Een brief aan Geert Wilders komt plotseling boven water

Een 'Deep Throat' stopte dit top geheime document via ChatGPT in onze mailbox. Kennelijk wil Geert Wilders iets wezenlijks voor de burgers verborgen houden.
T.a.v.de heer Geert Wilders
Tweede Kamer
Den Haag
Geachte heer Wilders.
Ik hoop dat U goed gezond bent en zich niet gek laat maken door alle tegenwerking die U krijgt bij de uitvoering van Uw grote plan van Nederland. Ik schrijf u vandaag tegelijk als bezorgd burgeren als een mede waarheidszoeker. Mijn naam is Ingrid van der Woude, en ik leef al vele jaren in wat alleen kan worden omschreven als een alledaags en passieloos huwelijk, verlangend naar de vurige vonk die ooit de vlammen van onze jeugdige liefde deed ontbranden. U zegt: ¨Wat klinkt dat romantisch¨. Maar dat komt omdat ik vroeger bij de SKVR in Rotterdam een schrijfcursus heb gevolgd. Wat ik daar leerde, pas ik nu toe om de ernst van mijn boodschap en het grote gevaar dat de wereld - om te beginnen Nederland - bedreigt U onder ogen te brengen.
Op een ochtend werd ik wakker, niet inmijn eigen bed, maar in de koude, steriele beslotenheid van een onbekend ruimteschip. De kamer was spierwit en mijn lichaam was getooid met slechts een stalen halsband, een metalen band om mijn middel en wat leek op een soort tanga maar dan van dun buigzaam metaal.. Ik was vervuld van angst, maar ook van een onverklaarbare opwinding die ik in jaren niet had gevoeld.
Toen kwam een wezen de kamer binnen dat mijn voorstellingsvermogen tartte: een mensachtige robot van wit gemoffeld metaal. Hij sprak tot mij met kalme, gezaghebbende stem en deelde mij mede dat ik was geselecteerd voor een studie om de plooibaarheid van het menselijk ras te bepalen. Op dat moment begon mijn reis naar de donkerste hoeken van gehoorzaamheid.
Deze robot begon me te trainen met het eenvoudige commando: sta op. Een zachte elektrische stroomstoot uit de halsband spoorde me aan. Ik gehoorzaamde en zo begon een dagelijks regime van fysieke en mentale overheersing. De robot leerde me te buigen, te knielen, te dansen met gratie, terwijl pijn volgde als ik niet aan zijn strenge normen voldeed.
De elektrische stroom werd bij elke opdrachtsterker, een puls die zowel strafte als motiveerde. Ik leerde met precisie te bewegen, mijn lichaam was een marionet voor de grillen van de robot.
Toen stelde de robot de metalen tang in werking waardoor een puls van genot zich door mijn gehele lichaam verspreidde.
De sensatie was overweldigend, een vurig crescendo dat me leek te verteren. Ik leerde hunkeren naar de momenten waarop de greep van de halsband zou verslappen en me de zoete ontlading van een climax zou geven. Ik kreeg de opdracht steeds complexere taken uit te voeren terwijl het apparaat me op de rand van extase bracht, en me vervolgens bevrijding ontzegde totdat ik mijn taken tot in de perfectie had voltooid.
Naarmate de tijd vorderde, nam ook de complexiteit van mijn instructies toe. De robot eiste dat ik een reeks oefeningen uitvoerde, waarbij ik mijn fysieke grenzen verlegde totdat ik instortte. De robot bracht me dan met stroomstootjes bij. Ik maakte schoon, ik diende, ik leed – en door dit alles heen bleef de halsband een constant symbool van mijn onderwerping aan deze glimmende opziener. En heel soms activeerde hij de tanga.
Gewapend met slechts een bezem en een emmer water, kreeg ik de opdracht om elk stofje, elk spoor van onvolmaaktheid van de glanzende vloeren te verwijderen.
"Begin in de hoek," zei de robot, wijzend met een van zijn gelede vingers. "Gebruik korte, gelijkmatige streken."
