De wereld van ‘Leenman’
‘Leenman’ kwam al een halfjaar regelmatig in mijn boekhandel. Hij was een slanke man van eind veertig met dun donker haar en een snor, keurig gekleed in een sportcolbert en een corduroy broek. Hij snuffelde tussen de Engelse pockets in een kast waaruit ik al verscheidene weken boekjes gemist had.
Ik ging achter de toonbank vandaan omdat ik daar slecht zicht op de pockets had en liep richting de keuken. Halverwege draaide ik me om en zag Leenman snel een pocket in de binnenzak van zijn jasje stoppen.
Ik liep terug naar de toonbank. Leenman pakte een ander boekje en vroeg me wat de prijs hiervan was. Ik noemde de prijs waarna Leenman zei dat hij het wilde kopen en legde het naast de kassa.
Achterna
Leenman rekende het boekje af en ging de winkel uit. Ik liep hem achterna en vroeg hem even terug naar binnen te komen, omdat er iets fout was gegaan. Toen we weer binnen waren zei ik tegen hem dat hij het boekje in zijn binnenzak niet had afgerekend.
Hij ontkende met rood aangelopen hoofd dat hij iets in zijn zak had. Ik verzocht hem te blijven staan waar hij was, belde de politie en hielp daarna de klanten die inmiddels waren binnengekomen.
Toen twee agenten in de zaak arriveerden stond Leenman nog steeds op dezelfde plek. Ik vertelde de agenten wat er gebeurt was waarop deze Leenman verzochten zijn zakken te legen.
Hij haalde het boekje uit zijn zak en gaf direct toe dat hij het zonder te betalen had willen meenemen. De gegevens van de boekhandel en die van het boekje werden genoteerd en de politieagenten namen Leenman tussen hen in mee naar hun auto en reden met hem weg.
Paar per week
Diefstallen in mijn winkel gebeurden helaas regelmatig, zeker een paar keer per week. In de meeste gevallen liet ik de politie er buiten want na betrapt te zijn gaf de dief het gestolene meestal gelijk terug. Wel ontstonden er dikwijls flinke woordenwisselingen tussen de dief en mij en helaas was geweld niet altijd te voorkomen.
Maar dit zeer vreedzame geval herinnerde ik me gelijk weer toen ik na een jaar of vijf Leenman de winkel weer binnen zag komen. Hij kwam gelijk naar me toe en vroeg me of hij rond mocht kijken.
Ik zei tegen hem dat ik daar geen bezwaar tegen had, waarna Leenman zijn excuses begon te maken voor wat er in het verleden was voorgevallen. Ik bedankte hem hiervoor en zei hem dat we die geschiedenis verder maar moesten vergeten.
Thee
Op een dag rond theetijd zat ik aan mijn bureau boekrecensies in de Volkskrant te lezen, toen Leenman de winkel weer eens binnenstapte. ik begroette hem en vroeg of hij ook een kop thee wilde.
Leenman nam het aanbod aan en ging op een stoel naast mijn bureau zitten. Na wat heen en weer gepraat vertelde Leenman dat hij als assistent van de marineattaché op de Nederlandse ambassade in Londen gewerkt had en dat hij nu, na afscheid genomen te hebben van de marine, coach was van een cricketteam hier in Rotterdam.
Hij had een huis in een van de zijstraten en zijn moeder woonde bij hem in. Hij was niet getrouwd maar had al jaren een Duitse vriendin die in Berlijn woonde. Daar ging hij elke maand een week op bezoek.
Hij vroeg me of ik ook Duitse boeken kon bestellen want zijn vriendin was gek op poezie maar helaas las ze alleen Duits. Ik zei hem dat dat geen probleem was waarop hij me een lijstje gaf met titels en vroeg me of ik daar elke maand een van kon bestellen.
Vriendschappelijk
De relatie met Leenman werd heel vriendschappelijk; als hij langskwam nam hij meestal iets mee voor bij de thee of koffie en vertelde veel verhalen over zijn tijd in Engeland en over zijn bezoeken aan Duitsland. Op een dag gaf hij me zelfs een stropdas cadeau van de Rotterdamse cricket vereniging waar hij werkte.
Vlak voordat ik de winkel verhuisde merkte ik dat hij al een tijdje niet was geweest en belde hem op. Hij vertelde me dat hij een lichte hartaanval had gehad en rust moest houden. Hij ging er van uit dat hij over een maandje weer helemaal de oude zou zijn.
Door de drukte met de verhuizing kwam ik er na een tijdje achter dat ik al zo’n zes weken niets meer van hem had gehoord, dus belde ik hem weer. De vrouw die opnam vertelde me dat hij drie weken terug was overleden.
Zo'n twee jaar later kwam ik bij toeval in gesprek over Leenman met een klant die ik in jaren niet meer gezien had. Deze begon te lachen toen ik hem vertelde wat ik van Leenman wist.
Hij antwoordde me dat hij meer dan twintig jaar zijn buurman is geweest en dat Leenman altijd bij zijn ouders had gewoond. Hij was nooit in Engeland en Duitsland geweest. Marine, cricket coach, hoe kom je daarbij, hij heeft nooit dat soort werk gedaan, trouwens de meeste tijd was hij werkloos.
(Foto bij de inleiding: Nederlandse ambassade in Londen).
-S.jpg)
.gif)
