'Rotstad'

28 augustus 2014 door AA anoniem auteur

Bij de automatiek in de nieuwe station-onderdoorgang schuift een man achterlangs. ,,Rotstad,’’ zegt hij luid en duidelijk. En nog een keer: ,,Rotstad.’’ Het regent niet, hij heeft geen ‘headsetje’ op. Hij is alleen en ziet er goed gekleed uit. Achter in de vijftig.
Dit is een poging tot communicatie begrijp ik en vraag hem wat hij bedoelt.
,,Rotterdam is een rotstad,’’ herhaalt hij. Hij aarzelt wel een beetje, alsof hij twijfelt om zijn oordeel de Rotterdamse openbaarheid in te slingeren.


Hij kijkt langs me heen, naar de nabije verte van de automaten achter mij, waar als in een soort flatgebouw de kroketten, kaassoufflés en frikadellen hoog liggen opgestapeld.
Ook binnen de akoestische beschutting van de glazen schotten van de automatiek met zijn forenzen is dit riskant. Er hoeft maar één chauvinist te zijn die, een leven lang gegijzeld door de stad, opeens heel erg van zijn Rotterdam houdt en je hebt heibel. Of ben ik zelf die Rotterdammer?

,,Waarom?’’ vraag ik.
,,Lelijk,’’ zegt de man, ,,En ik vind dit station ook lelijk.’’
Zo op de keeper beschouwt, lijkt dit soort stellige uitspraken nergens heen te gaan. Wat me nieuwsgierig houdt, is dat de man een opgewekte indruk maakt: zijn oordeel lijkt geen gevolg van slecht humeur, eigentijdse burgerwoede of algehele mensenhaat.
Ik vraag hem: ,,Waar komt u vandaan?’’
,,Ik kom uit Haarlem,’’ zegt hij. ,,Ik ben nu gepensioneerd. Maar ik heb toen ik net begon in deze stad gewerkt bij de gemeente, bij de ruimtelijke ordening. Later ben ik naar het Ministerie gegaan, dus ik ken de stad wel van vroeger.’’

,,Waar bent u vandaag in de stad geweest?’’ vraag ik. ,,Op de Lijnbaan,’’ zegt de man, ‘’en bij die flats daarachter. Na de oorlog hebben de Duitsers geld betaald voor herstel van de stad en Rotterdam heeft er die flats voor in de plaats gebouwd.’’
Herstelbetalingen aan Rotterdam? Ik weet van Nederlandse plannen om miljarden aan Duitsland te vragen en duizenden vierkante kilometers van Duitsland te annexeren, maar in Jalta en Potsdam was anders beslist. Hij zal geld van het Rijk en van de Marshallhulp bedoelen die de Amerikanen na de oorlog gaven, maar de man is met zijn gedachten alweer verder.

,,Het is erg dat de stad geen centraal plein heeft. Het Stadhuisplein had dat kunnen zijn, maar nu is er niks.’’
,,Ja,’’ zeg ik.
Rotterdam wilde opnieuw beginnen en ik bedenk hoe na de Duitse bommen alle sporen van de oude stad zo veel mogelijk uitgewist werden. Ervoor in de plaats kwamen leegte en een verkeerscirculatieplan. Rotterdam was een grote vlakte na de oorlog. De Schouwburg werd met puin gebouwd en de toenmalige directeur, Anton Koolhaas had een hekel aan terug kijken. Geschiedenis en herinnering stonden gelijk aan nostalgie. Toekomst is het enige dat hier telt, het heden is immers van voorbijgaande aard.

,,Als je hier een café binnenkomt en je zegt ‘goeiemiddag’ dan zegt niemand wat terug,’’ zegt de man.
,,Verkeerde café,’’ zeg ik.

We zeggen gedag. Hij de stad uit, ik de stad in.

Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.