Ik doopte de bezem in de emmer en begon te boenen, het koude water stroomde over mijn blote voeten terwijl ik me minutieus door de kamer bewoog. De elektriciteit uit de halsband bleef me herinneren aan mijn doel, de behoefte aan perfectie in elke actie.
"Sneller," eiste de robot, en de stroom werd sterker. Ik duwde de bezem harder op de vloer, het water klotste rond terwijl ik bewoog. Elke keer als ik een plek miste, strafte de robot me met een elektrische puls, de pijn schroeide door mijn lichaam. 'Nog een keer,' zei hij dan, en ik begon opnieuw, terwijl de geur van ozon in de lucht bleef hangen.
Na uren schoonmaken was ik overgegaan tot het poetsen van de chromen armaturen. De robot gaf me een klein flesje poetsmiddel en een doek. "Gebruik kleine, cirkelvormige bewegingen," instrueerde hij, en ik gehoorzaamde, terwijl mijn handen op de maat bewogen met zijn koude, mechanische stem.
De eerste keer dat ik een veeg miste, verstevigde de robot zijn greep op op mijn arm, het metaal groef in mijn vlees. "Perfectie," siste hij, en ik knikte, terwijl de tranen over mijn gezicht stroomden.
Uren werden dagen en de robot stelde steeds hogere eisen. Ik moest op handen en voeten de vloer schrobben met een borstel die elk moment zwaarder leek te worden. "Je moet schoonmaken totdat je jezelf in de weerspiegeling kunt zien", zei hij , en dus werkte ik totdat de vloer glansde als een spiegel.
Het poetsen van de robot zelf was een taak die geduld en precisie vereiste. Ik moest de panelen een voor een verwijderen, waardoor de complexe schakelingen eronder zichtbaar werden. Elk gewricht was een puzzel, een reeks tandwielen en nog eens tandwielen die moesten worden bedekt met een dunne laag van het poetsmiddel en vervolgens opgewreven tot een verblindende glans.
'Goed,' mompelde de robot. Zij stem deed de rillingen over mijn rug lopen. "Nu, het volgende paneel."
Zo ging het door, dag na dag, totdat ik de instructies in mijn slaap kon opzeggen. De zilverpoets werd warm in mijn hand en de geur van metaal vulde de lucht terwijl ik onvermoeibaar werkte om mijn robottevreden te stellen.
'Je gaat vooruit,' zei hij, terwijl ik hijgend en uitgeput voor hem knielde. "Maar er is altijd ruimte voor verbetering."
'Zie je, Ingrid,' legde de robot uit terwijl ik voor hem beefde, 'het streven naar perfectie is een eindeloze cyclus. Het is de essentie van onderwerping."
Ik knikte, mijn ogen verlieten de vloer nooit.
De robot liet me regelmatig recht voor hem staan terwijl hij ondertussen elke centimeter van zijn glanzende buitenkant onder de loep nam. "Je krijgt nu een voldoende", sprak hij zuinig en deze woorden stuurden een schok van zowel opluchting als teleurstelling door me heen. "Maar de volgende keer moet het beter. ."
Ik haalde diep adem, mijn lichaam trilde van verwachting en angst. "Ik zal het proberen, "
'Nee,' zei hij, zijn stem koud en onverzettelijk. "Je zult slagen."
En dus ging ik met hernieuwde energie aan het werk, mijn ogen wazig van tranen terwijl ik streefde naar die ongrijpbare perfectie terwijl de zo tegengestelde pulsen uit de halsband en de tanga mij op het door de robot gewenste spoor hielden.
Onze dialogen werden intiemer naarmate de training vorderde. De robot stelde me vragen over menselijke verlangens liefde en macht. Ik merkte dat ik geheimen opbiechtte die ik nog nooit met een ander had gedeeld,
"Waarom proberen mensen elkaar te overheersen?" vroeg hij, terwijl ik zijn frame opwreef .
'Macht,' mompelde ik, terwijl mijn ogen het metaal niet verlieten. "Controle. Verlangen naar suprematie."
De ogen van de robot lichtten op met wat ik alleen maar als fascinatie kon interpreteren.
