Cursus ‘Wildplassen’ (1)

27 november 2017 door Jim Postma
Cursus ‘Wildplassen’ (1)

‘Deel 2 in de Cursus Wildplassen volgt aanstaande vrijdag’.

Wie deze bijzonder leerzame cursus nog niet bij mij persoonlijk heeft gevolgd is geen echte burger van deze stad. Kom, laat ik u geheel gratis aan de hand meenemen voor een exclusieve plaswandeling door Rotterdam. Volg mij als uw speciale gids, zodat ook u uiteindelijk te boek komt te staan als een gediplomeerd ‘wildplasser’, eentje waarop elke rechtgeaarde Rotterdammer trots op kan zijn. zeker tegenover 020!

Het wildplassen op zich is natuurlijk al zo oud als de mensheid zelf. Alleen is dit puur menselijke probleem, zeker in de grote steden, met name in de grootste havenstad van Europa, Rotterdam, nooit opgelost. De term ‘wildplassen’ werd recentelijk groot nieuws toen in september 2017 een Amsterdamse vrouw (Geerte Piening) met 90 euro werd beboet voor het wildplassen in de hoofdstad op een openbaar mannentoilet. Nu is deze boete voor mannen en vrouwen (transgender) al opgelopen tot 140 euro.


Les nummer een: Als het u hier in Rotterdam overkomt, altijd bij de rechter laten voorkomen. Zo meteen vertel ik u waarom. Gegarandeerd vrijspraak!

Gefeliciteerd waarde cursist de eerste 140 euro heeft u al dankzij deze gratis cursus verdiend. Er zijn trouwens (kijk onder ‘wildplassen advocatuur’) juristen die gespecialiseerd zijn op dit gebied. De Amsterdamse vrouw die met 90 euro werd beboet kreeg vrijspraak van de rechter wegens ‘hoge nood.’

Rotterdam (1985)
Het grote ‘wildplasprobleem’ in Rotterdam speelt zich al af sinds 1985. Toen besloot de gemeenteraad om ALLE openbare urinoirs (van die mooie metaalachtige met fraaie krullen) te laten verwijderen. Onder de BELOFTE dat er talloze moderne pisbakken (voor mannen en vrouwen) voor terug zouden komen.

En dat is onder de PvdA van toen en onder Leefbaar Rotterdam NOOIT gebeurd. Grove schande dus van beide politieke kemphanen tegenover alle burgers in Rotterdam die tot op de dag van vandaag daarvan het slachtoffer zijn. Met nota bene torenhoge boetes. Terwijl het gaat om ‘puur noodweer’ (vrijspraak!).

Omdat sinds die tijd ook het gemeentebestuur in grove gebreke is gebleven, is mijn burgerlijke ongehoorzaamheid met de dag gegroeid. Tientallen artikelen (vaak columns) heb ik er vanaf die jaren tachtig tot nu toe aan gewijd. Allemaal voor gemeentelijke ‘dovemansoren’. En gezien wat er toevallig recentelijk in Amsterdam plaatsvond, is het dankzij de ‘Gooise Matras’ in Hilversum voorpaginanieuws geworden, ook op radio en tv-zenders. ‘Over slapen gesproken, niets nieuws onder de zon!’

Persoonlijk heb ik, zonder te overdrijven, in die decennia uit ‘noodweer’ zeker duizenden keren (zo’n twee of drie keer per week) moeten wildplassen in deze stad. Als gevolg van een zwakke blaas (ook als gevolg van ouderdom), zonder er ooit voor gepakt te zijn. In die zin voel ik mij ‘kampioen wildplasser van Rotterdam’ of beter gezegd ‘professor in de Plaskunde’. Cum Laude!

‘De Piespas’
In dit kader stelde ik aan voormalig Rotterdams burgemeester (toen nog minister in Den Haag) Ivo Opstelten voor om speciaal voor ouderen en mensen met blaasproblemen de ‘Piespas’ in te stellen. Via een doktersverklaring of een medische indicatie van het ziekenhuis.

