Let it be
Je zou het bijna vergeten! Het leuke nieuws uit 2021! Tussen de stinkende afvalbergen nepnieuws op Facebook, verslagen over eencellig denkende wezens als relschoppers en virusontkenners, berichten van mensenrechtenschendingen in Rusland, Belarus en China, glinstert af en toe een leuk pareltje. Nieuws dat hoegenaamd niets betekent in de boze buitenwereld, maar dat toch het hart als bij de opmaat van een romantische symfonie een sprongetje van geluk doet maken. Ik heb het over de driedelige documentaire over the Beatles. Mijn favoriete band uit de tijd dat je nog ruzie maakte over de vraag wie beter waren the Beatles of the Stones. Reikhalzend keek ik uit naar de volgende Beatles langspeler en boog me vol passie over het waarheidsgehalte van het gerucht dat Beatle Paul dood zou zijn. Het was mijn eerste ervaring met nepnieuws. De man leeft immers nog steeds al heeft hij inmiddels wel het goud grondig van zijn stembanden af weten te zingen.
En nu, godbetert meer dan vijftig jaar na het uiteenvallen van de band kwam er zomaar een nieuwe documentaire over het maken van de LP ‘Let it be’. Nou ja, nieuw… Het waren oude opnamen, gemaakt voor de gelijknamige film uit 1970, digitaal opgepoetst door ‘lord of the Rings’-regisseur Peter Jackson die de 60 uur aan beschikbare beelden in een driedelige, Peter doet alles in drieën, docuserie omtoverde. Ongeveer acht uur aan Beatlemateriaal. Ha, dacht ik verrukt, dit was mijn bandje! Eind jaren zestig al opgeheven, maar nog steeds met de regelmaat van de klok wereldnieuws.
De voorbeschouwingen waren lovend. De kijker zou als een vlieg op de muur getuige zijn van het wondere creatieproces van de grootste band aller tijden. Tom Egbers en Dave von Raven, allebei gekende Beatlefans, kwamen woorden te kort. Ik ging er dus eens goed voor zitten. De eerste aflevering toont pielende, ruziënde en verveelde Beatles. Ok, aardig is wel dat we zien hoe de hit ‘Get Back’ langzaam en bijna intuïtief ontstaat en hoe de tekst associatief de finale vorm krijgt die ik vroeger zo betekenisvol vond klinken. ‘Jojo left his home in Tucson Arizona for some California grass’. Het betekent niks! Gewoon bijeen geraapte onzin, blijkt nu! Leuk is wel dat je als kijker de teksten al kent waardoor je de neiging krijgt de ploeterende Beatles toe te schreeuwen waar vandaan Jojo vertrok. ‘Tucson Arizona Paul! Geloof me, schrijf dat nou maar op!’
Als in deel twee keyboardtovenaar Billy Preston verschijnt, gaat het ineens beter, al blijf ook aflevering twee wat mij betreft een compilatie van pielende Beatles, waarin overigens ook enkele nog heel ruwe briljantjes te horen zijn die later op de LP Abbey Road zouden verschijnen, naast nummers die uiteindelijk op soloalbums van de heren een plaatsje vonden. OK, het slotconcertje op het dak is leuk. Erg leuk. Dat zal ik nog wel een keer of wat bekijken, maar de rest van de grabbelton met muziek en beeldfragmenten mag van mij wel naar de prullenbak.
Bij het bekijken van dat concertje overstijg ik echter even volledig de ergernis van het dagelijkse nieuws. Een dik half uur mogen van mij onze vaderlandse populisten hun onzin uitkramen, mag je van mij vinden dat de aarde plat is, dat vaccineren tegen COVID onzin is, dat voetbalhooligans erbij horen, dat Poetin best wel OK is, dat Loekasjenko een punt heeft en dat Orbán en toffe peer is. Doe het wel muisstil want ik kijk nu even naar the Beatles en doe heel even wat Paul mij eerder in de documentaire al aanraadde: ‘When I find myself in times of trouble, Mother Mary comes to me. Speaking words of wisdom, let it be!’
-S.jpg)
.gif)
