‘Verse slakken’

Mijn goede vriend, ik noem hem hier ‘Jan’, had voor de zoveelste keer iets goed te maken met zijn vrouw. Een klassieker dus. Maar met een ‘lullig’ bosje rozen of doosje bonbons zou hij nu niet wegkomen. Dat wist hij van tevoren. Dus koos hij voor een zeer speciale aanpak. ,,Schat, wat vind jij nou echt lekker?’’ sprak hij poeslief bij thuiskomst. De donkere donderwolk boven het hoofd van zijn echtgenote klaarde op en veranderde spontaan in een erotisch wolkje.

,,Nee, nee,’’ haastte Jan zich, ,,dat bedoel ik niet.’’ Hij kende haar immers van haver tot gort. ,,Ik bedoel wat je nou écht lekker vindt, om te eten!’’ Haar roze droomwolkje klapte in een keer uit elkaar.
,,Tja, wat ik echt lekker vind om te eten,’’ mompelde zij haast teleurgesteld. ,,Nou weet je wat, die heb ik een hele lange tijd niet gegeten, escargots! Maar ze moeten wel vers zijn,’’ voegde zij er nadrukkelijk aan toe.

Dit liet Jan zich geen tweede keer zeggen. Opgelucht en flierefluitend vertrok hij, op weg naar de eerste de beste delicatessenwinkel. Daar nam hij niet een, maar meteen drie kilo van die verse slakken (escargots). Kinderachtig was hij zeker niet. Zo belandde Jan met zijn buit bij een kruising waar het voetgangerslicht op rood stond.
Plotseling wordt hij op zijn schouders getikt door een jonge dame. Het bleek een oude vlam te zijn van zo’n vijf jaar geleden. Er volgde een gezellig kort ‘praatjepot’. Toen het licht weer op groen sprong zei zij: ,,Jôh, ik woon hier vlak om de hoek. Als je nog tijd hebt voor een kopje koffie…’’

Even keek Jan op zijn horloge. ,,Een kwartiertje of zo moet kunnen,’’ dacht hij naïef. Na de gezellige koffieleut werd het al snel een wijntje. En voordat hij het goed en wel besefte lag hij, net als vroeger, met haar in bed.
Een paar uur later schrok hij wakker. In grote haast pakte Jan de zak slakken en rende ermee naar huis. Onderweg mompelend: ,,Tom Poes, verzin een list!’

In plaats van zijn huissleutels te pakken bij aankomst, belde hij aan. Daarna gooide hij de drie kilo escargots uit de plastic zak, zo op de welkomstmat voor de deur.
Hij ging snel op zijn hurken zitten en toen zijn vrouw opendeed gebaarde hij met beide handen 'vooruit' naar de inmiddels bewegende slakken.

,,Jongens opschieten nou, opschieten..,’’ sprak hij gehaast. ,,We zijn d’r bijna!...’’