’t Binnenkomertje

Het zogenaamde ‘binnenkomertje’ in café of andere horecagelegenheid kan je dag maken of breken.

Vorige week liep ik vanuit het centrum naar Delfshaven voor de opening van de foto-expositie van mijn goede vriend fotograaf en filmer Paul Hošek in kunstcafé Jos Gommers. Vandaar maakte ik enkele omzwervingen en liep weer terug naar de stad.
Aangekomen bij café Willens en Wetens op de Nieuwe Binnenweg had ik behoorlijke dorst en verlangde naar een ’fluitje’. Echter bij de deur word ik staande gehouden door een grote jeneverneus met alle walmen om hem heen. Met zijn grote hand greep hij de mijne en liet die niet meer los. ,,Hoe is ’t?’’ vroeg hij met dubbele tong.
,,Als je het niet erg vindt, neem ik eerst even een biertje,’’ antwoordde ik nog vriendelijk. Maar hij sliste opnieuw: ,,Hoe is ’t?’’
Hij liet mijn hand niet meer los toen ik het café wilde binnengaan.
Dus ineens ruk ik geïrriteerd mijn hand uit de zijne.

Achter de bar stond barkeeper Jan.
Nog voor ik op een kruk kon gaan zitten riep hij met een grote grijns: ,,Hoe is ’t?’’
Daarbij ging hij hijgerig van nieuwsgierigheid over de bar hangen.
,,Doe mij eerst maar een fluitje,’’ zeg ik nog nahijgend van mijn moeilijke binnenkomst.
Jan met zijn bekende brede lach: ,,Ja, dat fluitje komt wel… Maar hoe is ’t?’’
Een week geleden was mijn goede vriendin Nel van Gijzelen na een kortstondig ziekbed op 66-jarige leeftijd overleden. Zij had jarenlang in café Willens en Wetens gewerkt en was dus ook een collega van Jan.

Nel was voor mij meer een zus dan een goede vriendin. Met haar deelde ik een buitenhuisje.
,,Hoe is ’t?’’ herhaalde ik nu boos. ,,Wat een stomme rotvraag is dat. Je weet dat wij Nel vorige week hebben weggebracht!’’
In plaats dat Jan - die ik ook al weer 30 jaar ken uit het horecaleven - mij eerst het gevraagde fluitje had gegeven, was er niets aan de hand geweest. Nu ontaardde de zaak. Hij begon nota bene kwaad naar mij te kijken.
Toen zei ik tegen hem: ,,Laat maar zitten Jan!’’ Het begeerde fluitje had ik nog steeds niet van hem gekregen.
Zo liep ik de deur uit en hoorde op de valreep zijn achterklap: ,,Wie denkt’ie wel wie hij is?!’’ En meer van dat soort nare opmerkingen.
Ik rechtte mijn rug.

Bij een nabij gelegen buurtcafeetje haalde ik mijn schade meer dan in.
Zonder retorische vragen zoals: ,,Hoe is ’t?’’

,,Nou, klootte Jan!’’