`All We Imagine as Light` poëtisch pareltje in IFFR Limelight
In de poëtische film All We Imagine as Light ontwaren we flitsende beelden van een krioelende menigte in Mumbai en horen we de stemmen van onzichtbare gezichten, die hun aanwezigheid hier verklaren. Achter de spiegelende ramen in het zonlicht en in de volgepropte forenzen treinen lijken nog meer verhalen te schuilen. In eén van deze forenzentreinen maken we kennis met twee sterren uit de film Anu en Prabha. Ze zijn verpleegsters, die in hetzelfde ziekenhuis werken en een klein appartement delen. Anu is jong en rebelleert door te liegen tegen Prabha over haar liefdesaffaire met een moslim jongen, wat leidt tot roddels in het ziekenhuis. Ze houdt haar romance noodgedwongen geheim voor haar familie en ontmoet haar lover in de anonimiteit van drukke menigtes in de stad.
Still `All we imagine as light` Bld IFFR
Prabha de hoofdverpleegster is ouder, en nogal in zichzelf terug getrokken. Prabha is getrouwd, maar na het gearrangeerde huwelijk vertrok haar man naar Duitsland. Ze hoort steeds minder van hem tot er een anoniem verstuurde luxe rijstkoker uit Duitsland arriveert, die haar confronteert met haar gevoelens. Als een dokter van het ziekenhuis, die avances toont aandringt op een gesprek, neemt Prabha voor het eerst een besluit over haar eigen leven en laat zich door de dokter meenemen op een avondwandeling, Het blijft bij een conversatie en in de scene met verlichte mobiele telefoonschermen, kerstlichtjes en vuurwerk wordt de eenzame romantiek van een stad prachtig weergegeven.
De derde sterrenrol in dit drama is weggelegd voor de weduwe Parvati, de kokkin van het ziekenhuis. Een goede vriendin van Prabha. Ze heeft van meedogenloze projectontwikkelaars te horen gekregen, dat ze haar haar huis uit willen zetten.om er luxe appartementen van te maken. Doordat haar overleden man de eigendomspapieren had, heeft ze geen recht om in het appartement te blijven wonen. Ze besluit, klaar met al vermoeienissen van het leven, terug te keren naar haar geboortedorp, waar ze zoals ze zegt tenminste recht heeft op een eigen huis. Het gegeven is tevens en aanklacht tegen de manier, waarop rechteloze arbeiders in India door het groot kapitaal worden weg gefilterd. Haar twee collega’s vergezellen haar, als ze terugkeert naar haar geboortedorp aan zee. Hier in de rust van de natuur, ver weg van de hectiek van de stad, ontstaat een solidaire band tussen de drie vrouwen, terwijl ze er hun eigen manier van leven en vrijheid terugvinden. Anu kan zonder pottenkijkers contact hebben met haar minnaar Shiaz, die uit de schaduw komt als Prabha ontdekt dat hij Anu gevolgd is. Prabha is met haar nieuwe verworven band in staat haar afwezige relatie los te laten en een plek te geven en Parvati heeft haar recht en de vrijheid van een eigen huis hervonden.
Still `All we imagine as light` Bld IFFR
De poëzie van de film zit in de prachtige beelden, die de schoonheid van het alledaagse laten zien. Zoals een scene, waarin het maanlicht door kobaltkleurige sari’s schijnt. Het licht in Mumbai bestaat uit koele blauwe tinten wat de anonimiteit en eenzaamheid versterkt. Naarmate het verhaal zich verplaatst naar de kust worden de beelden transparanter en amberkleurig.
Payal Kapadia laat met veel compassie zien hoe bijzonder rijk het innerlijk leven van deze vrouwen is. Daarmee breekt ze niet alleen met een traditionele Indiase filmcultuur, waarin vrouwen zich schikken naar de mannelijke held in de hoofdrol, maar geeft ze ook de anonieme arbeidsmigranten in India, een eigen gezicht.
Met de onderlinge verbondenheid tussen de drie verschillende vrouwen lijkt Kapadia een antwoord te willen geven voor de strijd van die vrouwen, waarvoor respect voor eigen keuzes in deze patriarchale samenleving ontbreekt. Een hoopgevend antwoord, een verlichting om te kunnen leven en te overleven in de harde realiteit van een stad als Mumbai, die alles opslokt.
'All we imagine as light' draait vanaf 27 februari in de bioscopen
saskiawigbold@vandaagenmorgen.nl
_2-S.jpg)
