Bekend journalist architectuur Herman Moscoviter overleden

09 oktober 2017 door de Redactie

(Door Jim Postma)

Vorige week woensdag is bekend journalist Herman Moscoviter op 74-jarige leeftijd plotseling overleden in zijn slaap. Moscoviter kreeg grote bekendheid in de stad over al zijn verhalen die met stadsontwikkeling en stedelijke ontwikkeling te maken hadden. Hij was daarnaast gespecialiseerd in architectuur. Eerst bij het toenmalige Het Vrije Volk vanaf 1978, daarna bij het Rotterdams Dagblad. Hij was daarin heel sterk met opinie-achtige verhalen. (Kopfoto: Uitsnede foto van Hansje de Reuver, zie ook onderstaande foto)

Hoewel zijn overlijden toch zeer onverwachts kwam, klaagde Herman Moscoviter eerder over hartproblemen. Daarvoor was hij een graag geziene gast op de tennisbanen. Hij manifesteerde zich in Rotterdam ook in de literaire wereld met drie dichtbundels op zijn naam.

Herman Moscoviter ontwikkelde zich in zijn krantenperiode als specialist op het gebied van de ‘blunderputten’ bij de aankoop en renovatie van het cruiseschip ss Rotterdam, ooit van de Holland-Amerika Lijn. Hier waren destijds honderden miljoenen euro’s mee gemoeid met grove overschrijdingen van alle eerder geplande budgetten. In 2008 verscheen hierover zijn boek ss Rotterdam.

Herman Moscoviter wordt morgen (aanstaande dinsdag 10 oktober) om 13.00 uur gecremeerd op de Katholieke begraafplaats in Crooswijk.

Bijschrift: Deze foto van Herman Moscoviter naast zijn gedicht is afkomstig uit het boekje van Hansje de Reuver (foto dus van haar) getiteld ' Dé Hef, een kranige brug' uit gegeven door Duo-Duo in 2000. Hieronder de tekst van het gedicht.

Deze spoorbrug is
(door Herman Moscoviter)

Zoals een man op zijn zij ligt
bijna zonder bekken
antiheld zonder verhaal.

Nee, zo niet.
Zoals een vrouw kan liggen
ruggelings met opgetrokken knieën.
Of beter: afgekeerd
Wachtend op haar zij de heup hoog
Één schouder opgericht.
Toegewijd
Met de mooiste wervels van de stad.

Zichtbaar zinloos is ze afgesneden.
Geamputeerd. Lijdt
onder haar fantoompijn.
want onbegeerd ligt ze
eenzaam in haar eenzaamheid.

Dichter Herman Moscoviter overleden

‘Net als in een dagblad een verrassend allegaartje.’
(door Jana Beranová)

Herman Moscoviter schreef drie bundels gedichten: Halte Kaalslag (1991, map van Rotterdam met gevouwen gedichten), Dit is een stad zonder geelgeworden oogwit (1994, stadsgeschiedenis van Rotterdam) en Gemarineerde zinnen (2013, verhalende gedichten). Alle drie uitgegeven in eigen beheer, de eerste twee bibliofiele uitgaven dankzij genereuze bijdragen van JBR te Zeist. De kop is ontleend aan het omslag van de 141 pagina’s tellende Gemarineerde zinnen. Deze laatste bundel kan gezien worden als verzamelwerk. Waarom Herman nooit naar een officiële uitgever was gestapt is mij een raadsel. Hij noemde zich graag zondagsdichter. Een liefhebber, maar allerminst vrijblijvend. Ook voor hem telt wat voor elke kunstenaar telt.

Ik heb Herman Moscoviter leren kennen in de jaren tachtig, op een of andere gelegenheid van Het Vrije Volk. Ik vertaalde toen Tsjechische literatuur en had al mijn eerste poëziebundel gepubliceerd. Hij vertrouwde me toe dat hij ook gedichten schreef. En noemde zich meteen, zie hierboven: zondagsdichter. Toen het nieuwe World Trade Center op 25 november 1987officieel zou worden geopend, kreeg ik opdracht een boekje te maken met Rotterdamse dichters als ode aan dat nieuwe gebouw. Uiteraard vroeg ik Herman om mee te doen. Het is 30 jaar geleden en ik vind nog steeds zijn gedicht ‘Hunkering’ een van de mooiste van allemaal. Om daar aan de muur te hangen.

Herman, in je laatste bundel schreef je: ‘voor Jana, de enige internationale Rotterdamse dichter’. Een jaar geleden lazen we nog allebei in het cultureel centrum ‘Ruimte in beweging’ in Schiedam. Ik maak nu voor jou als dichter een buiging.

Hunkering
(door Herman Moscoviter)

Soms woel ik. Glazenwassersdromen.
Van twintighoog naar negentien zak
ik gespiegeld in mijn bak
langs deze groene theedoek naar beneden
bemin haar gestolde vorm en was
met voorzichtige vingers de dageraad.
Ik was de stad
en wrijf haar glanzend schoon.

Blinde hoogbouw, beton op Staal,
hunkerende scheepsboeg
verankerd zonder water.
Een naakt ovaal staat er
dat alleen zeewind splitst en weer verzoent.

Soms woel ik. Glazenwassersdromen.
Van negentien naar achttien zak
ik gevangen in mijn bak
langs deze tijdloze toren van
eenzaamheid met tekens,
krassen, vingers, vlekken op haar want
ik heb haar huid gestreeld ook deze dag.
Dodelijke muur van diepte
reikend naar regen om heimelijk mijn sporen
uit te wissen, een voor een
en vooral de hatelijke strepen
van mijn verliefde zeem.