Keuzes, keuzes…
Het begon al met de aardappelen; 2,5 kilo, 5 kilo, 1 kilo en (iets nieuws) 1 pond. Vastkokend, half kruimig, kruimig, ‘geschikt voor stamppot’. Eigenheimers, Nicola’s, Kleibinten en weet ik wat nog meer. Enigszins beduusd een zakje half kruimig van een pond in de kar gezwiept, want als ik een kilo neem, lopen die na een aantal weken door de keuken. Ik mag graag ‘buiten de grenzen’ koken, en daar heeft men in de regel geen aardappelen bij nodig.
Toen de ‘noodconserven’. Wilde in elk geval gewone rode kool. Nou, dàt heb ik geweten.
Wat men tegenwoordig niet allemaal in de rode kool stopt! Appels, peren, perzik en cranberries heb ik voorbij zien komen. Wat is er mis met gewone rode kool? En al die ‘bijverschijnselen’ zitten ook nog eens in de rode bieten, oftewel de kroten.
Het enige wat ik daar in mik, is een gesnipperde ui, wit of rood. Ietwat gefrustreerd uiteindelijk een potje gewone rode kool (Oud Hollands Recept) en een potje gewone rode bietjes gevonden. Bedankt, meneer HAK!
Op naar het brood. Heb me werkelijk scheel gezocht naar een halfje sesamtarwe; een wand zo breed als mijn woonkamer herbergde een assortiment brood waar je half hongerend Afrika mee voeden kon. Welgeteld veertien verschillende soorten bruinbrood, nóg meer verschillende soorten witbrood en dan nog de soorten daar tussenin. Vergeet ik voor het gemak nog even het aantal verschillende bolletjes, puntbroodjes en afbakbroodjes. Helemaal duizelig van al het granengeweld uiteindelijk ‘mijn’ halfje gevonden.
Het beleg. De afdeling ‘gesneden vleeswaren’, zo lang als een doorsnee vrachtwagen. Daarin had ik ook nog eens de keus uit ‘vers gesneden’ en verpakt in de fabriek. Grote griebels; wat moet ik nu? Het werd een pakje achterham en een pakje cervelaat voor op de pizza die ik zelf wilde maken.
Op naar de pindakaas. Wederom een tergend aantal verschillende soorten met allerlei stukjes, grof en fijn en vreemde bijsmaakjes. Gewoon een potje Calvé, zonder stukjes. Lang leve de eenvoud! Na drie boterhammen met pindakaas verdwijnt de rest van de pot tóch in de pindasaus.
Pasta was vrij snel gevonden, die lag op ooghoogte. Maar ook daar heb je de keuze uit zó veel soorten, kleuren en modellen dat het je de eetlust bijna beneemt. Toiletpapier. Bilstrelend zacht, dik en met ingestanste figuurtjes, twee-, drie en vier- lagig….Ecopapier, ongebleekt; nee, dat is geen optie, dat is net schuurpapier. Je zou maar aambeien hebben; dat wordt een compleet bloedbad op ‘het kleinste kamertje’. Twee lagen is goed genoeg voor mijn derrière.
Kattenvoer; aangezien Snoes de poes nu niet direct moeilijk is op dat gebied, snel een doos met verschillende soorten van het huismerk gepakt. Inmiddels was ik een kwartier verder door al dat zoeken. De margarine. Help!
Mèt en zonder omegavetzuren, olijfolie en extra calcium. “Draagt bij aan een gezond cholesterolgehalte”,”Goed voor de lijn”. Jaja, en als men daarna een gebakken ei op de boterham doet met een kwak hele vette mayo, is dat dan nóg zo goed voor de lijn? Trillend van de zenuwen een doosje Bona gepakt.
En nu gauw naar de afdeling water. Ook daar een duizelingwekkend aantal merken en smaken. Met de gedachte dat eenvoud vaak de beste keus is, twee flessen Spa met lichte bubbels in de kar gezet. Haast hijgend van alle emoties gezond en wel bij de kassa aangekomen.
En toen begon daar óók nog eens de caissière: ,,Wilt u de bon, airmiles, koopzegels of een ‘groententuintje'?” Heb alleen voor het laatste gekozen, met in m’n achterhoofd het advies van staatssecretaris Klijnsma…..
Dus aankomende herfst hoop ik andijvie te eten uit eigen tuin. Zonder allerlei toevoegingen, maar gewoon met kruimige aardappels en een balletje gehakt, zelfgekruid!
-S.jpg)
.gif)
