Rotzakken allemaal
-L.jpeg)
Maatschappijkritiek richt zich bijna altijd op instituties. Het komt niet zo vaak voor dat personen rechtstreeks worden aangesproken op wat er is aangericht in het leven van gewone burgers.
Toch worden beslissingen niet door instellingen genomen maar door personen die er werken. Je kunt mensen te allen tijde medeverantwoordelijk houden voor hun daden en dan hoort privacy geen argument te zijn om hen uit de wind van de publiciteit te houden. Befehl ist Befehlen varianten daarop vormen geen geldig verweer. Wethouder Pascal Lansink-Bastemeijer van de VVD gaat over handhaving en buitenruimte. Hij is er verantwoordelijk voor dat daklozen op grote schaal worden bekeurd wegens buiten slapen. Wat is daarvan het gevolg? Als ze een klein beetje boven Jan dreigen te raken, verschijnt de gerechtsdeurwaarder om ze opnieuw kaal te plukken.
Zelfs het huidige kabinet vindt dit onwenselijk maar de wethouder zet zijn beleid gewoon voort. Het wordt uitgevoerd door BOA´s en agenten van politie. Staan zij machteloos tegenover deze genadeloze hardheid ten opzichte van de zwaksten in de samenleving? Nee, dat staan ze niet. Ze kunnen ook doorlopen en de andere kant opkijken als ze iemand passeren die op straat slaapt. Je bent niet tot beboeten verplicht. Daarom besmeuren zij hun uniform als zij het bonnenboekje trekken. Ze gooien zélf het respect voor gezagsdragers te grabbel. Ze zorgen er zélf voor dat ze niet als beschermers worden gezien maar als belagers ook door burgers die wel een dak boven hun hoofd hebben. Maar de hoofddader van dit wanbeleid blijft wethouder Lansink-Bastemeijer. Achter de grijns die hij trekt op zijn officiële foto, schuilt een grote hardvochtigheid. Hij trapt voor een riant salaris mensen die toch al op de grond liggen, dieper de modder in.
Even hardvochtig is zijn partijgenoot Tim Versnel. Hij is in het Rotterdamse college verantwoordelijk voor de bijstand. Iedereen weet dat je van een bijstandsuitkering al lang niet goed meer rond kunt komen. Wie aangewezen raakt op deze uitkering – en dat gebeurt sinds de laatste bezuiniging op de werkloosheidsuitkeringen al na anderhalf jaar – komt gegarandeerd in de financiële problemen. Daarvan kijkt de wethouder weg. Zo weigerde de sociale dienst bijzondere bijstand aan een mannelijke bijstandstrekker met een kind die een wasmachine en een fornuis nodig had. De bijzondere bijstand is voor dit soort noodgevallen bedoeld maar de gemeente Rotterdam vindt dat je van de bijstand best voor zulke grote stukken kunt sparen. Dat de man thuis niet kon koken en wassen, was geheel zijn eigen schuld. De wanhopige burger stapte naar de rechter maar die gaf de gemeente gelijk. Het zal wettelijk allemaal wel in orde zijn maar het blijft verbijsterend dat een wethouder mensen die in grote problemen zitten zo in de stront laat zakken. Mind you, de man was nog bezig met schuldafbetaling ook.
Niet genoeg gespáárd.
Dat vindt de verantwoordelijke wethouder Tim Versnel kennelijk sociaal beleid. Wie zijn curriculum bekijkt, merkt dat hij na zijn studie vrijwel uitsluitend politieke met de VVD verbonden baantjes heeft gehad. Veel mensen zullen hier al de conclusie uit trekken dat hij zelf nauwelijks écht heeft gewerkt en nu anderen op dit gebied de maat neemt. Het maakt niet uit of hij daarmee binnen de marges van de wet heeft gehandeld. Het blijft harteloos. Je mag dat Tim Versnel persoonlijk aanrekenen. Datzelfde geldt voor de ambtenaren die de aanvraag van deze man voor bijzondere bijstand afwezen. Ze zijn heel bewust en actief gaan zoeken naar geitenpaadjes om hem het leplazarus te laten krijgen. Ze vinden waarschijnlijk dat ze hun werk goed gedaan hebben. Dat hebben ze niet. Ze hebben onnodig een genadeloze contraproductieve beslissing genomen. Ze moeten niet verbaasd staan als ze door burgers ten diepste worden gewantrouwd, ook door burgers die het geluk hebben niet van hun zegeningen afhankelijk te zijn.
Rotzakken. Allemaal.
hanvanderhorst@vandaagenmorgen.nl