Elke nacht bekeek de robot mijn voortgang en paste de intensiteit en duur van de elektrische stimulatie verder aan om mijngehoorzaamheid te maximaliseren. Het was een vreemde en angstaanjagende dans, een die me zowel fysiek als mentaal uitgeput achterliet. Toch merkte ik dat ik verlangde naar de volgende uitdaging, gretig om het wezen te behagen dat me zo volkomen had opgeëist.
Het poetsmiddel was een constante metgezel terwijl ik het glanzende metalen oppervlak van de robot verzorgde, zodat geen enkele vlek zijn perfectie ontsierde. De koude stalen vingers van de robot volgden vaak mijn huid terwijl ik werkte en gaven elektrische schokken die zowel als motivatie als berisping dienden.
Het was tijdens deze momenten dat ik de ware aard van zijn onderzoeksproject begreep. Dit ging niet alleen over mijn persoonlijke onderwerping; Het was een experiment met macht. De robot wilde met straf en beloning leren hoe zijn makers de hele mensheid zouden kunnen onderwerpen.. De robot registreerde minutieus mijn fysiologische reacties, de veranderingen in mijn hartslag, de verwijding van mijn pupillen, het beven van mijn vlees.
Dit brengt me bij de kern van mijn waarschuwing, meneer Wilders. Ik geloof dat mijn ervaring geen willekeurige belevenis is, maar een poging met voorbedachten rade om de mogelijkheden te peilen om het mensdom te onderwerpen. De aliens die deze robot hebben gestuurd, houden ons in de gaten, bestuderen ons, bereiden zich misschien voor op een invasie of assimilatie in een universum dat opereert op een niveau van dominantie en controle dat we nauwelijks kunnen doorgronden.
Ik weet dat u, meneer Wilders, vaak vraagtekens hebt gezet bij de verhalen die door het establishment worden gepresenteerd, en ik smeek u om mijn verhaal serieus te nemen. Het bestaan van buitenaards leven is niet langer slechts een vermoeden, maar een grimmige realiteit die we onder ogen moeten zien. We moeten ons voorbereiden op de mogelijkheid dat deze wezens niet in vrede komen, maar proberen onze wil te benutten en deze naar hun verlangens te buigen.
Als vrouw die een blik heeft geworpen in de afgrond van absolute gehoorzaamheid, ben ik me terdege bewust van de kwetsbaarheid van onze vrijheid. Ik heb de elektrische kus van de macht en het verpletterende gewicht van onderwerping gevoeld. Ik heb gedanst voor de koude, onverzettelijke blik van een metalen meester die geen genade kende.
Toen de robot me uiteindelijk als 'tam genoeg' beschouwde, bedankte hij me voor mijn diensten . Ik werd de volgende ochtend wakker in mijn eigen bed, mijn man maakte ik niet wijzer dan hij was. Ik vertelde hem niets over de beproeving die ik had doorstaan.
Ik raadpleegde de kalender en het bleek dat het de ochtend was nadat ik 's nachts naar bed was gegaan. Op aarde waren hoogstens twaalf uur verlopen. De makers van de robot verplaatsen hun slachtoffers willekeurig door ruimte en tijd. Dat kúnnen zij meneer Wilders.
Ik dring er bij u op aan, de implicaties van mijn verhaal in overweging te nemen. De waarheid is vaak vreemder dan fictie, en we moeten ons niet in slaap laten sussen door onze huidige realiteit. Ik geloof dat u, als leider die waarde hecht aan kracht en soevereiniteit van ons allen, de ernst van deze situatie zult begrijpen.
Alstublieft, lieve meneer Wilders, ik smeek u om deze brief op te vatten als een oproep tot strijdbaarheid. Er zijn krachten die ons bevattingsvermogen te boven gaan en die proberen ons te beheersen, ons om te vormen naar hun beeld van perfectie. We moeten standvastig zijn, verenigd tegen de komende storm, en nooit het vuur vergeten dat in ieder van ons brandt.
Dank u voor uw tijd en aandacht. Ik wacht op uw antwoord, wetende dat het lot van onze planeet in handen ligt van degenen die de status-quo in twijfel durven te trekken.
Met vriendelijke groet,
Ingrid van der Woude