Een naaldje meer of minder
Een hoop van u weten dat ik eind Augustus een behandeling gehad heb voor mijn versleten rug. Helaas is nu een tweede behandeling nodig. Zal ik even schetsen hoe die dag er uit zag? En neen, het wordt geen klaagzang, daar schiet niemand iets mee op.
's Morgens werd ik opgehaald door een goede vriend, omdat ik zelf niet rijden mocht. Op zijn zachtst gezegd was ik een ietewatje gespannen. Maar Jan is de rust zelve, en al gauw zag ik het weer een beetje zitten. Aangekomen op de pijnpoli, mocht ik na een halfuurtje naar de behandelafdeling. Ik werd aangesloten aan allerlei apparatuur, en na een tijdje de O.K ingereden. Werd vriendelijk begroet door het medisch team. Mijn behandelend arts stelde mij op allerlei manieren gerust, want hij wist dat ik jaren geleden welhaast het hoekje om gegaan was door een medisch missertje, en daardoor nogal gespannen was.
Toen hij met de behandeling begon, barstte hij in gezang uit. Kon dat wel erg waarderen, hij heeft een mooie tenorstem. Weet ff niet meer wat hij zong, maar het was prachtig! Toen de behandeling, een injectie in de zenuwwortel, achter de rug was, werd ik de verkoeverkamer ingereden. Nadat ik weer zo ver was dat ik kon staan, mocht ik naar huis.
Ik was amper een half uurtje thuis, toen ik een appje kreeg van mijn grote bariton-vriend. Hoe het gegaan was, en of ik geen pijn meer had. Op de laatste vraag moest ik negatief antwoorden: het zou enkele dagen tot weken pas resultaat moeten geven. Op zijn eerste vraag antwoordde ik: "De arts zat te zingen tijdens de behandeling, een hele goede tenorstem!". Kreeg ik het hilarische antwoord: "Tenoren hebben de naam, de 3 Baritons doén het!"
De dag erna kon ik tot mijn verbazing voor het eerst in jaren de trap op en af zonder zenuwpijn in mijn benen. Ik razend blij! Maar helaas, dat was waarschijnlijk nog de nasleep van de verdovingsspuit...
En over drie dagen 'mag' ik weer een keer. Dan krijgt ondergetekende twee injecties en een zogenaamde PRF-behandeling: naalden in de zenuwwortel waar stroomstootjes doorheen gaan. (Mag hopen dat ik niet nóg meer krullen krijg...)
Een hoop van u weten ook dat ik een ster ben in het ter aarde storten. Wat gebeurde er vorige week? U raadt het al: ging plat op mijn plaat! Nadat ik thuis kwam, wilde ik de boodschappen wegzetten. Liep met blikjes kattenvoer naar de keuken, en plotseling lag ik gestrekt op de grond, met de blikjes nog stevig in mijn handen. Weet u wat de oorzaak van die val was? Niet lachen: ik struikelde over mijn loopkruk. Heb namelijk boven en beneden een kruk staan, die ik in geval het effe niet lekker gaat met lopen gebruik. Maar het ding was schuin weg gegleden, waarschijnlijk veroorzaakt door mijn twee ondeugende kittens, die overal op en in klimmen. En dat had ik niet gezien.
Dus ik plat op de bek zogezegd. Raakte en passant ook nog effe met mijn hoofd de leuning van de stoel waar 'ie tegenaan stond. Bloedspetters op de grond... Met veel moeite en gescheld kreeg ik het voor elkaar om overeind te komen. Mijn drie katten zaten het hele gebeuren met verbazing te bekijken: "Waar is het vrouwtje nu mee bezig?"
Toen ik die smoelen zag moest ik vreselijk lachen, maar het meest om me zelf! Dat moet een komisch gezicht geweest zijn, kan niet anders. Na de boodschappen weg gezet te hebben mijn eten in de oven geplaatst, en een glaasje rood genomen. Vond dat ik dat wel verdiend had! Hoe ik 's avonds boven ben gekomen? Met twee handen aan de leuning van de trap, veel "AUW"-s, en erger...
Wat schetste mijn verbazing de andere dag: verwachtte dat ik geen meter kon lopen door de pijn, maar het ging eerlijk gezegd helemaal prima! Het was niet erger dan 'normaal'.
Nu hoop ik dat ik na aanstaande maandag kan zeggen: "Het heeft geholpen dit keer!" Dat ik weer eens heerlijk een wandeling kan gaan maken. Met camera uiteraard.
En weet u waar ik nu zo vreselijk dankbaar voor ben? Voor de reacties van mensen. Vooral in onze winkel. Een mevrouw kwam een prachtig natuurmagazine brengen. "Dan heb je wat te lezen, even wat afleiding!" Een andere dame : "Ik bid voor je, kind! Weet wat het betekent om altijd pijn te hebben!" Weer een ander: "Ik brand een kaarsje voor je, lieverd!"
Dan pas ik in een luciferdoosje. Zó ontzettend dankbaar dat er nog mensen zijn die echt met je meeleven. Die koester ik in mijn hart! Die gaan er nooit meer uit!
Door zulke mensen krijg ik weer een beetje hoop dat het goed komt.
.gif)
