’De Laatste’

Vorige week had ik het over het zogenaamde ‘Binnenkomertje’ in de kroeg. Iedere stamoudste van het café heeft hier wel een verhaal over. Zoals dat ze je niet zien binnenkomen in een volle zaak. Je staat te roepen en te zwaaien als een roepende in de woestijn, maar ze blijven horende doof en ziende blind. Reden om het café teleurgesteld te verlaten.

Daar staat tegenover de professionele barkeeper die alles ziet en alles hoort. Ook al heeft hij of zij het nog zo druk, je krijgt bij binnenkomst een bemoedigend knikje dat je zo aan de beurt bent. Een leuke binnenkomer dus.

Een nog leukere binnenkomer is dat als je amper de deur van de kroeg open doet er vanuit een hoek wordt geroepen: ,,Doe Jim ook wat!’’
Alleen heb je dan het probleem dat je zeven grijnzende gezichten uit diezelfde hoek bij de volgende ronde wat moet teruggeven, terwijl je slechts voor één biertje binnenkwam…
Maar elke doorgewinterde stamoudste weet hoe je ook dit probleempje moet oplossen.
Anders leer je nooit!

‘Gezelligheid kent geen tijd’, is de slogan van iedere rechtgeaarde kroegtijger. Als de barkeeper keihard zegt: ,,De laatste ronde!’’ slaat de schrik hem om ’t hart. Met als gevolg vaak een koor van protesten.
Behalve natuurlijk als de stamgast zelf roept: ,,Doe mij maar de laatste!’’ Een typische Nederlandse uitdrukking in het kroegleven. In Spanje roepen ze bijvoorbeeld uit bijgeloof altijd: ,,Pre Ultima!’’
Dus: ,,De Voorlaatste.’’ Want als je daar ‘De Laatste’ besteld, ga je dood, zo wil het geloof.
Logisch toch.

Een van de mooiste uitdrukkingen hier en in Engelstalige talen is: ‘One for the road!’. Waar komt deze uitdrukking vandaan?
Na enig onderzoek kwam ik tot de ontdekking dat deze zinsnede afkomstig is uit de Middeleeuwen. Als je daar naar de ‘gallows’ ging, om te worden opgehangen dan kreeg je op weg naar de galg nog een borreltje: ‘One for the road’.
Of die dan nog smaakt is de vraag. Maar wel een mooi gebaar, nietwaar.
Er is overigens nog geen Engelsman die ik heb ontmoet, die dit wist.
Een mooie quizvraag, lijkt mij.

In een van mijn stamcafeetjes komt Willem binnen, inmiddels gepensioneerd, na een bezoek aan een receptie. Hij is een goede bekende in de bouw- en sportwereld. Een rasechte Spartaan.
Na de zoveelste consumptie is Willem liederlijk aangeschoten. Al drie keer riep hij: ,,Nou, de laatste dan!’’
Door zijn dubbele tong werd dit al snel: ,,De laaaaste,’’ gevolgd door, ,,de aller aller laaasttte!’’
Pas toen verliet hij waggelend de zaak. Wij dachten dat hij buiten onderuit zou gaan.
Maar daar bleef hij geleund staan tegen een lantaarnpaal.

Na enkele minuten, zonder dat wij het zagen, komt hij weer het café binnengewandeld.
Bij de deuropening zegt hij met een flauwe glimlach, haast doodnuchter: ,,Doe mij maar een biertje!’’