‘Roodkapje’ en de mantelzorg

In Trouw van 8 sept. jl. noemt VU-hoogleraar participatie en diversiteit Tineke Abma de participatiemaatschappij ‘een sprookje’ . Welk sprookje zou ze bedoelen?
Ik houd het op ‘Roodkapje en de Wolf’.
Er opereert in Nederland een ‘Werkgroep Wolf’. Je zou denken, dat die werkgroep zich bezig houdt met de vele wolven, die onder ons zijn. Bijvoorbeeld de geldwolven, waaraan we de huidige financieel-economische crisis te danken hebben, onze bonus-graaiende bankiers.
En niet te vergeten de vele ‘wolven in schaapkleren’, de leidinggevenden van woningbouwverenigingen, zorginstellingen, e.d., die zichzelf salarissen hebben toebedeeld ver boven de Balkenende-norm.
Nee, niets van dit alles.

De Werkgroep Wolf houdt zich bezig met de terugkeer van de echte, de biologische wolf. Een dier, dat in ons land al meer dan 150 jaar niet meer voorkomt en in het geheel niet wordt gemist. Integendeel.
Maar… die terugkeer is wel verbazingwekkend grondig voorbereid. Men heeft zelfs al een schadevergoedingsregeling klaar liggen voor de boer, die een schaap kwijt raakt aan de komende wolf… Roerend! Ja, Regeren is Vooruitzien!
De terugkeer van de wolf is dus tot in de puntjes geregeld. Maar … hoe zit het met de terugkeer van Roodkapje?

Roodkapje was het meisje, weet u nog, dat haar grootmoeder zo tiptop verzorgde. Dagelijks maakt zij daartoe met een mandje vol lekkers en versterkende middelen een tocht door het Donkere Bomenbos naar haar lichtelijk dementerende, maar nog thuis wonende grootmoeder. Roodkapje, een rolmodel voor ons allen!
Mantelzorgerster avant la lettre!
En… anders dan bij de wolf, is haar terugkeer dringend gewenst. En wel binnenkort, per 1 januari 2015. Want dat is het moment, waarop de gemeentes van Nederland geacht worden de sector Zorg van het Rijk overgenomen te hebben - en dat voor minder geld... Zodat wij allen, tenzij we zelf hulpbehoevend zijn, als mantelzorgers aan de bak moeten. We zullen allen Roodkapjes moeten worden

Dus waar is de Werkgroep Roodkapje? Die wordt nu node gemist. Want het is nogal wat. Wij, die dagelijks druk bezig zijn met ons moeizaam handhaven in de neoliberale prestatiemaatschappij, krijgen er een taak bij gebaseerd op solidariteit en medemenselijkheid. De knop tussen de oren dient daartoe nogal resoluut omgedraaid.
Menigeen zal daartoe de nodige coaching nodig hebben, wil hij het mantelzorgen volhouden. En alleen al daarom moet er dus in feite bij heel deze operatie gedurende langere tijd geld bij, wil het wat worden. Terwijl er juist geld afgaat…

Sprookjes worden geacht te eindigen met de volzin: ‘…en ze leefden nog lang en gelukkig’.
Maar zo zal het met het sprookje van de participatiemaatschappij niet gaan…

‘Grootmoeder, wat hebt u grote oren’
‘Kind, dat is om beter te kunnen horen’!
‘Wat, grootmoeder, kunt u beter horen?’
‘Kind, de catastrofe in de Zorg die er aan komt!’