Onderwerpen
Mij wordt wel eens de vraag gesteld waar ik de onderwerpen vandaan haal voor mijn columns. Dat kan werkelijk door allerlei gebeurtenissen, ergernissen, idiote dingen die ik mee maak, kortom, er is altijd wel iets waar ik een stukje van kan breien.
Maar een schier onuitputtelijke bron is toch wel met stip het verkeer. Vanmorgen ook weer. Op de parallelweg alhier mag je 50 km/uur. Daar houdt praktisch niemand zich aan, ondergetekende rijdt meestal vijf á tien kilometer harder. Zo kwam ik vanmorgen achter een auto terecht waarvan de bestuurster hardnekkig bleef plakken op 50 km/uur. Oké, ik vond het prima. Na een paar honderd meter kwam er als een duveltje uit een doosje ineens een BMW aan mijn bumper hangen. Ik dacht: "Ja, hoor, daar hebben we er weer één!", en jawél: meneer schoot met een bloedgang mij en mijn voorgangster voorbij. Binnen een paar seconden was hij uit het zicht verdwenen. 400 meter verderop aangekomen bij de stoplichten, stond meneer vóór me in de rij. Ik zag hem in zijn achteruitkijkspiegel kijken, en ik knikte vriendelijk naar hem met een grote grijns. Zó'n etterbak ben ik dan ook wel weer. Vervolgens op de A15 haalde hij links en rechts in totdat hij plotseling hevig in de ankers moest voor een auto die met een slakkengang de afslag nam. Het scheelde een haartje of hij had op de achterbank van die bewuste auto beland... Zo ziet u maar weer: haastige spoed is zelden goed!
Op de terugweg naar huis voor het stoplicht met twee stroken gaf ik als eerste gas toen het licht op groen sprong. ( Ik weet namelijk wanneer die dingen op groen gaan springen) Dat vond de chauffeur die naast me stond blijkbaar niet zo amusant: meneer gaf een dot gas, keek in zijn spiegel om vervolgens links naast me voor het rode licht te belanden. Ik keek eens geïnteresseerd opzij: yep! Een dertigplusser, die me aankeek met een blik ven: "Nou, oma! Zal jou zo eens even iets laten zien!"
Maar oma weet ook wanneer díe lichten op groen gaan, dus het voorval herhaalde zich. Ik hóórde hem denken! "Ja, kóm effe! Ik laat me niet aftroeven door zo'n ouwe tang in zo'n klein kutautootje!", en de knul gaf gas, véél gas. Vanaf de uitvoegstrook schoot hij direct de meest linkse baan op, waar hij direct weer in de ankers moest voor iemand die gewoon 120 reed. Heb zitten scheuren van de lach. Tobberd! Die moet nog een hoop leren.
In mijn woonplaats aangekomen stopte ik keurig voor iemand die voor het zebrapad stond te wachten. Met dat meneer, met een zwaai en gulle lach naar mij,wilde oversteken werd hij welhaast naar de eeuwige jachtvelden gestuurd door zo'n vermaledijde fatbike, die minstens 50km/uur reed. Meneer kon zich nog net met een sprong naar achteren in veiligheid brengen. Ik kon niet verstaan wat hij die fatbiker nariep, maar het zal ongetwijfeld geen compliment geweest zijn!
In mijn wijk aangekomen parkeerde ik mijn karretje, en liep naar mijn huisje. Eén van mijn buurtgenoten sprak daar een jonge man aan: "Zou je zo vriendelijk willen zijn om in het vervolg niet zo achterlijk hard te rijden hier! Er lopen kinderen, en het is hier stapvoets rijden!" Was benieuwd hoe de gozer zou reageren. Hij haalde zijn schouders op, mompelde iets en liep naar het huis van mijn buren. Wát een mentaliteit heerst er toch tegenwoordig bij een hoop mensen. Had er graag een schepje bovenop gedaan, want die mevrouw had gelijk: op een woonerf hoor je stapvoets te rijden. Ik zuchtte maar eens, en dacht: "De jeugd van tegenwoordig!" En voelde me ineens oud, héél oud!
Toen ik binnenstapte werd ik begroet door 3 kittens, die al kopjesgevend mij lieten merken dat ze blij waren dat Oma weer heelhuids thuis was.
Kijk, díe jeugd vind ik onweerstaanbaar! En eerlijk gezegd: niet alle mensen-jeugd is dwars gelukkig! Je hebt er óók bij die je zó in een doosje zou willen doen, met een strikje!
Mooi voorbeeld: van de week kreeg ik een schattig meisje in de winkel met wat pakketjes die wij versturen moesten. En ze kwam er een paar ophalen. Ze had een keurig briefje bij zich van haar moeder, met de codes van die bewuste pakketjes. Maar aangezien de procedures waren veranderd moest ze terug naar huis, want ik moest de code scannen die op de telefoon van haar moeder stond. Nadat ik haar dat uitgelegd had, zei ze: "Dat zal ik aan mamma vertellen, mevrouw! Dank u wel! Dahaag!"
Vertederd keek ik haar na: ze bestaan nog, beleefde kinderen! Hoera! Toen haar moeder een uurtje later kwam, gaf ik haar een compliment dat ze zo'n lieve beleefde dochter had. Die kwam binnen bij haar. Ze schoot bijna vol, en bedankte me voor het compliment. "Soms denk je als ouder: doe ik het wel goed genoeg. Vooral als ze thuis lopen te klieren. Maar blijkbaar blijft er gelukkig toch iets hangen van onze opvoeding!"
Zo zie je maar weer: een goede opvoeding verloochent zich niet. Maar dat geldt helaas niet voor een hoop mensen in het verkeer...
corrygryn [at]vandaagenmorgen[dot] nl