Napoleon in de raad

Napoleon in de raad

Bij de huldiging van Feyenoord op het stadhuis zag ik de vertegenwoordiger van de Rotterdamse dieren in de Burgerzaal rondlopen. De kleur van zijn schoenen – opvallend roze – deden me denken aan een toepasselijk boek: Animal Farm van George Orwell.

We zien in de versplintering van ons politieke landschap steeds meer politici komen, die zich opwerpen als de belangenvertegenwoordiger van één enkele groep. In onze stad worden zo dieren en moslims apart bediend: Het wachten is op de 50 plussers.

Mij lijkt het beter om domicilie te zoeken binnen een bestaande partij en daarbinnen de belangen van een bepaalde club te verdedigen. Daardoor hebben moslims binnen de Peveda en het CDA voor hun achterban een bevoorrechte positie in onze samenleving kunnen bereiken, waarmee ze werkelijk iedere dag het nieuws bepalen. Iets dat van andere import religies niet kan worden gezegd.

Ik ben nu 70 jaar en ik zet me binnen Leefbaar in voor de belangen van ouderen. Eén enkele vertegenwoordiger bereikt niet een tiende van wat een grote partij kan bereiken. Toen ik éénpitter in de Staten van Zuid-Holland was, heb ik me dan ook direct bij de grootste partij, de VVD, aangesloten om toch enkele belangrijke moties op milieugebied binnen te halen. Ik kon dat makkelijk verkopen, omdat de belangen van Leefbaar Zuid–Holland niet ver afweken van de provinciale standpunten van de liberalen.

De vertegenwoordiger van de dieren in onze stad zou erg blij moeten zijn met onze politieke voorman Joost Eerdmans, die een fervent voorvechter voor dierenrechten is. Helaas voor de op roze schoenen lopende dierenpoliticus is Eerdmans ook van Leefbaar Rotterdam en daar hebben de dieren in onze stad klaarblijkelijk een afkeer van, want vrijwel geen enkel voorstel van ons wordt door hun vertegenwoordiger gesteund.

Wel zijn de dieren voor meer gelukzoekers, voor het vertroetelen van illegalen, tegen een nieuw Feyenoord stadion en tegen betere politiecontroles. Ook mag de politie niet etnisch profileren; inconsequent omdat dieren dat aan één stuk door zelf wel doen. De vogels in mijn tuin zijn niet bang voor mij, maar tegen onze kat hebben ze een enorm vooroordeel. Hetzelfde geldt voor de eenden in de sloot; zodra ze een hond zien, reageren ze uiterst afwijzend, terwijl ze kinderen juist vrolijk snaterend benaderen. Niet erg consequent dus dat gedrag van hun stedelijke vertegenwoordiger.

Wel is duidelijk waarom hij zo’n moslimknuffelaar is. Door het feit dat de volgelingen van Mohammed geen voedsel mogen verspillen (heeft Mohammed zelf 1400 jaar geleden gezegd!) worden hele broden en overtollige pizza’s aan de waterkant gegooid, zodat ratten en ander (on)gedierte welig kunnen tieren.

Maar als je gedrag van onze dierenvriend in de raad volgt en analyseert, dan kan je slechts tot één conclusie komen: Dieren zijn socialistisch! En als je je dat realiseert, dan kom je uiteraard uit bij George Orwell terecht, die in 1945 tot dezelfde conclusie kwam.

Vandaar de aanhef van mijn gedachtenspinsel.