Peter Otto 1955-2017

Peter Otto, geboren in Rotterdam op 19 december 1955, 'weggerukt uit het leven' in Arnhem door een hartaanval op 8 september 2017.

Peter Otto was een gedreven en begaafd kunstenaar. Tekenaar, schilder, beeldenmaker, schrijver. Over dat laatste meldde hij me kort geleden nog verheugd dat hij met Boijmans directeur Sjarel Ex een opdracht om een boek te maken overeengekomen was. Impressies zou hij schrijven van werken uit de collectie. Het was niet zijn eerste schrijfwerk. Dat begon lang geleden, begin jaren tachtig met lange brieven aan vrienden, gevolgd door een uitgebreid gedocumenteerde speurtocht door de Verenigde Staten, naar het werk van de door hem bewonderde Philip Guston.

Als beeldend kunstenaar was Peter bij uitstek een dichter van beelden. Poëtische, vaak lyrische beelden. Toeval, techniek en intuïtie brachten hem weer naar uitgewogen werken waarin hij clichés of waan van de dag feilloos wist te vermijden. Schoonheid, die overeenkwam met iets in zijn innerlijk, was één van zijn doelen. 'Peter vangt een konijntje' was de titel van een aquarel waarvan hij de afbeelding ooit rondstuurde die behoorlijk abstract was. Maar Peter had er een konijntje in gezien en de titel maakte het werk -zoals een goede titel betaamt- prachtig af.

Het moet een Veluws konijntje zijn geweest dat Peter ving, want Arnhem was de stad waar Peter, na vele langere verblijven in het buitenland onder andere in het Doesburghuis in Meudon bij Parijs, met zijn gezin was neergestreken. Niet voor niets is het dichtbij Arnhem gelegen Rijksmuseum Kröller Müller één van de collecties die indrukwekkend werk van Peter Otto bezitten. Lange tijd had hij in net over de grens Duitse Kleve zijn atelier. Hij had iets met Frankrijk, met Amerika, met Duitsland, met Nederland, met Rotterdam, met Arnhem. Schreef behalve over Guston, over Jongkind en over tientallen andere kunstenaars. Hij was een paar jaar geleden nog kunstenaar en professor-in-residence op de Akademie der Bildenden Künste van München, en zat de laatste maal dat ik hem zag in Arnhem vol energie en ideeën. Kort daarna volgde de ene na de andere mail met een nieuwe activiteit in de stad Arnhem, en zoals laatst dus het voorgenomen plan met Boijmans.

Foto: Peter Otto in de Jaren '80 (Bron Foto: Erven Peter Otto)

Ergens in 1983 was Peter aan het swingen op de blikkerige rockmuziek van de groep 'Japan' ergens in Rotterdam West. Een indrukwekkend leven en oeuvre – die twee waren nauw verbonden- gaan dan in de vierendertig jaar daarop nog volgen.

Ik voelde vage onrust toen ik de kleine enveloppe donderdag om vier uur op de mat vond. Ik maakte hem even open en wierp een vluchtige blik op de afbeelding die ik zag. Het was een reproductie in klei van een aquarel. Ik zag er een figuur uit Tom Poes in, vrolijk was de associatie, een geboortekaartje of zo. Ik was gerustgesteld. Ik legde de half open envelop opzij en ging snel een boodschap doen.

Toen ik terugkeerde opende ik de envelop om naar de achterzijde te kijken. Ik was geschokt. Kon het niet geloven. Er stond het overlijdensbericht van Peter Otto met wie ik rond 1981 bevriend ben geraakt. Uit het leven gerukt…

8 september wordt een gedenkdag, geen vrolijke, wel eentje waar heel veel valt te herinneren, te zien en te lezen. En helemaal treurig is die dag niet. Wie hem kende weet dat Peter, naast zijn ernst en gedrevenheid, tevens een humorvol oog voor onverwacht overstekend wild had. Hij zou tevreden zijn met mijn associatie met zijn aquarel.

Aquarel van Peter Otto uit 2017 (Foto: Erven Peter Otto)