Doris Day en haar stem
Doris Day is niet meer. Ze overleed maandag 13 mei 2019 in haar huis in Californië. Voordat ze als filmster bekend werd was ze al beroemd als pop en jazzzangeres. Maar voor het zover was had ze haar naam al veranderd. Geboren op 3 april 1922 als Doris Mary Ann Kappelhoff; kreeg ze in 1939 het advies zich de artiestennaam Doris Day aan te meten.
Dat jaar begon ze als zangeres bij bandleider Barney Rapp. Hij hoorde haar stem, zag haar ambitie en vond dat Doris Day beter bekte dan Doris Kappelhoff. Ze zong zijn Barney Rapp’s Band en daarna achtereenvolgens in de ‘Bigbands’ van Jimmy James, Bob Crosby, en tot 1947 bij Les Brown & His Band of Renown. Met Les Brown nam ze ook in 1945 haar eerste grote hitplaat op. Het nummer heette "Sentimental Journey" en was populair over hele globe maar vooral bij de gedemobiliseerde troepen die na het eind van WOII naar huis terugkeerden. Luister even naar haar stem in 'Day by Day' uit 1946. Ze nam de daarop volgende 20 jaar zo'n 650 songs op. Met die hoeveelheid en met haar voortdenderende populariteit was ze ook de stem van een tijdperk.
Haar filmcarrière begon iets later, in 1947 in 'Romance on the High Seas', een film die Michael Curtiz (dezelfde als van 'Cassablanca') regisseerde samen met de toen legendarische musicalregisseur Busby Berkeley. 'Romance on the High Seas' is een klassieke 'comedy of errors' waarin persoonsverwisseling, liefde en jaloezie de hoofdrollen spelen. Die film lanceerde dankzij het vakwerk van Curtiz en Berkeley de ster van Doris Day ook op het bioscoopdoek. Daarna volgde een lange reeks films met Doris Day in een hoofdrol van Westerns en musical tot comedy en melodrama. Een van de hoogtepunten was Hitchcock's 'The Man Who Knew Too Much' met Jimmy Stewart uit 1956, denk aan de beroemde paukenslag-scene met de muziek van Arthur Benjamin/ Bernard Hermann. De door haar gezongen song 'Secret Love' van Fain en Webster, uit 'Calamity Jane'(1953) won een Academy Award. Zijzelf werd Oscar-genomineerd voor haar rol in de film 'Pillow Talk' (1959) naast Rock Hudson. Vanaf 1968 had ze haar eigen TV show, maar het merk Doris Day dat in de jaren vijftig immense populariteit genoot, raakte bij een breder publiek langzaam uit de mode. Of, anders gezegd: vond geen aansluiting meer bij de veranderde tijden. Haar latere jaren besteedde ze onder meer aan dierenwelzijn.
Met een fijn oog voor de waarden van een deel van zijn achterban, onderscheidde Amerika's George Walker Bush haar in 2004 met de Presidential Medal of Freedom. Hij sprak bij die gelegenheid de zinsnede: 'Het was een goeie dag voor Amerika toen Doris Mary Ann Kappelhoff uit Evanstown in Ohio besloot om artiest te worden'. Het was één van die zeldzamer keren dat G.W. Bush gelijk had. Doris Day maakte in de jaren vijftig deel uit van het beeld van een Amerika op zijn sterkst waarin traditionele waarden een belangrijke rol vervulden en de droom intact was. Het is nu nacht voor Doris Day maar het is vooral haar stem die voortleeft.
Zwart-wit foto: Doris Day in de Aquarium Jazz Club New York in 1946 (Foto Gottlieg-Wikimedia Commons).
Platenhoes: Barney Rapp Doris Day 1939.
.gif)
