Blikjes en bekertjes
Je hebt mensen die rustig een eurootje of drie neerleggen voor een bekertje ochtendkoffie en dat op dagelijkse basis. Anderen lopen in de stad rond om blikjes en flesjes in te zamelen voor het statiegeld. Dat is een blijk van de maatschappelijke tweedeling.
Als we nog gewoon vuilnisbelten hadden zoals meer dan een halve eeuw geleden zouden die nu zeker bevolkt worden door verzamelaars op zoek naar afval van hun gading, dat wil zeggen afval die verkoopbaar is. Zo ver zijn we in Rotterdam gekomen. Op het stadhuis is niemand die deze feiten beseft.
Dit heeft geleid tot malle gevallen op het Centraal Station, waar zich een concentratie bevindt van passanten met een bekertje koffie in de hand. 'Hoe brengen wij het verbruik aan milieuvervuilende wegwerpbekertjes terug?' vroegen de beheerders van de NS zich af.
Presto! Wij bieden een alternatief. Wij bieden herbruikbare bekertjes aan met een euro statiegeld. Op de beker zetten wij een QR-code die je meteen moet scannen. Dat doe je opnieuw als je de lege beker in een speciale bak wil werpen. Dan kan via een tikkie die euro worden teruggekregen. In de jaren tachtig hadden we bij mij op het werk een computerbeheerder die rond Word Perfect en zo ook van dit soort dingen verzon omdat hij vond dat we moesten begrijpen hoe het werkte. Gemak stond op de tweede plaats.
Deze geest heeft zich over heel Nederland uitgespreid. ITC maakt het leven vaak genoeg niet gemakkelijker maar onderwerpt de eindgebruiker/consument aan ingewikkelde procedures. Natuurlijk mislukte het experiment met de herbruikbare bekertjes. Het was zeker te gemakkelijk om die dingen gewoon voor een euro te verkopen aan liefhebbers die het handig vinden er altijd een bij zich te hebben. Je vindt op elk bedrijf genoeg gootstenen om ze even om te spoelen. Maar nee.
En dat terwijl duizenden armoedzaaiers zich inmiddels hebben opgeworpen als inzamelaars van afval. Op het Amsterdamse metrostation Zuid zag ik een atletische jongeman van het perron springen om tussen de passerende treinstellen door de bekertjes en de blikjes tussen de rails op te rapen.
Het leek Manilla wel. Of Calcutta. De beste manier om van straatafval af te komen is het in stand houden en bevorderen van de groeiende ongelijkheid. Dan moet de onderklasse wel ondersteuning geven aan de stadsreiniging en dat zonder enige contract maar voor eigen rekening en risico.
Je zou zelfs op het idee kunnen komen mensen die ook lege flessen en blikjes in kunnen zamelen niet langer een bijstandsuitkering te geven. De sfeer in stad en land is er met dit blanke regime in Den Haag cynisch, gemeen en kwaadaardig genoeg voor.
hanvanderhorst[at]vandaagenmorgen[dot] nl
.gif)
