Mijn weeklimiet is bereikt
(door Jozef van Rossem)
In Friesland kun je jachten huren, grote polyesther boten met een luxe aan boord die je thuis niet vinden kunt. Ze worden meestal gehuurd door pensionado’s. Weldoorvoede lieden in goede doen, met een goede arbeidsverdeling aan dek: vrouw zorgt voor de koffie, het op de wal gooien van het touw en de stuurman zorgt voor het in alle rust en concentratie af- en aanmeren van de schuit.
Ik was getuige van zo’n aanmeer-actie. Samen met Age, met wie ik een dag zeilde op het Tjeukemeer terwijl we tijdens onze lunch vanaf de wal keken naar een rustig aanvarend jacht met daarop twee ouwetjes. ‘Nu moet je opletten’, zei Age, ‘als ze aangemeerd zijn zul je aan de zijkant van de boot het water zien pruttelen, ze gaan dan naar de plee voordat ze de wal op gaan…’ En inderdaad, enkele ogenblikken later ging het water zoals voorspeld pruttelen.
Eenzelfde voorspellende gave had ikzelf onlangs, niet aan de waterkant, maar achter mijn computer. Tijdens de corona-crisis had CBK Rotterdam bedacht dat het een goed plan was om kunstenaars wat extra’s te bieden. Het ging om een zogenaamde ‘ppr’, een regeling die in het leven was geroepen om in deze harde tijden mogelijkheid te bieden om a. werk aan de kunstuitleen te verkopen of b. ideëen voor projecten gefinancierd te krijgen.
Het ging om of 1500 of 3000 euro! Een mooi kunstwerk is wat waard ten slotte, een goed idee voor een project werd bedacht met twee keer zoveel, alhoewel ik nog altijd vind dat een project vaak resulteert in enkelt hersenspinsels, dus nooit in echte kunstwerken (‘Het was zo goed, iedereen deed mee, kortom gepruttel aan de zijkant). Maar goed, het ppr-gebaar was mooi.
Men kon elke donderdag na tien uur inzenden en indien de teller van inzenders die dag op vijftien stond, werd de ronde een week gesloten: nieuwe ronde, nieuwe kansen, wacht tot volgende week, zelfde tijd, zelfde dag en dan maak je weer kans op verkoop van een kunstwerk of financiering van je project. Op dat moment zag ik het water pruttelen: het zou storm lopen, mensen, en kunstenaars zijn mensen, lopen direct warm als ze weten dat ergens (bijna) gratis geld is te halen. Ikzelf ook.
Nu had ik een mooie ‘solidariteitsprent’ gemaakt en ik wachtte tot donderdag 10.00 uur om die aan te bieden.
Maar op die donderdag was het hemelvaart en was de mededeling op de site van het CBK dat ‘men de weeklimiet van vijftien aanvragen al had bereikt’, het loket was dus gesloten. Ik meende dat dat begrijpelijk was, een ambtenaar verdiende op hemelvaart ook een vrije dag en buiten was het mooi weer bovendien.
Dus, ik probeerde het een week later nog eens. Iets voor tienen zat ik achter de computer, logde in, alles volgens de regels, maar kreeg om 10.00 dezelfde mededeling als een week eerder: de weeklimiet was bereikt etcetera. Om twee over tien precies dezelfde mededeling en om 10.32 weer.
Als een kat viel ik steeds aan op mijn prooi, het begeerde online-formulier ppr, maar steeds ving ik bot. Een mailtje dus maar naar de ppr, met een schermafbeelding van de blokkade. Er werd meteen geantwoord dat ik waarschijnlijk een nanoseconde te vroeg was, ik antwoordde met een nieuw scherm waaruit om twee over tien ook bleek dat de limiet al bereikt was (er zouden dus 15 klanten geholpen zijn in twee minuten, dat is dan elke 8 seconden 1 klant van wie ze een inzending hadden ontvangen, beoordeeld en goed bevonden). Weer een mailtje gestuurd, weer werd er heel snel geantwoord, ‘dat de limiet was bereikt en bovendien het geld op was’ en toen kreeg ik een vage indruk van hoe het werkelijk zat:
Men verschuilde zich achter de robot die ‘website’ of ‘onlineformulier’ heet: de koek was al op heette het, precies vandaag en na twee minuten! Of was dat misschien al in de eerste week, toen men de ppr net geïntroduceerd had? Ik denk dat laatste. Gratis geld is toch meestal meteen op!?
Maar we gaan even terug naar Friesland, naar dat echtpaar van die gehuurde boot die net aangemeerd had. Beide ouwetjes klimmen van het jacht en ik vraag ze of ze zojuist ‘lekker hebben gevaren’?
-S.jpg)
.gif)
