Effe naar Appie (2)
Van de week weer een paar keer naar Appie geweest. Momenteel kan ondergetekende niet zo best zware tassen sjouwen, dus dat betekent een keer of vier per week. Vraagt u zich waarschijnlijk direct af: " Wat heb je dan allemaal nodig in je ééntje?" Nou, ik leef met (nog) vier katjes, en die eten nogal wat. En die blikjes wegen per stuk ongeveer een pond. Daar naast ook nog het grit. Dan de melk voor mij: ik drink elke dag een liter volle melk. Bij de maaltijd meestal een blikje bier, dus al met al weegt dat behoorlijk dóór kun je zeggen.
Ik geef er niet om, eerlijk gezegd. Waar ik wél een bloedhekel aan heb zijn die zogenaamde promoters van kranten en instellingen. Zeker als ik in mijn lunchpauze effe naar Appie loop en word aangeklampt door zo'n gozer, want het zijn zelden meiden. "Mevrouw, mag ik u iets vragen?" is de steevaste openingszin. Jaren geleden ging ik wel eens in gesprek met zulke gasten. Tegenwoordig zeg ik keihard: "Nee!" en loop verder. Vinden ze niet leuk. Ik wel...
Maar een paar weken terug stonden er twee gozers bij de Appie in mijn woonplaats die wel een héél apart verhaal hadden. "Mevrouw, mijn vriend hier is net in Nederland komen wonen, en voelt zich erg eenzaam. Zou u daar iets aan kunnen doen? "Tja, ik had van alles kunnen zeggen natuurlijk, maar ik liet het bij: "Jonge man: ten eerste zou ik in leeftijd zijn grootmoeder kunnen zijn en ten tweede denk ik niet dat mijn vriend dat op prijs zou stellen!" (Weet híj veel dat ik single ben) en ik liep de Appie in, inwendig grinnikend. Hoe verzinnen ze het!
Welgemoed mikte ik mijn boodschappen in de kar en toog naar de kassa. Daar aangekomen kwam ik achter een meneer te staan die óf een te grote maat jeans had gekocht, óf vreselijk veel was afgevallen. Zijn spijkerbroek hing namelijk zó laag dat ik zicht had op de man zijn 'bouwvakkersdecolleté'. Of je ogen er naar toe worden getrokken! Aangezien ik mijn telefoon in mijn handen had, kon ik het niet laten om er een foto van te maken. Ik ben een kreng ja, ik weet het. En ik had alle tijd van de wereld: meneer begon een heel verhaal over alle kwalen die hij had. Tegen de caissière gelukkig, niet tegen mij. Dus ik kon goed scherpstellen, zeg maar.
De jonge man die achter me stond zag mij die foto maken, en schoot pardoes in de lach. Ook hij maakte een foto, en samen stonden we naar die jeans te kijken en te wachten tot het zaakje naar de goeie man zijn enkels zou zakken. Dat gebeurde gelukkig niet, en mijn achterbuurman en ik slaakten beiden een zucht van opluchting toen de man met zijn boodschappen zich richting uitgang begaf. Oeps! Dat was op het nippertje!
Nadat ik mijn boodschappen had afgerekend wenste ik de caissière en de jonge man nog een prettige avond, met naar beiden een vette knipoog. Die kreeg ik in tweevoud terug...
corrygryn [at]vandaagenmorgen[dot] nl
.gif)
