SFG, Sint Franciscus ziekenhuis of spookhuis, deel 2
Gezien de reacties op het artikel van het SFG wil ik wel iets vertellen voordat ik verder ga.
Wij in Nederland mogen blij zijn met de gezondheidzorg. In vele landen is zorg niet zo bereikbaar als bij ons. Aan de andere kant zijn wij niet die vele landen en betalen grof voor onze zorgverzekering en vind dan ook dat wij recht hebben voor wat wij betalen en voor de juiste zorg. (Foto hiernaast: Marcella Deen)
In het ziekenhuis kreeg ik geen eigen beheer over mijn medicatie, daar deden zij niet aan. Beetje raar want die dagen die ik thuis heb moeten doorbrengen had ik wel al mijn medicatie meegekregen compleet met nieuw recept. Het is ook een paar keer gebeurd dat ik de verkeerde medicatie kreeg of medicatie met een heel andere dosering.
Ik had wel begrepen van sommige verplegend personeel dat deze verdieping onder bezet was en er niet altijd goed overleg kon plaats vinden. Ja dus??? Uit ervaring en gesprekken met andere patiënten werden de andere verdiepingen als plezierig ervaren, helaas lag ik niet daar.
Een ding moet ik toegeven, de tv was gratis en het eten was lekker.
27 juni, de uiteindelijke finale en vierde poging tot operatie om uiteindelijk mijn breuken recht te zetten.
Ik kende inmiddels de procedures voor een chirurgische ingreep en ik had dezelfde chirurg als al die keren daarvoor die mijn bot situatie van voor naar achter kende. Het voelde vertrouwd voor zo ver ik het kon vertrouwen. Op weg naar zaal 9 in de OK compleet beplakt en bestikkerd met draden en mijn arm aangelegd met een infuus vol met dopjes die gevuld konden worden met roes middelen, voelde ik mij ineens niet goed worden. Ik werd enorm misselijk, mijn mond liep vol met water en kreeg een bizarre plotselinge hoofdpijn.
Ik vertelde dit gelijk tegen mijn begeleidende anesthesist daar ik dit gevoel nooit eerder had gehad en ik een lichtelijk paniek in mij voelde opkomen. Ik had een ruggenprik gekregen en zou een roesje krijgen omdat ik de operatie beslist niet wilde meemaken. Ik was toen nog bij zoals dat heet.
Ik herinner mij wel dat mijn chirurg zeer neerbuigend deed naar zijn medisch team maar dat schijnt erbij te horen, maar na mijn mededeling dat ik mij echt niet lekker voelde weet ik nog dat er een soort S.O.S. werd gegeven en er assistentie werd gevraagd op mijn zaal. Voor ik het wist werd ik ineens van mijn draden ontdaan en bij de vraag wat er allemaal aan de hand was kreeg ik de mededeling dat ik nu heerlijk een roesje kreeg en weg was ik. Veel later dan gepland kwam ik uit de operatie die naar alle tevredenheid was verlopen vertelde de verpleging. Ik had wel begrepen dat zij voor de operatie mijn hartslag even kwijt waren. Wat zegt u????? Bij latere navraag aan de chirurg wat er nu allemaal aan de hand was kon hij dit niet terug vinden in mijn dossier.
De operatie liep veel langer uit dan mij verteld was maar wel geslaagd. Vol platen en schroeven van een hedendaags materiaal te weten titanium zou mij weer helemaal op de been krijgen. Bij latere controle bezoeken en de vraag wat er nu in mijn been zat bleek dit ineens chirurgisch staal te zijn. Ook goed maar waarom werd mij dan verteld dat het anders was?
Wederom terug op zaal en hoe nu verder? Revalidatie en fysiotherapie waren nodig, begrijpelijk. Nu kan je denken en ik dacht dat ook, het is maar een breuk. In mijn geval niet zomaar een breuk blijkbaar. Vroeger lag je 6 weken in het ziekenhuis met een gebroken been, nu sturen zij je gelijk naar huis zodra er gips omheen zit en zoek het maar uit. Geen onwil van het ziekenhuis maar het beleid van de zorgverzekeraars. Gelukkig ben ik aanvullend verzekerd en is daardoor een mogelijkheid om opgenomen te worden in een zorg hotel.
Dan moet je wel kunnen bewijzen dat er niemand voor je kan zorgen( mijn hele familie woont niet in Zuid-Holland) en dat jouw woning niet toereikend is. In mijn geval moet ik 49 treden beklimmen. Ik kwam in aanmerking voor het Aafje zorghotel dat destijds overvol zat. Ruim een week na de operatie werd ik over geplaatst en met een verwachting van revalidatie en zorg dat ik mijn avontuur van dit alles kon verwerken en herstellen ging ik mijn eerste nacht in. Vele nachten zouden volgen die eindigden in nacht merries. Het houdt niet op en er wordt teveel over gezwegen.
Bij een ontslag in het ziekenhuis krijg je een formulier mee die je kan invullen over jouw ervaring en eventueel een verbeter punt, iets wat ik uiteraard heb gedaan. Nooit meer iets van vernomen helaas. Totdat ik een artikel plaatste in onze krant. Is dit onze toekomst in de zorg? En mijn verhaal is er maar een uit velen en heeft wel degelijk een staartje tot bedreiging aan toe in het zorg hotel.
Wordt vervolgd.
Foto's: Marcella Deen.
-20090804-S.JPG)
.gif)
