelfde geldt voor de samenwerking tussen Rotterdam en Amsterdam. Je moet van Rotterdam geen Amsterdam willen maken en vice versa ook niet, maar beter samenwerken op basis van respect voor de onderlinge verschillen loont altijd de moeite.
.gif)
