Dipje
Om maar met de deur in huis te vallen: ik zit in een dip. En niet zo’n kleintje ook. Nu is dat elke winter hetzelfde verhaal bij mij: zodra er weer een groene waas aan de bomen komt, is het over!
En aangezien de aarde aan ‘t opwarmen is, kan dat nooit zo lang meer duren. Dat is dan weer mazzel! Daarbij: ik kan gelukkig ook nog lachen. Soms weliswaar als een boer met kiespijn (by the way: mág die uitdrukking eigenlijk nog wel?), maar tóch.
Zoals ik al zei: het is elke winter een aantal weken raak. Na de drukke Decembermaand val ik zoals een hoop andere mensen, in een metersdiep gat. En aangezien ondergetekende nu niet direct uitblinkt in klimmen en klauteren tegenwoordig heb ik echt een figuurlijke ladder nodig om uit die put te komen. Hoe anders was dat vroeger, dat klimmen en klauteren bedoel ik: ik zat nog sneller dan m’n vriendjes boven in onze appelboom. Maar nu ik tegen de 60 loop, gaat dat niet mee zo vlotjes. Trouwens, voel me eerlijk gezegd ook niet geroepen om dat in m’n Magnoliaboom nog eens eventjes te proberen. Wat zou de buurt wel denken: “Nou is ze ècht compleet van ’t padje!”.
Nu maak ik me eerlijk gezegd ook niet erg druk wat een ander van me vindt: voordeel van dat ouder worden!
Maar waar had ik het eigenlijk over? O, ja, de winterdip! Voel me ’s winters net zo’n molletje: ik ga in het donker naar mijn werk en kom ’s avonds weer in het donker thuis. Je zou er depri van worden als je niet uitkijkt! En daar begint ondergetekende niet aan: ik probeer positief te blijven denken! Die ellendige Decembermaand is gelukkig weer achter de rug, joechei! Die verliep niet echt als gepland, zoals u misschien weet… Nu loopt bijna niets van wat ik plan zoals het zou moeten gaan: ben er inmiddels al aan gewend!
Heb ik mijn vrije dag keurig volgepland, wordt er weer iemand ziek in de zaak. En tsja, dan komt Cor weer opdraven!
Nog een voorbeeldje van volledige ‘misplanning’: jaren geleden dacht ik mijn huisje van binnen te schilderen: witte muren en de toog in terracotta-oranje. Dat ging óók volledig de mist in: zit nu met een complete oranje keuken en om en om wit-oranje kamermuren. Had de smaak iets té goed te pakken! Wat dan weer wèl een voordeel is: als ik naar de muren kijk, knap ik steevast weer een beetje op. De kleur oranje is wat mij betreft Dé antiwinterdipkleur!
Wat trouwens ook een puik middel tegen een dip is: het nummer Macarena, en dan de uitvoering van André Rieu! Knetterhard en dan oortjes in! Nou, ik kan niet stilzitten, hoor!
Of, als vrouw zijnde, je haar verven. Nu laat mijn tegenwoordige krullenkop zich niet zó makkelijk meer verven als vroeger. Kom er met geen hark doorheen! Maar ik word zo grijs als een dakduif, dus aanstaande zondag ga ik er weer wat van proberen te maken. Lekker koperblond, met véél, héél veel koper! Misschien laat ik u het resultaat wel zien, kunt u óók nog eens lachen. Want sinds ik dat woeste kapsel heb, beginnen de meeste mensen tegen me te grinniken. Why???
Maar goed, als ik een ander kan laten lachen zal ik het niet laten. Er werd me jaren geleden eens verteld dat ik cabaretière had moeten worden: ik kon namelijk Tineke Schouten blijkbaar exact nadoen. Aangezien ik een heleboel sketches uit m´n hoofd kende, stond ik bij mijn vorige baan regelmatig hele voorstellingen weg te geven als het rustig was. En ooit eens naar een show van Tineke geweest, in ons toenmalige theater hier ter plaatse. Mijn oudste vriendin en ik lagen over elkaars schoot te gieren van de lach! Drie dagen er na hadden we allebei nog buikpijn en een pijnlijke snuit! Heerlijk, toch?
Dus nu kijk ik ook nogal eens shows van Tineke: wat is internet toch fantastisch in zulke gevallen! Of oude shows van Wim Sonneveld. Vooral “Man achter het loket”, méésterlijk! Maar dan moet ik niet per ongeluk “Het Dorp” horen: ik barst acuut in snikken uit!
En weet u waar ik óók zo blij van kan worden? Een enthousiaste begroeting van een hond! Als er zo’n harige viervoeter op me afkomt en me hard kwispelend een heerlijke hondenzoen geeft: ik ga voor gaas! Ik kom hier in mijn wijk regelmatig iemand tegen met een English Sheepdog. Een schéét! Die hond bedoel ik..Ze komt heel vrolijk naar me toe hollen en weet van gekkigheid niet wat ze als eerste moet doen: over m’n voeten rollen of me een zoen geven! Ik zei al eens tegen haar baasje:”We lijken uiterlijk wel wat op elkaar!”. We hebben hetzelfde kapsel, zeg maar…
Dus medelotgenoten: wanhoop niet! Er is, zelfs in deze ellendige Coronatijd, altijd wel ergens een lichtpuntje te ontdekken!
-S.jpg)
.gif)
