Even toeteren misschien?

U kent ze wel. De mensen die zojuist het bezoek aan oma of opa (of beide) in de plaatselijke seniorenflat hebben afgesloten. Eenmaal buiten nog even zwaaien naar het raam waarachter het familielid staat voordat ze instappen. Dan wordt de auto gestart en rijdt men weg. Niets aan de hand tot zover.
Net voordat zij echter afbuigen om voorlopig weer uit het zicht te verdwijnen slaan ze nog even ter extra afscheid één, twee of zelfs driemaal op de claxon.
U kunt mij niet bozer maken!

Zeker als dit verdomde ritueel in de nachtelijke uren tussen elf uur ’s-avonds en twee uur ’s-nachts plaatsvindt. Het is wat mij betreft na hondenpoep op de stoep of op het grasveldje een van de meest ergerniswekkende gewoontes in onze samenleving.
Niemand kan iets hebben tegen liefdevol afscheid nemen van dierbaren. Maar er is ook nog zoiets als sociaal gedrag. Waarom moet dat afscheid veel te vaak met zoveel kabaal gepaard gaan?

Dit tamelijk asociaal gedrag komt ook regelmatig voor na bezoek aan een soms met alcohol overgoten kennissen- of familiefeestje. Dan verlaat in de kleine uurtjes een groep(je) mensen, na luidruchtig afscheid aan de deur, met enkele auto’s tegelijk luid toeterend de straat.
Alle buren liggen vervolgens stijf van de schrik het volgende uur wakker in hun bed.

Hoe kunnen wij, als slachtoffers van dit asociaal gedrag, iets vriendelijks terugdoen tegen dit geweld van onnodig geluid?
Misschien moet ik er maar eens een column over schrijven…