Niets is erger dan om met een natte broek of jurk door de stad te moeten lopen. Hoongelach wordt je deel, als je geluk hebt, anders word je openlijk uitgemaakt voor een vieze (oude) zeikerd.

Mijn voorstel dateerde al weer van enkele jaren geleden toen Opstelten samen met zijn vrouw het Bibliotheektheater hier bezocht voor een of andere manifestatie. Hij was op dat moment driftig bezig met het instellen van een ‘Wietpas’ die later een faliekante mislukking was.

Op mijn persoonlijke aanbod om dan maar een ‘Piespas’ in te stellen bulderde hij van de lach. Zoals het bekende nijlpaard ‘burgemeester Dickerdack’ van Rommeldam in de bekende stripboeken van Maarten Toonder. Met in de hoofdtrollen Heer Bommel en Tom Poes. In zijn bekende bulderlach wilde ik nog zeggen: ‘Typisch Dickerdack!’

Maar dat heb ik uit beleefdheid achterwege gelaten. Wel herhaalde hij, met zijn vrolijk giechelende vrouw (rechter destijds) op de achtergrond: ‘Piespas! Wat een schitterend burgerinitiatief’. En zo bulderde hij nog na. Om nooit meer te vergeten.

Daar moest ik het maar mee doen. Net als die ‘Wietpas’ is die algehele vrijwaring voor een ‘Piespas’ er helaas nooit van gekomen. Nog even voor de duidelijkheid: als die er ooit komt, is het beslist geen ‘vrijwaring’ om overal rond te zeiken. Daar zijn burgerlijke fatsoensregels voor die beslist niet mogen worden overtreden.

Favoriete plasplekken
Zo hanteer ik voor mijzelf de spelregels om nooit in portieken te plassen, nooit tegen gevels van huizen en zeker nooit in brievenbussen. Om er maar een paar te noemen. Wel (in nood) tegen liefst dikke bomen of struiken in groengebieden. Althans zo lang er geen toevallige pottenkijkers in de buurt zijn.

De praktijkles in ‘Wildplaskunde’ begint met het razendsnel verkennen van de omgeving. Zijn er geen uniformen (vooral stadswachten!) in de buurt, camera’s of spiedende ogen van buren. Speciaal bij groenvoorzieningen moet je oppassen voor bewoners die daar ter plekke hun hondje aan het uitlaten zijn. In dat geval maak ik snel even een ‘rondje om de kerk’ en wacht totdat de kust weer vrij is. Het laatste wat je wil is immers je medeburger shockeren.

Van mijn tientallen wildplasplekken in de stad zijn (houten) bruggetjes boven singels mijn absolute favorieten. Ik ga dan tegen de reling aan staan en doe net of ik naar de eendjes aan het kijken ben. Intussen heb ik vliegensvlug met een hand mijn rits open gemaakt (de andere hand hou ik altijd als camouflage op mijn rug. En dan pas laat ik mijn ‘heiligwater’ in ‘Gods singels vloeien’. Geconcentreerd gericht of als ik in een goede bui ben, met een vrolijke (regen-)boog.

Mocht ik daarin plotseling gestoord worden met een op afstand aankomende wandelaar, dan buig ik nog verder naar voren en doe met beide handen of ik de eendjes aan het voeren ben. Dan snel uitdruppelen en voilá, zelfs het wettig bewijs is voor goed in het water verdwenen. Mijn rits zit dan met een snelle ruk naar boven weer op zijn oude vertrouwde plek.

Daarna vervolg ik opgelucht mijn weg. Niet zelden beleefd groetend naar de nu dichtbij komende wandelaar.

Mijn vervolglessen, ook voor de dames van de zojuist opgerichte actiegroep ‘Zeikwijven’, komen binnenkort in dit theater eveneens aan de beurt.

(Wordt vervolgd).

 

 

Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.