Zoenen (hooguit twee)

Ja, ik wil het eens hebben over zoenen. U weet inmiddels denk ik wel dat ondergetekende een vreselijke hekel heeft aan verjaardagen. En één van de redenen daar voor is het al dan niet verplichte zoenen. Wát een onzin!
Dat drie keer zoenen is hoogst waarschijnlijk overgewaaid uit de States: daar maken ze er volgens mij een soort sport van. Oké: als ik iemand graag mag en ik heb die persoon een tijd niet gezien geef ik die persoon graag een zoen. Hooguit twee.
Maar drie! Op een gemiddelde verjaardag ben je minstens een kwartier bezig hiermee. En vaak wordt er dan óók nog van je verwacht dat je dat ritueel herhaalt als je weer weg gaat. En dan zitten er soms mensen tussen die je never nooit niet in het wild een zoen zou geven. Ben ooit eens gezoend door een man die ik amper kende. Ik deinsde nog nèt niet achteruit! Heb het maar lijdelijk ondergaan. Achter hem stond zijn vrouw, trouwens. Die keek mij aan met een blik van: "Hoe dúrf je!" Ik was me van geen kwaad bewust, en heb haar maar gewoon een hand gegeven. Tenslotte was het haar hubbie die actie ondernam, niet ík...
Sinds dat moment ben ik vreselijk terughoudend geworden, gek hè! Ik geef nu, als ik er niet onderuit kan, iedereen een hand. Of liever nog feliciteer ik iedereen (die níet jarig is) vanaf mijn standplaats collectief, heb ik in één klap het hele zootje gehad. En bij het weg gaan ( héél vaak ben ik de eerste) ook. Dan zeg ik, staande bij de kamerdeur : "Nog een fijne avond allemaal!"
Kijk, ik ben echt niet ouderwets hoor, maar als ik iemand een zoen geef komt dat recht uit mijn hart, en absoluut niet omdat 'dat zo hoort' . Er hoort niks mijns inziens!
En zeker geen drie zoenen te pas en te onpas!