Mijn stad, mijn wijk, ontvlucht
(Door Jim Postma)
De bekende druppel die voor mij de emmer deed overlopen kwam van Middin. De zogenaamde ‘Zorginstelling’ die in onze smalle straten in de Provenierswijk (achter het Centraal Station) een ‘Kasteel’ laat neerzetten. Met alle overlast en ellende van dien. 4 ½ meter hoger dan het gesloopte verzorgingstehuis en met het weghalen van haast alle groenvoorzieningen. Ergo, het weinige dag- en zonlicht dat wij in onze straat en omliggende straten nog hadden, wordt door Middin voorgoed van ons gestolen.
En dan komt die prachtige uitnodiging van Middin bij ons door de brievenbussen (of internet) vallen als een bom. ‘U, als buurtbewoner wordt hierbij van harte uitgenodigd, om aanwezig te zijn bij het feestelijk slaan van de eerste paal!’ FEESTELIJK!
Dat noemen zij dus ‘FEESTELIJK’, terwijl wij als alle buurtbewoners kind van de rekening worden met het ontnemen van je zonlicht. Dus, geen zonnetje meer in je huis en geen zonnetje dus meer buiten je huis. Betekent meteen ook een waardedaling van je huis! En wie gaat al deze schade dan vergoeden?!
Ik ontplofte zo wat bij het lezen van deze ronduit onbeschofte uitnodiging over ‘het FEESTELIJK slaan van de eerste paal’. Dan heb je geen bord voor je kop, naar onze bewoners toe, maar metersdik beton. Zoals van die eerste paal.
Tot overmaat van ramp word ik nu ook aan de rechterzijde van mijn huis onder vuur genomen. De zeer wijze woningcorperatie van de huizen bij mij aan de overkant heeft besloten om de woningen aldaar aan de buitenzijde te renoveren. Met veel getimmer, gebeitel, geboor en geschreeuw. Dus lig ik nu aan twee kanten van mijn huis en mijn vele buren onder vuur. Van 07.00 uur in de ochtend tot zeker 17.00 in de middag. Om gek van te worden. Wederom ben ik mijn huis uitgevlucht vanwege het buitensporige lawaai.
(Terwijl ik dit weer een dag later verder schrijf heb ik totaal geen rust meer, laat staan om er te werken en te schrijven. Buiten kabaal, geschreeuw, gebonk, een steeds groter wordende heksenketel. En dit gaat dus mijn voorland worden voor het komende jaar met alle te verwachten verdere frustraties en irritaties).
Glibberpalen
Dus kon ik het niet nalaten om aan Middin te laten weten: ‘Ik hoop van harte dat u met het feestelijke slaan van uw glibberpaal en met alle glibberalen daar om heen, dwars door de drassige bodem wegzakt. En wel naar het aller diepste punt van onze rood gloeiende aarde. En moge daarop al uw volgende palen pijlsnel volgen. Amen!’
Middin is dus een soort van zorginstelling waarin honderden miljoenen euro’s omgaan. Met dik betaalde directieleden en managersfuncties. In totaal ‘helpen’ zij zo’n 4.400 cliënten in de regio Zuid-Holland met huisvestiging en verdere zorg (ver van mijn bed). Het gaat hier om verstandelijke of lichamelijke gehandicapten, voornamelijk ouderen met een beperking.
Tegen het ‘monster van het te bouwen Kasteel’ hebben wij als bewonersvereniging en andere belanghebbenden (zeg maar gedupeerden) ellenlange bezwaarschriften ingediend. Bijna allemaal grof van de tafel geveegd, gekieperd bij het oud vuil. Inspraakavonden gehouden door Middin waar je geen moer te vertellen had. Ja, dat heet tegenwoordig democratie.
Stadhuis en overige overheid kijken daarin niet wat een wijk of buurt wil, maar wat het groot-kapitaal bepaald en betaalt. Toen ik zelf zag dat haast alles in deze een verloren zaak zou gaan worden – ondanks alle goede inspanningen van onze bezwaarwerkgroepen – heb ik achter de schermen nog geprobeerd het tij te keren. Zeer zeker ook in mijn eigen belang.
Dat hier voorheen voor zo’n dertig jaar een zorginstelling voor onze deuren stond was best mee te leven. Alleen toen de definitieve plannen bekend werden gemaakt om de voormalige ‘Provenier’ te slopen rezen mij de haren ten berge. Ik zag absoluut niet de noodzaak om het verouderde gebouw te slopen. Het stond nog bijzonder goed op zijn fundamenten.
Buurttuin
Waarom er geen prachtige buurttuin van gemaakt met etentjes voor de hele buurt (‘Leer je buurvrouw en buurman kennen’) en culturele optredens met muziek en dans? Met daarbij het belangrijkste van allemaal: ‘zonlicht en nog eens zonlicht in je wijk, tot ieders welbehagen.’
En anders voor stukken minder geld – zonder sloop- en nieuwbouw dus – zou het zeer praktisch kunnen worden gerenoveerd. Daarnaast had ik financiers gevonden om het eventueel door renovatie om te bouwen tot studentenflats of een laagdrempelig hotel vlabij het Centraal Station. Met daarbij financieel succes gegarandeerd.
Daarnaast argumenteerde ik dat het absoluut niet noodzakelijk was de nieuwe doelgroep van Middin voor onze snufferd te vestigen. Dat kon veel makkelijker in groengebieden rondom onze stad. Maar nul op het rekest. Aan renovatie kan je geen miljoenen verdienen, aan sloop en nieuwbouw wel. Einde verhaal.
In de tussentijd kregen wij nog te horen dat al onze schadeclaims door de nieuwbouw van het Centraal Station eveneens naar de prullenbak waren verwezen. Omdat ProRail in deze als een slager zijn eigen (schade-)vlees mocht keuren via een door hen zelf ingehuurd schadebureau en dus ook nota bene door ProRail betaald. Ja, dan had je ruim van tevoren al de uitslag kunnen verwachten, niet waar?!
Over zoveel onrechtvaardigheid is voor mij persoonlijk het doek hier in de Provenierswijk gevallen. Met alle korte lontjes in deze stad, in deze wijk van dien. Lontjes die hier op alle fronten steeds korter worden.
Mijn levens- en woonplezier is aan alle kanten verziekt. Ik ontvlucht nu mijn zieke stad, mijn zieke wijk, naar de pure natuur van het vredelievende platteland.
Komt u gerust eens langs in mijn nieuwe paradijsje en proef het grote verschil.
(Eerder gepubliceerd in de wijkkrant ProveNieuws van de Provenierswijk).
Foto's: Hennie van der Zouw
-20090804-S.JPG)
.gif)
