Jan Oudenaarden

Jan Oudenaarden, Mark Boninsegna en Rob de Moes. Foto W.de Boek
Jan Oudenaarden, mijn kameraad, is overleden. Natuurlijk, niemand heeft het eeuwige leven, maar godverdomme, hij had het wel mogen hebben.
Jan vroeg mij het voorwoord te schrijven voor zijn eerste en laatste dichtbundel: Tutti Frutti. Ik plaats het hier. De foto hierboven, waar Jan aan mijn linkerzijde staat, is door Wim de Boek gemaakt in Galerie Wind.
Jan, je was een steun en toeverlaat voor mij. Ik ben trots je een vriend te (hebben) mogen noemen.
Strijder
Het was in december 2020 dat ik voor de dichtersrubriek van Gers! magazine Jan interviewde. Het tijdschrift werd een echte ode aan Rotterdam-Zuid. En daar kon Jan als echte jongen van Zuid, het mooiste stukkie van Rotterdam, natuurlijk niet in ontbreken.
Toen hij in mijn schrijfatelier aanschoof had hij zelfs een nieuw gedicht over dat menselijkste stukje van Rotterdam geschreven. Het gedicht draagt de titel: Rotterdam-Zuid. Veel duidelijker dan dat kan het volgens mij niet worden. En dat is wat Jan is: duidelijkheid. Hij en de plek waar hij tot leven kwam (en ik vermoed ook verwekt is) zijn één geworden, of zijn misschien zelfs altijd al één geweest. Want als je het over Jan hebt, heb je het over Zuid en vice versa.
De poëzie van Jan heeft mij altijd gefascineerd.
Neen.
Alles was Jan deed heeft mij altijd gefascineerd.
Die fascinatie heeft compleet met de verschijning van Jan te maken. De lach en pretoogjes zijn altijd aanwezig. Daarbij zijn er nu eenmaal mensen waar je tegen opkijkt en dat zijn dan voornamelijk mensen waar je jezelf op de een of andere manier mee verbonden voelt.
Als Jan zit te vertellen over de tijd van de Rotterdamse ‘sien’, Feyenoord, rode vlaggen en Fidel Castro, dan glunder ik bij elk verhaal dat hij vertelt. Al die gebeurtenissen maken zijn poëzie tot wat zij is. Niet geheel toevallig zijn deze verhalen ook allemaal emotionele momenten waarin het strijden voorop staat. Voor Rotterdam, de literatuur, de mooiste club van al en de wereld in zijn geheel.
PS Overigens vroeg ik hem in het interview in Gers! magazine of er nog een dichtbundel aan zat te komen, maar daar geloofde hij niet meer in. Het werk wat hij door de jaren heen geschreven heeft was zo divers dat het eigenlijk onmogelijk was om dat te bundelen…