Kinderen, dronken mensen en uiteindelijk Nieuwsuur

De onthullingen van Nieuwsuur over salafisme binnen door Nederland gesubsidieerde moskeeën heeft veel mensen de ogen geopend. Maar is dat niet rijkelijk laat? Velen waaronder de arabist wijlen prof. Hans Jansen, kenner bij uitstek, waarschuwden al jaren.

Kinderen en dronken mensen vertellen de waarheid luidt de volkswijsheid. Als docent op een grote scholengemeenschap in het Westen van onze stad hoorde ik soms met verbazing de opvattingen van mijn brugklassertjes, die voor het eerst werden geconfronteerd met mijn manier van lesgeven: Meedenken en meedoen! De zaken die ze – takiyya nog niet echt bekend – glimlachend uitspraken waren soms ijzingwekkend. Nederlandse meisjes en vrouwen kwamen er zeer slecht af (ik zeg het weer netjes) en over ongelovigen waren ze ook duidelijk. Kortom: “Salafisme avant la lettre” want dat begrip kwam pas later om de hoek kijken.

Uiteraard besprak ik het met collega’s die vaak dezelfde ervaring hadden. Onze conclusie was eenvoudig: dat moeten ze thuis of in de moskee gehoord hebben. Opvallend was ook dat naarmate ze ouder werden ze hun mond meer hielden. Het werd duidelijk dat ze verteld was voorzichtig te zijn met uitingen naar “ongelovigen”

In de hogere klassen bemerkte ik een scheiding tussen gematigden en strengen. Rekkelijken en preciezen zoals we ze binnen de protestantse kerken noemen. Van die rekkelijken heb ik veel opgestoken. Ze vertelden me over de geloofsdwang en de sterke sociale controle binnen hun islamitische gemeenschap. Daarom kozen sommigen maar eieren voor hun geld en gedroegen zich naar de regels van de preciezen. Zij voelden zich terecht het grootste slachtoffer. ”Ik doe maar een hoofddoek om meneer, dan ben ik af van het gezeur”

Een ander typisch verschijnsel was de dubbele moraal of zoals een Nederlandse leerling het ooit verwoordde: “Ze willen met jouw zus naar bed, maar als je naar hun zus kijkt vermoorden ze je” Jongens mogen alles en meiden helemaal niets.

Veel moslima’s een ”uithuwelijk” zwaard van Damocles boven het hoofd. Sommigen waren al vlak na hun geboorte “beloofd” aan hun toekomstige familie, vaak ook nog eens verwant. Anderen vreesden op vakantie naar het thuisland gehuwd terug te keren. Ieder jaar weer stress, ook voor meisjes onder de zestien, omdat het huwelijk in landen van herkomst op jongere leeftijd kon worden gesloten.

Uiteindelijk besloot ik het niet meer te pikken en mijn bevindingen openbaar te maken en me te scharen onder de aanhangers van Fortuyn, die in 1997 de kat de bel had aangebonden en daarvoor voor “minderwaardig” mens werd uitgemaakt. Hoon en gescheld was ook mijn deel, maar een groot deel van mijn collega’s gaf me (in het geniep) gelijk.

Wat nu? We weten dat generaties jongeren zijn opgevoed - wat mij betreft vergiftigd - met opvattingen die tegen de universele rechten van de mens ingaan. Die aanzetten tot geweld tegen andersdenkenden en die vrouwen geen gelijke rechten willen geven. En het verontrustende is dat het niet minder, maar meer wordt.

Ik ga de oplossingen die mijn politieke stroming voorstaat niet herhalen, maar als we dan perse vluchtelingen moeten opnemen, waarom dan niet de echte: De vervolgde andersdenkenden uit islamitische gebieden. Zij kunnen ons vertellen, wat de gevolgen zijn van het salafisme, dat policor Nederland zo kritiekloos heeft binnengehaald en gesubsidieerd.