Wel willen, niet kunnen
Daar zit je dan al ruim 3 weken thuis. Door een versleten rug en een stelletje vernauwingen. Waar je veel te lang mee hebt door gelopen. Want 'ik hoor achter die toonbank!'. Ben bijna 62 jaar geleden ook bijna geboren achter de toonbank. Mijn moeder had al weeën toen ze de vloer van onze toenmalige winkel aan het dweilen was. Tot onze huisarts kwam en zei tegen mams: "Nel, ik denk dat het tijd wordt dat jij naar achteren gaat en je kalm gaat houden!" (Mijn ouders waren bevriend met onze huisarts en zijn vrouw)
Dus mam héél braaf naar 'achteren', ons woonhuis achter de zaak. Rond 18:00, een half uur nadat onze huisarts in de winkel was kwam ik ter wereld. En of het nou toeval is geweest, daar geloof ik niet zo in, want ik wilde in de eerste instantie verpleegster worden. Toen onze huisarts die mij ter wereld heeft geholpen dat hoorde toen ik in de pubertijd zat, zei hij: "Lieverd, daar ben jij veel te gevoelig voor!"
Toentertijd begreep ik dat niet, maar jaren later moest ik bekennen: "Dokter Snoep, u had gelijk!"
Dus begon ik mijn eerste baan in de bekendste en grootste schoenwinkel in mijn woonplaats, de firma van Mourik in Sliedrecht. Mooie jaren gehad daar! Heb daar het vak van verkopen geleerd. En ook etaleren. Maar na ruim 12 jaar kochten mijn oudste zus en zwager een (kleine) drogisterij in Krimpen aan de Lek.
Kan me nog heel goed het moment herinneren dat mijn zwager me belde met de vraag of ik voor hen wilde komen werken. Heb daar wel even over moeten denken: van schoenen en lederwaren naar drogisterij. Dat was effe andere koek! Tóch gedaan.
Dat bracht wél de consequentie met zich mee dat ik weer aan de studie moest. Eerst mijn diploma assistent-drogist gehaald, en toen vól aan de bak voor mijn vakdiploma. Heb ruim 9 maanden zitten studeren: o.a biologie, anatomie, scheikunde, plantenkennis, pathologie, natuurkunde en Latijn. Twee hele dikke mappen vol, want toen ging alles nog op papier en per post. Bij sommige dingen dacht ik toen: "Waarom moet ik dit leren?" Maar jaren later snap je de reden pas.
En ik ben ik hart en nieren drogist. Zou niks anders meer willen!
In de 32 jaar dat ik in de drogisterij sta, ben ik welgeteld 1x echt ziek geweest. In het eerste jaar, 1992,tussen Kerst en Oud en Nieuw. Longontsteking, 41 graden koorts. Zag een enorme spin in het toilet die er niet was...
Voor de rest 3x een operatie aan mijn knieën, allebei versleten. Alle losse stukjes kraakbeen weg gehaald. Maar toen ik in de Covidperiode 30 kilo afviel, bewust, heb ik daar sindsdien nauwelijks last van. Kan me nog herinneren dat de chirurg tegen me zei: "Mevrouw Gort, u heeft de knieën van een tachtigjarige" Toen ik hem liefjes vroeg om dat eventjes wat leuker te formuleren, schoot hij in de lach en zei: "Oké: u heeft de knieën van een twintigjarige topvoetballer!" Kwam tóch effe iets positiever over!
En nu zit ik dus thuis, en dat dóet me pijn! Vooral mentaal gesproken als ik eerlijk ben. Ik hóór gewoon achter die toonbank voor mijn gevoel. Vooral nu: in de drukste maand van het jaar. Zit me een partij schuldig te voelen, want voor mijn gevoel laat ik mijn werkgevers, mijn collega's en onze klanten in de steek. Maar gelukkig heb ik ontzettend meelevende en lieve werkgevers, collega's en klanten die me aan alle kanten steunen.
Heb inmiddels al een keer of wat naar het ziekenhuis gebeld: hoe lang het kan duren voordat ik weer achter die toonbank kan. (Die mensen worden volgens mij gek van me...)
"U moet geduld hebben en niks forceren! Tussen de vier en acht weken (!!!) moet u verbetering gaan merken"
Die kwam effe binnen! Heb vreselijk veel geduld ten opzichte van anderen, maar niet wat het mijzelf betreft. Dus nu zit ik elke dag van: " Wat kan ik al weer meer dan gisteren?" Maar als ik dan mijn bed verschoond heb, de badkamer gedaan en de wc's, moet 'oma' weer even gaan zitten onder veel binnensmonds gemopper.
En dan schaam ik me eerlijk gezegd weer: wij horen zó veel nare dingen in de winkel, en dan zit ik een beetje te zeuren over een versleten rug...
Dus ik hou moed, ik doe elke dag mijn oefeningen die ik geleerd heb van Ruud-met-de-harde-handjes (mijn fysiotherapeut), en hoop zo snel mogelijk weer door de toko te rennen.
Weet alleen niet of iedereen in Krimpen daar blij mee zal zijn, maar ja... Je kunt het niet iedereen naar de zin maken, tóch?
-S.jpg)
.gif)
