Oppassen voor puzzelaars!

,,Wat ik zelf met puzzelen heb?'’ goeie vraag. Maar op z'n Rotterdams gezegd: ,,Geen ene malle moer.’’
Sterker nog, ik heb een aversie tegen alles wat met puzzelen te maken heeft. En dat geldt voor puzzelaars in het bijzonder. Puzzelaars zijn voor mij piekeraars. Mensen die voortdurend in al of niet rokerige lokalen naar het plafond zitten te staren. En dan hopen dat het antwoord van boven komt. Wat vaak niet lukt. En dan nog wanhopiger in de rondte gaan kijken.
Andere mensen lastigvallen. Hard roepend, zo van: ,,Een kanaal in Noord-Holland, zeven letters?!’’

In een recent wetenschappelijk onderzoek bij onze Zuiderburen is een psycho-analyserapport gemaakt van puzzelaars.
Conclusies: ,,Puur egocentrische mensen, introvert, geen oog of oor voor anderen. Humeurig, minderwaardigheidscomplex voortkomende uit een falende dwang tot daden, hypernerveus en asociaal.’’
Personeelsfunctionarissen dienen bij sollicitatieprocedures in de toekomst rekening te houden met dit belangrijke aspect. Vult een sollicitant puzzelen in bij de rubriek ‘Hobby's’, meteen doorverwijzen naar de prullenbak.

Afgezien nog van het feit dat puzzelaars er bekend om staan stiekem in de baas zijn tijd puzzels proberen op te lossen. Met nadruk zeg ik hier ‘proberen’. Vaak genoeg komen ze er niet uit, zonder collega's lastig te vallen.
Wat mij het meest aan deze puzzelaars irriteert is hun drang tot bezit. Je komt 's ochtends je kantoor of je buurtcafé binnenlopen voor ‘je krantje en je kopje koffie’, of daar zit weer die verdomde puzzelaar met de hele krant in handen.
Eindeloos anderen laten wachten totdat die klotepuzzel niet is opgelost.
Vaak met grote ruzies tot gevolg.

Een puzzelaar verdient het om in zijn doodskist het ‘Groot Levenspuzzelboek’ te krijgen nagegooid. Zodat die tot in de eeuwigheid kan blijven doorpuzzelen.
In alle rust.
En zonder in paniek te roepen: ,,Een ander woord voor hemel?’’