Gesprek met mijn ouders

19 oktober 2024 • 00:00 door Corry Gryn

Voor een hoop van mijn leeftijdsgenoten een heel gewoon onderwerp: een gesprek met je ouders. Voor een hoop anderen slechts een herinnering of een verlangen naar.

Dat laatste ook voor ondergetekende.

Onze vader overleed op 44 jarige leeftijd aan twee zware hersenbloedingen. Mijn moeder bleef achter met vier kinderen. Heb ooit, toen ik een twintiger was, wel eens tegen mijn mams gezegd: "Mam, als je ooit wil hertrouwen, gewoon doen! Ik wil dat je gelukkig bent!" Haar antwoord bracht me tot tranen. "Er was er maar één voor mij, en dat was je vader!"

Zo zó graag nog eens met die twee willen praten!

Ik was pas zeven jaar toen mijn vader overleed. De herinneringen die ik aan hem heb, koester ik. Hij heeft mij leren fotograferen, vogels leren herkennen en leren tekenen. Toen hij overleden was, heeft mijn moeder zijn taken over genomen. Mijn ouders waren echt een twee-eenheid. En ze waren stapelgek op elkaar, dat merkte ik als kind!

Mijn moeder overleed een maand vóór mijn 40ste verjaardag. Was sinds mijn 19de met tussenpozen mantelzorger voor haar. Dat was zwaar, maar heb er nooit spijt van gehad. We hebben diepgaande gesprekken gevoerd, door die jaren heen. Mijn mams was een wijze vrouw, met een groot gevoel voor humor en naastenliefde. Ze kon mensen die haar soms op de één of andere manier negatief behandelden, heel fijntjes haar mening vertellen. En dat kwam altijd behoorlijk binnen. Heb haar daar altijd voor bewonderd, en veel van haar geleerd. Zou graag nog eens met haar willen praten, al is het maar voor een uurtje. Herinneringen ophalen, lachen, en huilen samen. Haar raad vragen in voor mij moeilijke tijden. Mijn verdrietige momenten, maar ook mijn fijne momenten. Had haar graag mee genomen naar concerten van ons beider favoriete zanger: wat zou ze genoten hebben!

En dan mijn paps: mijn grote held! Heb hem op zevenjarige leeftijd in elkaar zien zakken toen hij zijn eerste hersenbloeding kreeg. Dat moment staat in mijn geheugen gegrift en gaat daar nooit meer uit.

Maar ook de geweldige momenten met hem. Zijn zoentje op mijn wang als hij tussen de middag kwam eten thuis. Hoe ik mijn eerste camera kreeg, en hij me uitlegde hoe ik een goede foto moest maken. Zou hem nu zo graag eens willen laten zien hoe op dat gebied de dingen veranderd zijn. Het digitale tijdperk van fotografie: hij zou compleet uit zijn stekker gaan van enthousiasme! Even samen met hem de natuur in, camera mee, vogels fotograferen, discussiëren over de 'moderne tijd'. Hem ook raad vragen in tijden van problemen, en samen naar een oplossing zoeken. Samen tekenen. Samen onze favoriete muziek luistern. Al was het maar voor een uurtje.

Dat kan allemaal al jaren niet meer.

Maar de herinneringen blijven, gelukkig!

Ik had de beste ouders van de wereld, ook al had ik ze maar kort. En wat telt: de mooie, goede herinneringen.

Dank u, pap en mam!