‘Schuld van de baas’

23 februari 2015 door Jim Postma

Zelden heeft een bizar ongeluk zoveel indruk op mij gemaakt. Hierbij kwam vorige week een jonge vrouw van 20-jaar noodlottig om het leven. In de ochtend begin vorige week meldde de ‘News Alert’ op de site in deze krant: ‘Vrouw met fiets onder vrachtwagen terecht gekomen in de Zwart Janstraat’. Ik wist toen nog niet dat zij reeds was overleden nadat zij met haar hoofd onder de wielen terecht was gekomen.

In de middag daarna ben ik naar mijn plaatselijke stamcafé Centraal gegaan. Aldaar, recht tegenover was het ongeluk gebeurd. De politie was toen nog volop bezig met de reconstructie. In mijn stamkroeg zelf heerste grote verslagenheid. De dienstdoende bardame Gerda, die uren daarvoor getuige was geweest, was nog totaal van slag. Ook de andere, soms luidruchtige stamgasten, zaten terneergeslagen aan de bar. Vanzelfsprekend werd dit het gesprek van de dag.

De wildste verhalen deden nu de ronde. Het zou gaan om een jonge ‘moeder’, die net haar twee kleine kinderen naar school had gebracht. Op de verkreukelde fiets zaten immers twee kinderzitjes. ,,Wat vreselijk voor die kinderen,’’ sprak Kees, ,,die arme kinderen zien hun moeder nooit meer terug!’’

Later bleek het dus om een Franse au pair te gaan die ‘gelukkig’ nog wel deze kinderen naar school had gebracht. Maar voor hetzelfde geld was het wel de moeder geweest en zaten deze peuters nog achterop toen het noodlot toesloeg. ,,Ja dus ‘gelukkig’ dat dit deze kinderen bespaard is gebleven,’’ sprak nu Willem na zijn zoveelste borrel met tranen in zijn ogen.

Op dat moment komt een mij bekende vrachtwagenchauffeur binnenlopen. Omdat iedereen in de kroeg aan het filosoferen was hoe dit heftige ongeluk had kunnen gebeuren, vroeg ik dit direct aan deze zeer ervaren chauffeur. Peter (schuilnaam): ,,De echte schuldige,’’ sprak Peter zeer ernstig, ,,is de baas. Die jut het personeel op om steeds sneller te werken en te rijden. Vaak nu ook zonder bijrijder, want die zijn in de ogen van de baas te duur. Wel ten koste van de veiligheid. Nou, in die zin heb ik schijt aan die baas. Al moet ik een kwartier wachten, de veiligheid staat bij mij altijd voorop.’’

Het meeste wat mij in dit hele verhaal (zie ook het verslag) ontroerde is de solidariteit van alle voorbijgangers. Hoofddoeken, tulbanden, mannen in lange gewaden, vrouwen in korte rokken of broeken lieten haast allen een traantje. Allemaal in een keer Rotterdammer! Hoe de tragische dood van één jonge onschuldige vrouw zo alle nationaliteiten kon binden.

Over de columnist