Crisis… en een touw

Dat het echt voor velen crisis is merk je overal om je heen. In supermarkten lopen mensen met haast lege boodschappenmandjes. Een pak melk, brood en een blikje sardientjes, alleen de hoognodige levensbehoeften. Ook in veel horecazaken, vooral de bruine kroegen, klagen ze steen en been.

In een van mijn ‘kerken’, zoals ik mijn stamkroegjes vaak noem, is het ook weer kommer en kwel. De bar is zo goed als leeg als er een veertiger binnen komt lopen. Tot mijn verbazing vraagt hij beleefd of hij even naast mij mag komen zitten. In dit café kende ik hem al een tijd lang, maar niet van naam. Een echt gesprek had ik nog nooit met hem gevoerd. Gastvrij wijs ik hem de kruk naast mij en zeg uitnodigend: ,,Nou gezellig toch!’’

,,Nou gezellig kan ik niet zeggen,’’ steekt hij meteen van wal. Hij nipt aan zijn eerste biertje. Zijn gezicht is gegroefd, zijn ogen dicht bij het huilen. ,,Mijn auto moest APK worden gekeurd, nou wat denk je?!’’ Ik kijk hem niet begrijpend aan.
Hij vervolgt: ,,Nou, in plaats van 75 euro voor het keuren, was het even 400 euro. Twee nieuwe banden en de accu vervangen. Ga ik naar de bank om te pinnen, komt er niks uit. En er stond nog zeker 700 op.’’

Op het moment dat hij mij dit vertelt is het 1 oktober, begin van de maand dus. Hij heeft twee jonge schoolgaande kinderen, waar hij zich de meeste zorgen over maakt. ,,Ga ik naar het hoofdkantoor,’’ zo gaat hij door, ,,zeggen ze bij de bank dat ik niks kan opnemen. Een deurwaarder heeft beslag op mijn rekening gelegd. Dus kan ik mijn auto niet ophalen. En daar moet ik morgen mee naar mijn werk, 40 kilometer buiten de stad. Zonder auto, geen werk!’’

Vorig jaar, zo laat hij na zijn tweede biertje weten, zat hij vier maanden zonder baan. ,,Ik werd thuis gek van het niets doen. Kreeg er huilbuien van. En je schulden zie je oplopen. Nu dreigt dus zonder wagen weer hetzelfde. Dus zeg ik tegen die dame van de bank: Als ik geen geld krijg, koop ik een touw! Ik zie haar wit wegtrekken, roept ze geschrokken: Dat meent u niet!’’

Ze heeft mij inmiddels al drie keer teruggebeld. Met ,,meneer, u gaat het niet doen hè! Maar dat touw zit al in mijn zak…’’
,,Nee, niet voor mezelf. Maar voor die deurwaarder!’’