Melaats
De Parijse metro is behoorlijk vol. Mondkapjes zijn er verplicht en ik vraag me af of alle reizigers wel gevaccineerd zijn. De oplaaiende protesten tegen het vaccinatiebeleid van de Franse overheid doen mij het ernstigste vrezen.
Er is nog één zitplaats, naast een jonge vrouw die verdiept is in een boek. Het valt me tot mijn genoegen op dat er veel reizigers zijn die papieren avonturen prevaleren boven digitaal geneuzel op smartphones. Ik ga naast de jonge vrouw op het buitenste randje van de vrije stoel zitten, mijn hoofd van haar afgewend. De vrouw kijkt als door een wesp gestoken op van haar boek en trakteert me op een blik waarin walging en angst samensmelten tot fonkelende woede. Ze maakt een afwerend gebaar in mijn richting, alsof er zojuist een melaatse naast haar plaats nam. Nu ben ik als oudere man met een zekere corpulentie opzichtig covidontvankelijk en ik sluit niet uit dat zij door mijn kleding in mij een representant herkent uit het donkerrode Nederland. Dat zou haar reactie kunnen verklaren in elk geval. Even overweeg ik haar mijn vaccinatiepaspoort te laten zien om eventuele covidangst weg te nemen. In plaats daarvan sta ik op en ga in de open ruimte bij de deuren staan.
Dan gaan twee andere vrouwen in Formule 1 Frans met mijn voormalige buurvrouw in discussie. Ik versta er niets van, maar ik krijg duidelijk mee dat mijn buurvrouw door de andere dames wordt gekapitteld. Aan de toon van haar antwoorden te oordelen, bijt ze fiks van zich af. Bij de volgende halte stapt ze uit en loopt langs me zonder me een blik waardig te keuren. Ik vraag me af of mijn zitgedrag de aanleiding was voor de woordenwisseling.
Even later bevestigt een van de aanvallende dames in Engels met een loodzwaar Frans accent mijn vermoeden. Het ging inderdaad over mij. Ze geeft een uitleg over het gedrag van de jonge vrouw die ik niet kan rijmen met haar blik en gebaar in mijn richting en de heftigheid van de woordenwisseling tussen de vrouwen. ‘She was startled by the sudden acceleration of the train’, verklaart ze. Ik accepteer de niet bijzonder geloofwaardige uitleg met een glimlach. Ze was boos over de overdreven reactie van haar landgenote tegenover een toerist, maar uiteindelijk dekt ze met een sympathiek soort nationalisme haar landgenote. Wij zijn in Frankrijk tenslotte.
-S.jpg)
.gif)
