Mijn mooiste kado
Mijn mooiste kado dat ik ooit gekregen heb is niet in geld uit te drukken. Nu zult u zich waarschijnlijk afvragen wat dat dan was. Dat was het laatste wat mijn moeder tegen me zei voordat ze stierf.
Heb ruim 20 jaar, met tussenpozen, mantelzorg gedaan voor haar. Nog vóór dat woord überhaupt bestond. En heb het al eens eerder aangehaald in een ander stukje, "Mantelzorg". Je besluit niet ineens mantelzorger te worden, dat groeit zo met de tijd. En dat doe je met liefde. Tenminste in ons geval. Mijn moeder was vader en moeder tegelijk voor ons toen onze vader op 44 jarige leeftijd overleed. Vooral toen ik volwassen werd, heb ik haar daar altijd voor bewonderd. Als kind en tiener denk je daar gewoonweg niet over na.
De laatste maanden van haar leven ging het steeds slechter, fysiek. Lopen kon ze nauwelijks meer. Dus dat was vanuit bed in de rolstoel tillen, en vandaar uit de dag doorkomen. Toen ik op een gegeven moment vond dat ze weer eens de buitenlucht in moest, was dat een enorme drempel voor haar. Maar tóch gedaan. Even een ommetje langs de dijk. Na een paar minuten berustte ze erin, en kon ze eindelijk weer eens even genieten van de frisse lucht, de praatjes met de buren, de honden uit de buurt aaien, lachen om de papegaai van één van onze buurvrouwen die buiten op het balkon zat te roepen.
En dan vooral die lach op haar gezicht! Onbetaalbaar! Ze was dan ook een echt dierenmens. Ze genoot van de vogels die in de tuin van mijn geboortehuis talrijk aanwezig waren. Het Roodborstje, de Puttertjes, de Merels en de Staartmeesjes. En het kwam allemaal eten. Maar ook de egels die we toentertijd al hadden. Hele egelgezinnen kwamen eten bij ons. Dan genoot ze!
Toen het de laatste dagen van haar leven steeds slechter ging, kon ik haar niet in de steek laten door naar mijn werk te gaan. De laatste nacht voordat ze stierf, zat ik op de grond naast haar bed. Ze had het zo benauwd. Ik belde het alarmnummer voor advies. Die hielp me met aanwijzingen om de zuurstof op het hoogste niveau te zetten. Ik zat te bidden voor hulp, en hield haar hand vast, om haar te laten weten dat ze niet alleen was. Na een tijdje werd ze rustig. Opeens werd ze weer wakker en pakte ze mijn hand. "Je hebt altijd zó goed voor me gezorgd!" Dat waren haar laatste woorden naar mij.
Toen ze de andere morgen overleed, heb ik haar ogen gesloten. Dat vond ik mijn taak. En naast haar kist gestaan tijdens het condoleren. Ook dat vond ik mijn taak.
Met haar begrafenis was het vreselijk koud, maar ook zonnig. Op de terugweg van het graf begon er ineens een Roodborstje te zingen in de stilte. Je hoorde alleen het geknerp van de voetstappen op het grind, maar daar bovenuit de zang, bijna het gejubel van dat vogeltje.
Later belde mijn beste vriendin, en wat ze zei raakte me diep. "Hoorde je dat Roodborstje zingen, Cor? Dat was voor ma!"
Ook in het verdriet wat men heeft door het sterven van een geliefde, kan men nog kleine lichtpuntjes beleven. Voor mij was dat ook de zang van dat kleine vogeltje, maar bovenal haar laatste woorden tegen mij.
Mijn mooiste kado ever!
corrygryn@vandaagenmorgen.nl
-S.jpg)
