‘Roodkapje’ en de mantelzorg
In Trouw van 8
sept. jl. noemt VU-hoogleraar participatie en diversiteit Tineke Abma de
participatiemaatschappij ‘een sprookje’ . Welk sprookje zou ze bedoelen?
Ik houd het op
‘Roodkapje en de Wolf’.
Er opereert in
Nederland een ‘Werkgroep Wolf’. Je zou denken, dat die werkgroep zich bezig
houdt met de vele wolven, die onder ons zijn. Bijvoorbeeld de geldwolven,
waaraan we de huidige financieel-economische crisis te danken hebben, onze
bonus-graaiende bankiers.
En niet te
vergeten de vele ‘wolven in schaapkleren’, de leidinggevenden van
woningbouwverenigingen, zorginstellingen, e.d., die zichzelf salarissen hebben
toebedeeld ver boven de Balkenende-norm.
Nee, niets van
dit alles.
De Werkgroep Wolf
houdt zich bezig met de terugkeer van de echte, de biologische wolf. Een dier,
dat in ons land al meer dan 150 jaar niet meer voorkomt en in het geheel niet
wordt gemist. Integendeel.
Maar… die terugkeer is wel verbazingwekkend grondig
voorbereid. Men heeft zelfs al een schadevergoedingsregeling klaar liggen voor
de boer, die een schaap kwijt raakt aan de komende wolf… Roerend! Ja, Regeren
is Vooruitzien!
De terugkeer van
de wolf is dus tot in de puntjes geregeld. Maar … hoe zit het met de terugkeer
van Roodkapje?
Roodkapje was het
meisje, weet u nog, dat haar grootmoeder zo tiptop verzorgde. Dagelijks maakt
zij daartoe met een mandje vol lekkers en versterkende middelen een tocht door
het Donkere Bomenbos naar haar lichtelijk dementerende, maar nog thuis wonende
grootmoeder. Roodkapje, een rolmodel voor ons allen!
Mantelzorgerster avant la
lettre!
En… anders dan
bij de wolf, is haar terugkeer dringend gewenst. En wel binnenkort, per 1
januari 2015. Want dat is het moment, waarop de gemeentes van Nederland geacht
worden de sector Zorg van het Rijk overgenomen te hebben - en dat voor minder
geld... Zodat wij allen, tenzij we zelf hulpbehoevend zijn, als mantelzorgers
aan de bak moeten. We zullen allen Roodkapjes moeten worden
Dus waar is de
Werkgroep Roodkapje? Die wordt nu node gemist. Want het is nogal wat. Wij, die
dagelijks druk bezig zijn met ons moeizaam handhaven in de neoliberale
prestatiemaatschappij, krijgen er een taak bij gebaseerd op solidariteit en
medemenselijkheid. De knop tussen de oren dient daartoe nogal resoluut
omgedraaid.
Menigeen zal daartoe de nodige coaching nodig hebben, wil hij het
mantelzorgen volhouden. En alleen al daarom moet er dus in feite bij heel deze
operatie gedurende langere tijd geld bij, wil het wat worden. Terwijl er juist
geld afgaat…
Sprookjes worden
geacht te eindigen met de volzin: ‘…en ze leefden nog lang en gelukkig’.
Maar zo zal het
met het sprookje van de participatiemaatschappij niet gaan…
‘Grootmoeder, wat
hebt u grote oren’
‘Kind, dat is om
beter te kunnen horen’!
‘Wat,
grootmoeder, kunt u beter horen?’
‘Kind, de
catastrofe in de Zorg die er aan komt!’