Voorzienigheid (1)

Soms kan je iets zien, of voelen aankomen zonder nu direct helderziende te zijn. Maar op het moment dat het ook daadwerkelijk gebeurt ben je vaak te laat om in te grijpen.
Zo loopt voor het terras van café Centraal een man van in de vijftig te ijsberen met een telefoon tegen zijn oor. Voor de vijfde keer hoor ik hem roepen: ,,Waar blijf je nou?’’ Hij is niet bepaalt ‘moeders mooiste’ met zijn donkerbruine hoornen bril en ietwat scheve bobbelige neus. Ik zit binnen mijn gebruikelijke kranten te lezen. Buiten regent het pijpenstelen.

Dan zie ik de ‘ijsbeer’ ineens oversteken in de drukke winkelstraat en hij verdwijnt uit mijn gezichtsveld. Om enkele minuten later terug te keren met een rollator waarachter een stokoude man voetje voor voetje schuifelt. De hoornen bril duwt hem van achteren zachtjes naar voren. Een hachelijke operatie met al dat verkeer om hen heen. Als ze uiteindelijk bij god's gratie de overkant halen, zie ik de klunzigheid van de begeleider. Hij laat de oude man, zeker eind tachtig of zelfs begin negentig, met de rollator tegen een paar terrasstoelen aanrijden.
De vijftiger wil de ‘oude’ daar parkeren terwijl het nog volop regent. Ik loop naar buiten en duw de ‘kluns’ zachtjes naar achteren en neem de grijsaard van hem over. Inmiddels is de bezorgde barkeeper Patricia gearriveerd en samen helpen wij hem op een houten caféstoel op een droog plekje. Zijn voormalige begeleider kijkt ernaar met zijn twee spreekwoordelijke linkerhanden.

Als Patricia en ik de oude man haast op de stoel hebben gehesen mompelt hij iets van: ,,Dat zit ook niet lekker.’’ Hij is geheel buiten adem, zelfs een beetje duizelig van de ‘grote oversteek’ in de winkelstraat. Barkeeper Patricia brengt hem een kopje koffie en een glaasje water. Daar knapt hij snel van op. Zijn begeleider gaat er nu vandoor onder de belofte dat hij terugkomt met een auto om hem op te halen. ,,Maar dat kan even duren, want mijn accu doet het niet.’’
Nu zit ik achter de hoogbejaarde man en hou hem in de gaten. ,,Dat zit niet lekker,’’ hoorde ik hem nog namompelen. Na zo’n tien minuten is alles nog goed met hem en ik vertrek hoognodig naar de wc. En ja hoor, of ik het aan mijn water voelde, na mijn terugkomst kukelt hij voorover en valt keihard op de straattegels. Ik was net te laat om hem op te vangen. Zijn gezicht, handen en knieën zitten onder het bloed. Hij beweegt nog amper.

(Wordt vervolgd)